Δεκατέσσερα χρόνια μετά το θάνατο της, η Μαλβίνα Κάραλη συνεχίζει να μας αγγίζει μέσα από τα κείμενα της. Μαζέψαμε μερικά από τα αγαπημένα μας αποσπάσματα από δύο από τα βιβλία της. Τη «Σαββατογεννημένη», τη συλλογή των τελευταίων κειμένων της που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Τσαγκαρουσιάνος, και το «Πιο πολύ, Πιο πολλοί» που κυκλοφόρησε το 2000 από τις Εκδόσεις Αστάρτη.
Διαλέξαμε κάποια αποσπάσματα που μιλάει για τον έρωτα ακριβώς γιατί γράφει για τον έρωτα και την επιθυμία χωρίς ίχνος μελοδράματος ή γλυκερής ψευτοεπιθυμίας.
Από τη «Σαββατογεννημένη»:
«Επιστροφή στην Κουζίνα»
«Κι αφού εδώ δεν θα γράφω για πολιτική, μην περιμένετε κείμενα ντεμοντέ, δηλαδή αιχμηρά… Μόνο ότι εκπορεύεται από μια γυναικεία γυναίκα. Που δεν λοιδορεί όσα αγαπά κι επιθυμεί , αλλά τα αποθεώνει. Και που δεν καίει βενζίνη για όσα της είναι ή τα παρουσιάζει σαν αδιάφορα, πράγμα που θα σήμαινε ένα και μόνο. Πως «στο βάθος το ζηλεύουμε, αυτό που ρεζιλευόμαστε».
«Πλαγιομετωπική»
«Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτες τους σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι πιστεύουν πως όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.
Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτα σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό…Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευτεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση».
«Τα χρυσαφένια λέπια του κροκόδειλου»
«Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή , ώστε αν χρειαστεί να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει».
«Φλιντστόουνς»
«Αγαπάς μόνο και μόνο για να καταλάβεις. Και αφού καταλάβεις, να συμπονέσεις».
«Η δουλοπρέπεια του ερωτευμένου μπροστά στο δήθεν μεγαλειώδες των συναισθημάτων του. Η τόση αγάπη τους τους φταίει. Αυτή τους αποδυναμώνει. Αγάπη “αυταρχική αφέντρα”, οπλίζει το φονικό χέρι τους. Υπέρμετρη αγάπη και τους κάνει έρμαια. Ερωτευμένοι της παραλογοτεχνίας και της παραμεθορίου. Χιμπατζήδες. Αν της άνοιξε το κεφάλι το έκανε από έρωτα (Να κυλήσει τώρα το δάκρυ μου;). Αν του πέταξε το τασάκι στο κεφάλι είναι από αγάπη. Η κλωτσοπατινάδα είναι αγάπη. Η καραμπίνα είναι αγάπη. Τα καυτά ψάρια είναι αγάπη. Η τρομοκρατία είναι αγάπη. Όλα είναι αγάπη, θιγμένη αγάπη. Όποιος αγαπάει, παιδεύει. Κανένας δε σκέφτεται πως είναι ένας κακομοίρης που απλώς δεν μπορεί να αγαπήσει καταργώντας το γαμημένο του Εγώ. Κανένας δε σκέφτεται πως η αγάπη δεν είναι για τους αδύναμους».
«Μέχρι να Φύγουν οι Άγγλοι»
«Ο έρωτας μας το έμαθε πολύ καλά. Σκοπός του πολέμου δεν είναι η ειρήνη. Είναι η νίκη. Η επιβολή. Ο καταναγκασμός. Αλλόκοτη νίκη. Πύρρειος νίκη».
Από το «Πιο πολύ πιο πολλοί»:
«Έτσι πάει. Αυτή είναι η σειρά. Πρώτα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» μετά, όλα τελειώνουν. Αλυσίδα: Σε θέλω σε ερωτεύομαι. Αλαζονική μονογαμία που τη βαφτίζω αφοσίωση. Σε βαριέμαι μετά. Σε βλέπω να μασάς και σε μισώ μετά. Δεν με καβλώνεις πια. Σε χωρίζω. Δεν σε χωρίζω. Όταν δεν σε θέλω καθόλου, αρχίσω να σε ζηλεύω. Γιατί μέσα στο όστρακο που μου έκλεισες, είσαι ο μόνος που έχω. Γιατί είσαι προβλέψιμος. Κτήμα μου και σε ζηλεύω. Πάω με άλλον, εξακολουθώ να σε ζηλεύω. Πας με άλλη, εξακολουθείς να με ζηλεύεις. Κτήματα. Δεν με θέλεις κι όμως με κρατάς να μη φύγω. Δεν σε θέλω και όμως σε κρατάω μη φύγεις. Σε λυποντρέπομαι. Λίγο ακόμα».
«Σιαμαίοι. Η ξεδιαντροπιά των αδελφών, των χρόνιων συζύγων. Λύπη, τσιγάρο, ντροπή. Λύπη τσιγάρο, ντροπή. Μη μου ζητήσεις ποτέ σχέση σαν τους γάμους των ανθρώπων. Ο γάμος είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της τρομοκρατίας».
«Ακόμα κι αν η μονογαμία δεν είχε εφευρεθεί ποτέ, θα διορίζαμε μια επιτροπή σοφών να την εφεύρει. Γιατί με τη μονογαμία κερδίζεις ηθική δύναμη πάνω στον άλλον».