Μπορεί την Κυριακή οι Ελβετοί να απέρριψαν την πρόταση για έναν καθολικό βασικό μισθό για εργαζόμενους και άνεργους, συνταξιούχους και μη, Ελβετούς και ξένους, όμως η συζήτηση πάνω στο συγκεκριμένο δεν έχει κλείσει, αναφέρει ο συγγραφέας Σκοτ Σάντενς στο Politico.
Σε άρθρο του με τίτλο «Γιατί η ιδέα της Ελβετίας για ένα βασικό εισόδημα δεν είναι τόσο τρελή», ο ίδιος εξηγεί τους λόγους που απορρίφθηκε η ιδέα, αλλά και γιατί προτάθηκε. Όπως μάλιστα τονίζει, το γεγονός ότι το 23,1% ψήφισε «ναι» δεν αποτελεί ήττα, αλλά νίκη, καθώς αυτό σημαίνει πως η ελβετική κοινωνία είναι έτοιμη να ανοίξει την συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα και σύντομα θα ακολουθήσει και άλλο δημοψήφισμα. Εξάλλου επτά στους δέκα ψηφοφόρους είδαν την ψηφοφορία ως μια πρώτη προσπάθεια να αποδεχτεί ο λαός μια τόσο ριζοσπαστική ιδέα.
Όμως γιατί οι Ελβετοί απέρριψαν την ιδέα; Σύμφωνα με τον Σάντενς, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμα κάποιο αναλυτικό πρόγραμμα που να δείχνει πως θα εφαρμοστεί μια τέτοια πρόταση. Υπενθυμίζουμε ότι αυτή αφορούσε στην καταβολή μηνιαίου επιδόματος σε όλους τους Ελβετούς και τους ξένους που ζουν στη χώρα, άνεργους και μη, το οποίο στόχο θα είχε την κάλυψη των βασικών αναγκών. Το επίδομα θα είχε ύψος 2.260 ευρώ το μήνα για τους ενήλικες, ενώ όσοι έχουν παιδιά θα λάμβαναν επιπλέον 565 ευρώ. Στον αντίποδα, προτεινόταν η κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας, των κοινωνικών επιδομάτων αλλά και των συντάξεων. Παρόλα αυτά, δεδομένου ότι η συζήτηση έχει μόλις ανοίξει, δεν έχει προταθεί κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για την εφαρμογή του.
Όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Σάντενς, το 40% των Ελβετών πιστεύουν ότι η ιδέα δεν είναι βιώσιμη. «Βασικά, οι άνθρωποι κλήθηκαν να ψηφίσουν κάτι όπως το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, όχι πως να πληρώσουν, ούτε πως να εφαρμόσουν την ελευθερία του λόγου», εξήγησε, θέλοντας να επισημάνει τον ρόλο που διαδραμάτισε στο τελικό αποτέλεσμα η έλλειψη συγκεκριμένου σχεδιασμού και στοχευμένων ερωτήσεων.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι μόλις το 2% των Ελβετών θα αναλογιζόταν να αφήσει την δουλειά του εάν αρχίσει η διανομή του επιδόματος, ενώ το 40% πρόσθεσε ότι θα είχε περισσότερο χρόνο να προσφέρει εθελοντική εργασία. Ακόμα, τα δύο τρίτα τόνισαν ότι θα ένιωθαν λιγότερο άγχος. Επομένως, το ελβετικό «όχι» δεν ήταν σε καμία περίπτωση αποστομωτικό και η πρόταση, προσαρμοσμένη στις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας, σε μερικά χρόνια ίσως να την δούμε να εφαρμόζεται.