Στις σελίδες της ιστορίας όπου εξιστορούνται οι θηριωδίες που τελέστηκαν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πολέμου, κυριαρχούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες θλιβερές, σοκαρίστηκες και αποτρόπαιες πράξεις από πλευράς των δυνάμεων του Άξονα που αν και στιγμάτισαν γενιές και γενιές, δεν έτυχαν της προσοχής και της καταδίκης που τους αναλογούσαν.
Ειδικότερα στη Δύση, η σκληρότητα και οι εκτρωματικές πρακτικές του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού, είναι ελάχιστα γνώστες. Οι μνήμες όμως δεν σβήνουν και μέχρι σήμερα η κυβέρνηση του Τόκιο, καταδιώκεται από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Αν και έχουν περάσει 70 χρόνια από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιαπωνία δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα την ευθύνη που φέρει για τη βίαιη, δημιουργία του «στρατού του έρωτα» ή αλλιώς την εκμετάλλευση των «γυναικών ανακούφισης» που χρησιμοποιούνταν ως σκλάβες του σεξ, ταγμένες στην υπηρεσία των Ιαπώνων στρατιωτών.
Αυτές τις μέρες καταβάλλεται μια συντονισμένη προσπάθεια τόσο στην Ιαπωνία όσο και στις ΗΠΑ, προκειμένου να υπάρξει έστω και αργά μια «δικαίωση» για αυτές τις χιλιάδες γυναίκες της Ασίας, πρωτίστως της Κορέας οι οποίες αποτέλεσαν, όπως συχνά λένε οι πιο κυνικοί, παράπλευρη απώλεια ενός μεγάλου πολέμου.
Πανεπιστημιακοί, μέλη 16 συλλόγων- κατήγγειλαν με δημόσια δήλωση τους τη Δευτέρα την εκμετάλλευση αυτών των γυναικών- κυρίως από την Κορέα- και ζήτησαν από την κυβέρνηση της Ιαπωνίας να αναγνωρίσει «εντίμως» την ευθύνη που φέρει. Στις αρχές Μαϊου, ακόμη 200 Αμερικανοί καθηγητές Πανεπιστημίων δημοσίευσαν ακόμη μια ανοιχτή επιστολή προς την χώρα του «Ανατέλλοντος Ηλίου» και καλούν τη νυν κυβέρνηση να αναγνωρίσει με αφορμή και τη φετινή επέτειο, τις ιαπωνικές θηριωδίες.
Σκλάβες του έρωτα: Η μεγαλύτερη υπόθεση traffiking
Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες μελέτες και εκτιμήσεις, ο αυτοκρατορικός ιαπωνικός στρατός, το διάστημα από το 1932 έως και το 1945, κυριολεκτικά έθεσε υπό καθεστώς σκλαβιάς έως και 200.000 γυναίκες, εκ των οποίων οι περισσότερες ήταν από την Κορέα αλλά και από την ίδια την Ιαπωνία και τις την περιοχή των Ανατολικών Ινδιών που ήταν υπό την κυριαρχία της Δανίας.
Οι περισσότερες, όπως αναφέρεται και στα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει η Διεθνής Αμνηστία στο πλαίσιο σχετικής καμπάνιας προς άσκηση πίεσης στην Ιαπωνική Κυβέρνηση- είχαν απαχθεί ή παραπλανηθεί ή ακόμη και αγοραστεί ενώ συχνά, όσοι αναφέρονταν σε αυτές και τις «υπηρεσίες» που αναγκαστικά προσέφεραν στους Ιάπωνες στρατιώτες, ως «γυναίκες ανακούφισης» ή «γυναίκες αναψυχής». Οι «ιδιοκτήτες» τους, τις είχαν εγκαταστήσει σε ειδικούς σταθμούς ανά τον Ειρηνικό, με τα μεγαλύτερα να εντοπίζονται στο Ανατολικό Τιμόρ και στα Νησιά του Σολομώντα.
Γυναίκες και κορίτσια, μικρότερα κατά κύριο λόγο των 20 ετών- κρατούνταν εκεί για μήνες ή και χρόνια. Πολλές δε από αυτές, αν όχι οι περισσότερες, είχαν σε αυτά τα κέντρα, την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία...Οι Ιάπωνες στρατιώτες είχαν επάνω τους απεριόριστα δικαιώματα και δεν είναι παράξενο που αρκετές από αυτές, μετά από την σεξουαλική εκμετάλλευση την οποία υπέστησαν, δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν παιδιά.
Όσες δε κατάφερα να επιστρέψουν στην πατρίδα και στα σπίτια τους, μετά την απελευθέρωσή τους κατά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επέλεξαν να σιωπήσουν, αποκρύπτοντας όσα τους συνέβησαν εξαιτίας της ντροπής που ένοιωθαν αλλά και από τις απειλές που υφίσταντο για χρόνια από τον ιαπωνικό στρατό.
Οι πρώτες αποκαλύψεις των γυναικών
Ωστόσο, αρκετές εξ αυτών άρχισαν να σπάνε τη σιωπή τους τη δεκαετία του '90 οπότε και ξεκίνησε ένα παγκόσμιο κίνημα, προς αναζήτηση απόδοσης δικαιοσύνης ενώ άρχισαν να θέτουν όλο και πιο πιεστικά προς την ιαπωνική κυβέρνηση το θέμα, ζητώντας την αναγνώριση της παραβίασης των δικαιωμάτων τους. Όλες, απευθύνθηκαν δημόσια με ιδιαίτερα αξιοπρέπεια ενώ η πεταλούδα έγινε στο σύμβολο του κινήματος τους.
«Έχω συγχωρέσει τους Ιάπωνες για ό,τι μου έκαναν, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω. Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ για τις γυναίκες ανακούφισης», είχε πει στο πλαίσιο της καμπάνιας η Jan Ruff O' Herre.
«Θέλω δικαιοσύνη. Θέλω δημόσιο συγγνώμη. Η συγγνώμη πρέπει να έρθει από την ιαπωνική κυβέρνηση. Πρέπει να παραδεχθούν τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν», έλεγε από την πλευρά της η 77χρονη, Lola Amanita.
Όπως τονίζουν δε όσοι ασχολούνται με το κίνημα αυτό, ο χρόνος πιέζει καθώς πολλές από τις γυναίκες που έπεσαν θύματα αυτής της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, σιγά-σιγά, φεύγουν από τη ζωή, όπως τον Ιανουάριο του 2015 οπότε σύμφωνα με εκπρόσωπο του αρμόδιου Κορεατικού Συμβουλίου. Η γυναίκα ήταν μια από τις γηραιότερες «σκλάβες του σεξ» και έφυγε από τη ζωή χωρίς ποτέ να μιλήσει για όσα έζησε, αφού τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της, αισθάνονταν ντροπή.
Αξίζει να σημειωθεί η δημιουργία του «στρατού του έρωτα» αποτελεί έναν ακόμη από τους λόγους, του μίσους που χωρίζει Ιάπωνες και Κορεάτες με τους τελευταίους να αισθάνονται ακόμη την ντροπή για όσα συνέβησαν στις γυναίκες της χώρας τους.
Σημειώνεται πως μέχρι και σήμερα, ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Σίνζο Αμπε, αρνείται να ζητήσει δημόσια συγγνώμη εκ μέρους της κυβέρνησης ενώ σε πρόσφατη ομιλία του ενώπιον του Κογκρέσου των ΗΠΑ, αναφέρθηκε στις «μεγάλες τύψεις» της Ιαπωνίας για τις πράξεις της κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά φρόντισε να μην ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τις «σκλάβες του σεξ» αν και πολλές γυναίκες σε Κορέα και Κίνα, περίμεναν πως θα το πράξει.
Πηγές: Διεθνής Αμνηστία, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Korea Herald