Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι τέσσερις αγαπημένες αδερφές Μιραμπάλ: η Πάτρια, η Μαρία, η Αντωνία και η Μπέλχικα ή «Ντεντέ» όπως τη φώναζαν χαϊδευτικά. Οι αδερφές αυτές ήταν κόρες ενός πλούσιου επιχειρηματία και τα παιδικά τους χρόνια στην πατρίδα τους, τη Δομινικανή Δημοκρατία, ήταν ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα. Όταν μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν και συνέχισαν να ζουν μια άνετη και ευτυχισμένη ζωή. Μέχρι που στην εξουσία ανήλθε ο δικτάτορας Τρουχίγιο. Όταν η δικτατορία «γονάτισε» τη χώρα τους και έκλεψε την περιουσία τους, οι αδερφές Μιραμπάλ σχημάτισαν το αντιστασιακό Κίνημα της 14ης Ιουνίου, πήραν το όνομα «Οι Πεταλούδες» (Las Mariposas) και έβαλαν στόχο της ζωής τους την αποτίναξη του Τρουχίγιο. Οι σύζυγοί τους φυλακίστηκαν και οι ίδιες πέρασαν πολλές φορές από βασανιστήρια και σκοτεινά κελιά, χωρίς ποτέ όμως να κάνουν πίσω στον αγώνα τους. Ο Τρουχίγιο όμως δεν είχε σκοπό να ανεχθεί άλλο την επανάστασή τους. Έτσι, όταν στις 25 Νοεμβρίου του 1960 οι τρεις από τις τέσσερις αδερφές επισκέφθηκαν τους άντρες τους στις φυλακές όπου ήταν κρατούμενοι, οι αρχές τις συνέλαβαν και τις οδήγησαν σε ένα χωράφι με ζαχαροκάλαμα. Μετά από σκληρά βασανιστήρια, η Πάτρια, η Μαρία και η Αντωνία στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Η μόνη που κατάφερε να επιζήσει ήταν η Ντεντέ.
Στις 17 Δεκεμβρίου του 1999, η γενική συνέλευση του ΟΗΕ ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, στην μνήμη των τριών αδερφών Μιραμπάλ αλλά και σε μια προσπάθειά της να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα που μαστίζει μέχρι και σήμερα τις «πολιτισμένες» κοινωνίες παγκοσμίως.
Η ιστορία των αδερφών Μιραμπάλ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο χολιγουντιανής ταινίας -για την ακρίβεια όντως μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη με την Salma Hayek στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την κεντρική ιστορία εμποτισμένη με φανταστικά στοιχεία για χάρη του θεάματος. Δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες, ωστόσο, που έχουν προσπαθήσει να απεικονίσουν με ρεαλιστικό τρόπο το θέμα της βίας κατά των γυναικών και πιο συγκεκριμένα της ενδοοικογενειακής βίας, μακριά από τα λαμπερά φίλτρα και τις ωραιοποιήσεις του Hollywood. Οι ακόλουθες έξι ταινίες ρίχνουν φως στο τραγικό αυτό πρόβλημα, με σκηνές που συχνά είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις -αλλά ξέρεις πως μπορεί να συμβαίνουν σε ένα σπίτι δίπλα σου.
Sleeping with the Enemy (1991)
Δεν νομίζω πως υπάρχει πλέον άνθρωπος στην Ελλάδα που να μην έχει δει τη συγκεκριμένη ταινία, καθώς αποτελεί αγαπημένη επιλογή των ιδιωτικών καναλιών για τις μεταμεσονύχτιες ώρες εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Η Julia Roberts σκηνοθετεί το θάνατό της για να γλιτώσει από τον εφιαλτικό γάμο της, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφύγεις από έναν εμμονικό άντρα που σε θεωρεί ιδιοκτησία του.
The Burning Bed (1984)
Μπορεί μια ταινία με τη Farrah Fawcett να σε κάνει να ανατριχιάσεις από τη φρίκη; Ναι, φυσικά και μπορεί όταν μιλάμε για την ιστορία μιας γυναίκας που κακοποιείται κατ' εξακολούθηση από τον άντρα της, με τον οποίο έχει τρία παιδιά. Ένα βράδυ, μην αντέχοντας άλλο το μαρτύριο και αφού αυτός την έχει βιάσει για άλλη μια φορά, αποφασίζει να βάλει φωτιά στο κρεβάτι του την ώρα που εκείνος κοιμάται. Η ταινία είναι βασισμένη στην πραγματική ιστορία της Francine Hughes η οποία υπέφερε 13 χρόνια ενδοοικογενειακής βίας μέχρι που έκαψε τον άντρα της ζωντανό στον ύπνο του. Το δικαστήριο την αθώωσε λόγω «προσωρινής παραφροσύνης».
What's Love Got to Do With it (1993)
Ή «Tina» ή η πραγματική ιστορία του θρύλου της μουσικής που ακούει στο όνομα Tina Turner, για το πώς έγινε διάσημη αλλά και για το πώς βρήκε το θάρρος να ελευθερωθεί από την βίαιη, καταχρηστική σχέση της με τον Ike Turner. Ο Turner είχε καταφέρει όχι μόνο να καταχραστεί την περιουσία της τραγουδίστριας αλλά και να την μετατρέψει σε ένα άβουλο πλάσμα. Οι σκηνές βίας στην ταινία είναι ιδιαίτερα σκληρές, αν και όσα συνέβησαν στην πραγματικότητα ήταν αρκετά χειρότερα, βάσει διάφορων περιγραφών της ίδιας της Turner.
When No One Would Listen (1992)
Γενικά οι ταινίες του αμερικάνικου καλωδιακού Lifetime δεν είναι και ό,τι καλύτερο, η συγκεκριμένη όμως, αν και όχι τόσο γνωστή όσο οι υπόλοιπες, απεικονίζει με άκρως ρεαλιστικό τρόπο το που μπορεί να φτάσει μια υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας. Και, μερικές φορές, το τέλος δεν είναι αίσιο. Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Pamela και του David Guenther. Η Pamela αποφάσισε να πάρει τον γιο της και να εγκαταλείψει τον άντρα της μετά από χρόνια κακοποίησης και αφού κανείς από τον περίγυρό της αλλά και από τις αρχές δεν μπορούσε να καταλάβει το μέγεθος του κινδύνου που διέτρεχε. Η απόδρασή της, ωστόσο, ήταν μόνο η αρχή του τέλους, καθώς ο David ανακάλυψε τα ίχνη της και τη δολοφόνησε.
Once Were Warriors (1994)
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο και είναι γεμάτη με σκηνές βίας που σοκάρουν και τους πιο ψύχραιμους. Μια οικογένεια με καταγωγή από τη φυλή των πολεμιστών Maori υποφέρει κάτω από τη δυναστεία ενός βίαιου πατέρα αλλά και από τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ως απόβλητοι της κοινότητας στην οποία ζουν.
Domestic Violence (2001)
Το ντοκιμαντέρ του αναγνωρισμένου στον χώρο Frederick Wiseman στρέφει την προσοχή στο καταφύγιο «The Spring» της Florida, το οποίο στεγάζει κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, και θεωρείται μία από τις καλύτερες δουλειές του. Επί 196 λεπτά ο Wiseman καταγράφει τις ιστορίες γυναικών που έχουν υπάρξει θύματα ενδοοικογενειακής βίας, αφήνοντάς τες να τις αφηγηθούν με δικά τους λόγια, όπως ακριβώς τις έζησαν. Ιστορίες που θα σας ακολουθούν για πολύ καιρό μετά την παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ.