Η Lady Gaga πρωταγωνιστεί στο νέο “American Horror Story: Hotel” επειδή ας το παραδεχτούμε, αυτή η σειρά υπήρξε ώστε μια μέρα να πρωταγωνιστήσει σε αυτήν η Lady Gaga. Η έλξη και η όλη περσόνα που κουβαλούν μαζί τους ορισμένοι σταρ συχνά εμπνέει σκηνοθέτες να τους αναζητήσουν για πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες τους, ακόμα κι αν δεν πρόκεται για αποδεδειγμένης αξίας κινηματογραφικούς ερμηνευτές.
Δηλαδή για να το πούμε αλλιώς, όλο αυτό το σύνολο ασαφών πραγμάτων που σχηματίζουν την Lady Gaga, την κάνουν ιδανική για το “AHS” ακόμα κι αν δεν ξέρει, χονδροειδώς να το θέσω, να ‘παίζει’. Είναι σκηνοθέτες που πειραματίζονται πολύ συχνά με εναλλακτικούς ερμηνευτές επειδή πώς να το κάνουμε, το πολύ το method acting το βαριέται κι ο Ντε Νίρο. O Στίβεν Σόντερμπεργκ ας πούμε (για τον οποίον μια μέρα θα χτίσω ένα μικρό ξωκλήσι εδώ στα Εξάρχεια επειδή κάποιος, κάπου επιτέλους, πρέπει να το κάνει) ψάχτηκε τη Σάσα Γκρέι, έκανε ηθοποιό τη Τζίνα Καράνο, παλιότερα έβαλε σε ρολάρα τη Τζένιφερ Λόπεζ.
Αν το περιορίσουμε στα μουσικά, υπήρξαν περιπτώσεις όπως του Νίκολας Ρεγκ, στον οποίον έκαναν αφιέρωμα φέτος οι Νύχτες Πρεμιέρας, ο οποίος έχει την ξεκάθαρα πιο ροκ και ποπ αρτ φιλμογραφία χωρίς να κάνει μουσικές ταινίες. Σκηνοθέτησε Τζάγκερ και Μπόουι και Γκαρφάνκελ, επειδή κάθε φορά θεωρούσε πως ο εκάστοτε ροκ σταρ θα γέμιζε το κάδρο με έναν τρόπο μπορεί όχι τεχνικά, τυπικά άρτιο, αλλά με όλη εκείνη την ατμόσφαιρα και την περιρρέουσα γοητεία που είχε ανάγκη το κάθε του φιλμ.
Το οποίο μας φέρνει πίσω, στην αρχή του κειμένου: Έχει υπάρξει ποτέ πιο ταιριαστή περσόνα για να ηγηθεί του “American Horror Story” από την Gaga;
Με αφορμή λοιπόν την επιστροφή της σειράς και την παρουσία της διάσημης σταρ, κάνουμε μια μικρή αναδρομή και θυμόμαστε 10 φοβερές ερμηνείες μουσικών που αποφάσισαν να παίξουν σινεμά.
(Η λίστα αφορά ξεκάθαρα μουσικούς που έκαναν κάποια ταινία, κι όχι περιπτώσεις τύπου Τζένιφερ Λόπεζ ή Τζάρεντ Λέτο, ο οποίος πρώτα έκανε σινεμά και μετά έφτιαξε μπάντα.)
10. Ο Eminem στο “8 Mile”
Ένας ράπερ μεγαλώνει στο Ντιτρόιτ, σε ένα φιλμ δίχως περιττούς μελοδραματισμούς και υπερβολές, μετρημένο, στιβαρό, τίμιο. Ο Eminem μπορεί να μην είναι ηθοποιός αλλά στο (εν πολλοίς αυτοβιογραφικό) δράμα που ήταν κάτι σαν πρότζεκτ πάθους για αυτόν, δίνει τόσο μεγάλο κομμάτι ψυχής που πραγματικά κοιταζόμασταν απορημένοι γιατί δεν ξέραμε καν ότι το είχε. Και πολύ καλή ερμηνεία και φυσικά ένα από τα καλύτερα Οσκαρικά τραγούδια στην ιστορία.
9. Η Debbie Harry στο “Videodrome”
Για το ρόλο της ραδιοωνικής παραγωγού που ψήνεται με μερικές ακραιότατες σαδομαζοχιστικές απολαύσεις, και μαζί με τον ιδιοκτήτη ενός πορνοσταθμού προσπαθούν να μάθουν την αλήθεια για το Videodrome, ο Κρόνενμπεργκ ήθελε συγκεκριμένα την Ντέμπι Χάρι παρότι δεν ήταν ηθοποιός. Η παρουσία της όμως στην art σκηνή και η όλη της αύρα την έκαναν ιδανική για το ρόλο, ακόμα κι αν κάποιος ήταν πριν σκεπτικός. Δεν ξέρει ο Κρόνενμπεργκ και ξέρουμε εμείς.
8. Ο Lyle Lovett στο “Short Cuts”
Ο Altman ήταν μεγάλος φαν του Lovett εξ ου και του βρήκε ρόλους σε αρκετές ταινίες του, όμως στα “Στιγμιότυπα” είναι που έχει τον πιο αξέχαστο ρόλο του. Η ταινία γενικώς είναι αριστούργημα από τα λίγα και πιθανότατα ο Paul Thomas Anderson στο σπίτι του έχει ένα κρυφό δωμάτιο όπου η μόνωση στους τοίχους είναι φτιαγμένη αποκλειστικά από παλιά VHS της ταινίας και σε μια μικρή οθόνη το φιλμ παίζει ασταμάτητα, 24 ώρες τη μέρα και 7 μέρες τη βδομάδα. Από τις πολλές λοιπόν ιστορίες και τους πολλούς χαρακτήρες, σε αυτή τη σπάνια περίπτωση σπονδυλωτού φιλμ που λειτουργεί στο 100%, ο Lovett πάντα σου μένει στο μυαλό. Παίζει τον ζαχαροπλάστη που φτιάχνει μια τούρτα για οικογένεια της οποίας ο γιος τραυματίζεται και η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Όταν τους τηλεφωνεί εκείνοι τον κόβουν απότομα επειδή γιος, ατύχημα κλπ, αλλά εκείνος τα παίρνει στο κρανίο και αρχίζει να τους παρενοχλεί με όλο και πιο απάνθρωπους τρόπους. Άνθρωπος. Σπουδαίο δημιούργημα, συγχαρητήρια.
7. Ο Sting στο “Stormy Monday”
Ο Mike Figgis, ένας από τους πιο λατρεμένους μου σκηνοθέτες στα χρόνια που άρχισα να παρακολουθώ μετά μανίας σινεμά, ήταν στην πραγματικότητα τζαζίστας που σε κάποια φάση είπε να γυρίσει και καμιά ταινία. Υπάρχει λόγος που οι ταινίες του είναι πάντα τόσο ατμοσφαιρικές πρώτα και κύρια. Και βγάζει λοιπόν και παραπάνω νόημα το γιατί αναζήτησε τον Sting για έναν κεντρικό ρόλο σε αυτό το πολύ δυνατό, υποτιμημένο νουάρ για ένα τζαζ κλαμπ στο Νιουκάστλ κι έναν αδίστακτο επιχειρηματία που προσπαθεί να επιβληθεί στους πάντες, μεταξύ αυτών και τον ιδιοκτήτη του κλαμπ, κλείνοντάς το. Ο Figgis έδωσε τον ρόλο του μερακλή ιδιοκτήτη στον Sting- οι δυο τους μάλλον μπορούσαν να συνεννοηθούν σε ένα ευρύτερο ‘Νιουκάστλ-τζαζ-μουσική-ατμόσφαιρα’ επίπεδο που δε χωράει σε τεχνικές αναλύσεις. Η ταινία είναι φανταστική. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Roger Deakins, τι άλλο να πω, δείτε την. Κι ο Sting σίγουρα είναι καλύτερος σαν ηθοποιός από ό,τι σαν στιχουργός, οπότε το κρατάμε κι αυτό.
6. Η Courtney Love στο “People vs. Larry Flynt”
H ταινία του Μίλος Φόρμαν ακολουθεί την άνοδο και πτώση του εκδότη του Hustler και η Love στο ρόλο της 4ης συζύγου του Φλιντ και συν-εκδότη του περιοδικού δεν κρατά τίποτα πίσω. Κατακέφαλα, ερμηνειάρα. Κέρδισε βραβεία κύκλων κριτικών και ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.
5. O Ice Cube στο “Boyz N the Hood”
Ο θρίαμβος αυτής της ταινίας, για τις ζωές μιας τριπλέτας χαρακτήρων που μεγαλώνουν στις κακόφημες συνοικίες του κεντρικού Λος Άντζελες ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές στις ζωές τους, ήταν το πόσο πολύ έμοιαζε να έχει προέλθει από ένα πολύ αληθινό και ειλικρινές και ευθύ μέρος, με 0% επεμβάσεις κουστουμιών που θέλουν να αλλάξουν κάτι “επειδή το κοινό”. Ο Σίνγλετον τη γύρισε στα 22 του. Στα 22 του! Εγώ στα 22 μου έμενα με τους γονείς μου και δεν ήξερα να φτιάξω ούτε ομελέτα να φάω. Ο τύπος πήρε μια κάμερα, βρήκε ανθρώπους που να μπορούν να επικοινωνήσουν αυτή του την ξερή αλήθεια, και έβγαλε μια ταινία-σταθμό. Σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους, τον πιο αξέχαστο των 3, ο Ice Cube είναι τα πάντα όλα.
4. H Cher στο “Moonstruck”
Η Cher ήταν από τις περιπτώσεις τραγουδιστών που έκαναν μεγάλη καριέρα και στο σινεμά σα να μη συμβαίνει τίποτα. (Το “Mermaids” παραμένει μια από τις πιο αγνές, απλές κινηματογραφικές μου απολαύσεις.) Στο ερωτικό δράμα του Νόρμαν Τζούισον αποδεικνύεται από το πουθενά ηθοποιάρα, παίζοντας μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο αδέρφια. Πήρε και Όσκαρ. Like a boss.
3. O Mick Jagger στο “Performance”
Ο Jagger είχε δειλά κάνει κάποιες συμπαθείς απόπειρες στο σινεμά, παίζοντας και στο “Ned Kelly”, όμως αναμφίβολα ο ρόλος του που θα μας κάνει πάντα να αναρωτιόμαστε what if είναι στην ταινιάρα του Roeg, όπου παίζει βασικά μια αριστίκ εκδοχή του εαυτού του. Ένας απομονωμένος πρώην ροκ σταρ δέχεται την επίσκεψη ενός γκάνγκστερ και οι δυο τους επιδίδονται σε μια performance art χειραγώγησης. Φανταστική ταινία, και η οποία δε θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς την παρουσία ενός ανθρώπου σαν τον Jagger στο κέντρο της. Αυτός της δίνει μια ουσιαστική στρώση απόλαυσης.
2. O David Bowie στο “The Man Who Fell to Earth”
Και πάλι Roeg, σε μια ερμηνεία που όχι μόνο είναι εμβληματική από μόνη της, αλλά και ουσιαστικά υπήρξε απόλυτα καταλυτική για τον ίδιο το μύθο του Bowie. Ο θρυλικός σταρ στην πραγματικότητα υπήρξε εξαιρετικός σε ό,τι κι αν δοκίμασε να κάνει στο σινεμά, από την ενθουσιώδη παρουσία του στο “Labyrinth” και την καθηλωτική του στο “Merry Christmas Mr. Lawrence” μέχρι και μικρότερους ρόλους του όπως ο αξέχαστος Τέσλα στο “Prestige”. Όμως όταν μιλάμε για Bowie μιλάμε για τον εξωγήινο που βρέθηκε στη Γη και άρχισε ενάντια στις πεποιθήσεις του να αποκτά εθισμό στις γήινες απολαύσεις. Μνημειώδης ταινία, μνημειώδης περσόνα, μνημειώδης ερμηνεία. Ποιος μεθοδίστας θα στο είχε κάνει ποτέ αυτό καλύτερα; Ένας μεθοδίστας θα έκανε τον εξωγήινο να μοιάζει γήινος. O Bowie είναι από κάπου αλλού.
1. Η Bjork στο “Dancer in the Dark”
Τώρα τι να πω. Δε μπορώ να πάρω στα σοβαρά τίποτα από αυτή την ταινία, τη βρίσκω ένα φαρσικό μελόδραμα ολκής με τον Τρίερ να χαχανίζει κοιτάζοντας τα dailies. Αλλά αυτό που κάνει εδώ η Bjork δεν έχει ξαναγίνει. Η γυναίκα είναι ξωτικό, είναι ένα πνεύμα. Απλά μια μέρα εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη και μας έκανε όλους να γουρλώσουμε τα μάτια μας και να κρατήσουμε την ανάσα μας και να κλάψουμε και μετά εξαφανίστηκε όπως ήρθε, έτσι, σα να μη συνέβη ποτέ. Συνέχισε να κάνει την παράξενη μουσική της και μία στο τόσο αν κάποιος έχει την τύχη να τη δει live μπορεί να θυμηθεί πώς είναι να εχεις μπροστά σου έναν ερμηνευτή που με κινήσεις και με λόγια και με ήχους μπορεί να σε κάνει να ξεχάσει ότι βρίσκεσαι στη Γη. Και το καταφέρνει με την ίδια ευκολία είτε τραγουδάει σε ένα τεράστιο stage είτε ερμηνεύει το ρόλο της μετανάστριας Σέλμα σε αιώνια λούπα, στις οθόνες μας, με τη χροιά της φωνής της να πλάθει από μόνη της μια ερμηνεία ιστορική. Πήρε και βραβείο ερμηνείας στις Κάννες, όχι ότι έχει σημασία.
Του Θοδωρή Δημητρόπουλου
Πηγή: Oneman