«Το πρώτο μου ταξίδι είχα με πετρελαιοφόρο το Νοέμβριο του 1969 από Βαλτιμόρη προς Αίγυπτο. Τότε το Suez canal ήταν κλειστό λόγω του πολέμου με το Ισραήλ. Έτσι κάναμε τον γύρο της Αφρικής αντί να περάσουμε από την μεσόγειο, δηλαδή κάναμε τον διπλάσιο δρόμο. Παρόλα αυτά, το εμπόριο του πετρελαίου λειτουργούσε απρόσκοπτα εκεί και μάλιστα μας συνόδευαν Ισραηλινά πολεμικά κοντά στα σύνορα του Ras Shukeir που ήταν στην Αιγυπτιακή πλευρά, για ασφάλεια. Στην υπόλοιπη χώρα μαινόταν ο πόλεμος», αναφέρει ο μάστρο-Μανώλης, μηχανικός για χρόνια σε εμπορικά πλοία, στην Huffpost Greece.
Ο Μανώλης τώρα είναι συνταξιούχος, όμως έχει να θυμάται πολλές ιστορίες από τα χρόνια που πέρασε στην θάλασσα. Οι κίνδυνοι ήταν πολλοί, όμως ο ίδιος δεν μετάνιωσε για την επιλογή του, καθώς, όπως λέει ο ίδιος, γνώρισε χώρες, ανθρώπους, ήθη και έθιμα που «κανονικά θα ήθελες πολλές ζωές για να καταλάβεις».
«Τις χειρότερες θάλασσες συνάντησα στον βόρειο Ειρηνικό νότια στα Aleutian islands, σε Ιαπωνία και Βανκούβερ όπου τα κύματα φθάνουν πολλές φορές τα 10,5 μέτρα ύψος. Επίσης, επικίνδυνα είναι στο Bay of Biscay που βρίσκεται στην δυτική Γαλλία πριν το English channel, στο Skagerrak που είναι στην βόρειο Δανία. Ακόμα, δύσκολη είναι και η θάλασσα της Καραϊβικής, όμως οι τυφώνες εκεί είναι αρκετά προβλέψιμοι, λόγω της συνεχούς παρακολούθησης τους από τα Αμερικανικά δελτία καιρού.
Η Αφρική είναι η ήπειρος με τις μεγαλύτερες αρρώστιες όπως η ελονοσία, ο τύφος, η χολέρα κλπ. ακολουθούν Ινδίες Βραζιλία και γενικά τριτοκοσμικές χώρες. Όλοι οι ναυτικοί έχουν βιβλιάριο υγείας όπου αναγράφονται όλα τα εμβόλια τα οποία τηρούνται με προσοχή. Όταν ένα πλοίο πρόκειται να επισκεφθεί μέρος όπου υπάρχει ελονοσία, τότε χορηγούνται χαπάκια κινίνου τουλάχιστον 20 ημέρες πριν και 15 ημέρες μετά αυτά έχουν και πολλές παρενέργειες. Στο τελευταίο μάλιστα ταξίδι στο δέλτα του Νίγηρα με το καράβι «White Opal», χάσαμε από ελονοσία έναν ανθυποπλοίαρχο», θυμάται ο Μανώλης, ανακαλώντας και άλλες δύσκολες στιγμές.
«Μια φορά, συναντήσαμε τυφώνα στο νότιο τμήμα του Ειρηνικού Ωκεανού και ταξιδεύαμε μέσα στην καταιγίδα επί ένα ολόκληρο μήνα. Τα κύματα ήταν πάνω από δέκα μέτρα, σαν τετραώροφες πολυκατοικίες. Σκέπαζαν ολόκληρο το πλοίο και δεν μπορούσαμε να βγούμε στο κατάστρωμα, ούτε να κοιμηθούμε.
Η χειρότερη στιγμή σε αυτό το ταξίδι ήταν όταν ο καπετάνιος μας άρχισε να λαμβάνει σήμα από ένα φιλιπινέζικο πλοίο, στο οποίο είχαν χαλάσει οι μηχανές λόγω της κακοκαιρίας. Ο καπετάνιος αυτού του πλοίου ήταν σε κατάσταση πανικού. Το πλοίο ήταν έρμαιο των κυμάτων και το πιθανότερο είναι να βούλιαξε. Περίμεναν ένα ρυμουλκό από την Ιαπωνία αλλά μια διάσωση κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες θα ήταν αδύνατη. Δεν θα μπορούσαν να ρίξουν τα σχοινιά, ενώ επικίνδυνο ήταν ακόμα και το να βγει κανείς στο κατάστρωμα. Ο καπετάνιος μας μιλούσε με τον καπετάνιο του άτυχου πλοίου επί μέρες, γιατί ο δεύτερος ήταν φοβισμένος και ήθελε να βρίσκεται συνεχώς σε επικοινωνία με άλλα πλοία. Κάποια στιγμή εμείς απομακρυνθήκαμε και χάσαμε το σήμα. Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγιναν εκείνοι οι άνθρωποι.
Ένας ακόμα κίνδυνος που υπήρχε, κυρίως στις θάλασσες της Μαλαισίας και της ανατολικής Αφρικής, ήταν οι πειρατές. Ευτυχώς όμως εμείς δεν είχαμε ποτέ κάποιο πρόβλημα, γιατί όταν περνούσαμε από κάποιο επικίνδυνο σημείο είχαμε έτοιμες τις μάνικες και πάντα ρίχναμε τους προβολείς στην θάλασσα. Οι σύγχρονοι πειρατές κινούνται με ταχύπλοα κοντά στα μεγάλα πλοία, ρίχνουν γάντζους και σκαρφαλώνουν πάνω σε αυτά, όμως μπορείς να τους απωθήσεις ρίχνοντάς τους νερό με τις μάνικες.
Μια άλλη ανάμνηση που έχω, ήταν όταν πιάσαμε δύο καρχαρίες. Τον πρώτο στην Καραϊβική, λίγο πριν μπούμε στο Πόρτο Καμπέλο, και τον δεύτερο ανοιχτά της Ορλεάνης. Όταν περιμέναμε με το καράβι να μπούμε σε κάποιο λιμάνι πάντα ρίχναμε τσιγκέλια ή στεφάνια με κρέας και πιάναμε ψάρια ή καβούρια. Εκείνες τις δύο φορές όμως πιάσαμε καρχαρίες, οι οποίοι σύντομα έγιναν φιλετάκια. Δεν ήταν λευκοί, όμως ήταν μεγάλοι και άγριοι. Ο ένας μάλιστα κουνιόταν με δύναμη και άνοιξε κάποια στιγμή το στόμα του και έβγαλε ένα δυνατό βρυχηθμό» καταλήγει ο Μανώλης.
Το ίδιο επάγγελμα ακολούθησε και ο γιος του Μανώλη, ο Ηρόδοτος, ο οποίος όμως τώρα είναι piercing artist. Έχει πάει σε διάφορες χώρες, όπως στην Ολλανδία, την Κίνα, την Αυστραλία, την Βραζιλία και την Κολομβία.
Τα ταξίδια του Ηρόδοτου ήταν σχετικά ήπια, αν και είχε συναντήσει κάποιες καταιγίδες που κυρίως ενόχλησαν τον ύπνο του. Το 2004 όμως, στο τετράμηνο ταξίδι που έκανε ως δόκιμος, κάπου ανάμεσα στην Κίνα και την Αυστραλία, έπεσε το καράβι του σε τυφώνα. Τα κύματα σκέπαζαν το πλοίο και έσκαγαν πάνω στα τζάμια. Παρόλο που είχαν την εντολή να κοιμούνται με τα σωσίβια ο ίδιος δεν φοβήθηκε: «Όχι δεν φοβήθηκα για την ζωή μου γιατί είχαμε καλό καπετάνιο».
Ο Ηρόδοτος τελικά έκανε ένα ακόμα ταξίδι, όμως δεν συνέχισε το επάγγελμα γιατί βρήκε μια άλλη δουλειά που ταιριάζει πιο πολύ στα ενδιαφέροντά του. Δεν αποκλείει όμως το να γυρίσει στην θάλασσα κάποια στιγμή στο μέλλον.
*Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του μαστρο-Μανώλη