Συμβόλαιο τιμής θα πρέπει να υπογράφουν παιδιά του δημοτικού μαζί και οι γονείς τους, ενώ η επιτροπή διαλόγου για την Παιδεία προτείνει και έναν παιδαγωγικό κώδικα δημοκρατικού ανθρωπισμού που θα προετοιμάζει τα παιδιά για να γίνουν χρήσιμοι δημοκρατικοί πολίτες προτρέποντας παράλληλα τους γονείς να αποφεύγουν να αποκαλούν τα τέκνα τους πρίγκιπες, βασιλόπουλα ή πριγκίπισσες.
Στο πόρισμα των 131 σελίδων που ξεκινά με το σημείωμα του προέδρου της επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνη Λιάκου, προτείνει τις παρεμβάσεις που συζήτησε η επιτροπή, αλλά και οι ποεπιτροπές για τη αναμόρφωση του χώρου της Παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες, τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά ιδρύματα της χώρας, την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση και μια σειρά από άλλα θέματα που διαμορφώνουν την εθνική παιδεία.
Αίσθηση ωστόσο προκαλούν κάποιες από τις προτάσεις της υποεπιτροπής όπως το κεφάλαιο εκείνο με τίτλο «Συμβόλαιο Τιμής», το οποίο καλείται να υπογράψει ο γονιός και αργότερα ο μαθητής.
«Δίνω τον λόγο της τιμής μου και υπόσχομαι ότι θα σέβομαι το σχολείο, τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου, θα φέρομαι ιπποτικά σε όλους και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους, και δεν θα επιτεθώ ποτέ σε αδύναμο, αλλά θα τον υπερασπίσω από επιθέσεις. Θα θεωρώ σωστή μόνο την άμιλλα για τη διάκριση στη μάθηση, στον αθλητισμό, την καλή συμπεριφορά και τα καλά έργα. Δεν θα κάνω ποτέ στον άλλον ό,τι δεν θέλω να κάνουν σε μένα. Και θα θεωρώ ντροπή κάθε παράβαση αυτής της υπόσχεσης που ελεύθερα δίνω σήμερα».
Στο κείμενο υπογραμμίζεται επίσης πως
«Το εν λόγω Συμβόλαιο καθιστά το παιδί υποκείμενο λόγου ̶ του λόγου του. Και μπορεί ν' αποτελέσει γόνιμη κοινή πλατφόρμα για εναρμονισμένη δουλειά διαπαιδαγώγησης και πολιτισμού τόσο από τους παιδαγωγούς όσο και από την οικογένεια, τον δημόσιο λόγο, τα ΜΜΕ κλπ».
Όμως η φαντασία τον προτάσεων είναι αστείρευτη. Σε άλλο κεφάλαιο με τίτλο: «Ο «Παιδαγωγικός Κώδικας Δημοκρατικού Ανθρωπισμού» Προβλέπει μεταξύ άλλων τη διαφώτιση γονέων και μαθητών από μαιευτήρες, μαίες, παιδιάτρους και λοιπούς «διαμορφωτές γνώμης».
«Ξεκινώντας με όσο το δυνατόν πιο πρώιμες παρεμβάσεις, οι υποψήφιοι και οι νέοι γονείς ενημερώνονται και καθοδηγούνται από ειδικούς, οι οποίοι de facto έρχονται σε επαφή μαζί τους (π.χ. μαιευτήρες, μαίες, παιδίατροι, διαμορφωτές γνώμης...), ατομικά ή σε ομάδες ("σχολή γονέων" κλπ.), προκειμένου να εμπεδώσουν ορισμένες απλές αλλά καθοριστικές αρχές, τις οποίες θα διδάξουν στα παιδιά. Τις ίδιες αρχές καλλιεργούν στους γονείς, σε όλη τη σχολική διαδρομή, με πρόσφορους τρόπους, οι εκπαιδευτικοί, οι ειδικοί ψυχικής υγείας κλπ. Οι αρχές αυτές συνιστούν έναν Παιδαγωγικό Κώδικα Δημοκρατικού Ανθρωπισμού και προετοιμάζουν τα παιδιά όχι μόνο για τη σχολική τους ζωή, αλλά και για την ευρύτερη κοινωνική τους λειτουργία ως δημοκρατικοί πολίτες».
Στο σημείο αυτό αποτυπώνονται οι αρχές του συγκεκριμένου κώδικα τονίζοντας πως τα παιδιά δεν μπορούν να είναι «πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο».
Οι αρχές αυτές είναι οι εξής:
«1. Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο.
2. Στο σχολείο (ο όρος περιλαμβάνει και την προσχολική αγωγή) πηγαίνουμε επειδή το σχολείο είναι σαν δεύτερο σπίτι μας. Εκεί συναντάμε πολλά άλλα παιδιά και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί και να κάνουμε πράγματα μαζί που είναι ευχάριστα και χρήσιμα για όλους και δεν ενοχλούν κανέναν.
3. Στο σχολείο δεν πάμε για επίδειξη, αλλά για γνώση και χαρακτήρα. Για να μάθουμε πράγματα και τρόπους και να γίνουμε άνθρωποι καλοί κι αγαπητοί. Για να γίνει κάθε παιδί ένας ξεχωριστός άνθρωπος για τους άλλους.
4. "Είναι ντροπή και γελοίο να κάνεις επίδειξη ότι έχεις χρήματα και πράγματα, όταν άλλα παιδάκια στερούνται και υποφέρουν. Και είναι τιμή και ωραίο να νοιάζεσαι για τον άλλον και να τον βοηθάς όπως μπορείς."
5. Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι μας. Το αγαπάμε και το φροντίζουμε από κάθε άποψη (βλ. το προαναφερθέν Συμβόλαιο Τιμής). ».
Αριστεία; Τι είναι αυτό;
Σε άλλο σημείο τίθεται θέμα με την Αριστεία.
«Την τελευταία δεκαετία, αναπτύχθηκε ένας ισχυρός θόρυβος γύρω από λέξεις που προβλήθηκαν ως πανάκεια για τα προβλήματα της εκπαίδευσης. “Αριστεία”, “αξιολόγηση”, “ιδιωτικοποίηση”, “ανταγωνιστικότητα”. Ο Διάλογος έθεσε το ερώτημα: Αριστεία ως προς τι; Τι μας ενδιαφέρει περισσότερο, εκείνος που έχει τερματίσει πρώτος, ή να τερματίσουν οι περισσότεροι, και σε όσο το δυνατό καλύτερους χρόνους;».