Το αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες είναι ένα από τα πιο κλασικά ερωτήματα της επιστήμης, της επιστημονικής φαντασίας, αλλά και της θεολογίας. Το αν θα μπορούσε ο άνθρωπος να την φέρει σε αυτούς, είναι άλλη υπόθεση- και συνήθως κινείται στη σφαίρα των συζητήσεων περί αποικισμού άλλων κόσμων από ανθρώπους.
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες προτάσεις, και μία εξ αυτών προέρχεται από τον καθηγητή Κλαούντιους Γκρος του Ινστιτούτου Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης, η οποία, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Phys.Org, πρόκειται να δημοσιευθεί στο Astrophysics and Space Science.
Τα τελευταία χρόνια, η αναζήτηση εξωπλανητών έχει υποδείξει διάφορους τύπους πλανητών. «Είναι οπότε βέβαιο πως θα ανακαλύψουμε έναν μεγάλο αριθμό εξωπλανητών που είναι κατοικήσιμοι περιοδικά, αλλά όχι μόνιμα. Η ζωή θα ήταν όντως δυνατή σε αυτούς τους πλανήτες, αλλά δεν θα είχε τον χρόνο να αναπτυχθεί ανεξάρτητα» αναφέρει.
Με αυτό το σκεπτικό, έχει διερευνήσει το κατά πόσον θα ήταν δυνατή η «μεταφύτευση» ζωής σε πλανήτες παροδικής κατοικησιμότητας. Από τεχνικής άποψης, μία τέτοια «αποστολή Γένεσις» θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσα σε λίγες δεκαετίες, με τη βοήθεια μη επανδρωμένων «μίνι» αστροπλοίων, που θα μπορούσαν να επιταχυνθούν σε μεγάλες ταχύτητες.
Καταφθάνοντας στον προορισμό του, ένα τέτοιο σκάφος- γενετικό εργαστήριο θα μπορούσε να συνθέσει μία σειρά μονοκύτταρων οργανισμών με σκοπό τη δημιουργία μιας οικόσφαιρας απλών οργανισμών/ μορφών ζωής στον πλανήτη. Οι οργανισμοί αυτοί θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να αναπτυχθούν αυτόνομα και ίσως σε μεγάλο βάθος χρόνου να εξελιχθούν σε πιο σύνθετες μορφές ζωής. «Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαμε να γλιτώσουμε τα περίπου 4 δισ. χρόνια που χρειάστηκαν στη Γη για να φτάσουμε στο Προκάμβριο στάδιο ανάπτυξης, από το οποίο εξελίχθηκε το ζωικό βασίλειο πριν από περίπου 500 εκατομμύρια χρόνια» εξηγεί ο Γκρος, συμπληρώνοντας ότι, για να μην κινδυνεύσουν άλλα είδη, πραγματικά εξωγήινης ζωής, που ίσως να υπάρχουν εκεί, τα σκάφη ενός τέτοιου προγράμματος θα αποστέλλονταν μόνο σε ακατοίκητους (χωρίς ζωή) εξωπλανήτες.
Τα χρονικά πλαίσια ενός τέτοιου προγράμματος θα ήταν προφανώς ασύλληπτα για τα δεδομένα της ανθρώπινης ζωής, καθώς η γεω-εξελικτική ανάπτυξη ενός πλανήτη είναι κάτι που χρειάζεται δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Οπότε, ένα τέτοιο πρόγραμμα «Γένεσις» δεν θα είχε κάποιο άμεσο όφελος για τους ανθρώπους στη Γη. «Ωστόσο θα μας επέτρεπε να “συνεισφέρουμε” κάτι στη Ζωή» αναφέρει σχετικά – φέρνοντας κατά νου τη θεωρία περί «πανσπερμίας», την οποία είχε αρχικά διατυπώσει ο Αναξαγόρας: της ύπαρξης Ζωής παντού στο σύμπαν, η οποία εξαπλώνεται σε πλανήτες μέσω μετεωριτών, κομητών, ή άλλων μέσων.
Σε πιο «εξωτικό» επίπεδο επίσης, παραπέμπει σε θεωρίες περί εμφάνισης της ζωής στον πλανήτη μας στο πλαίσιο παρεμφερών γενετικών εγχειρημάτων από άλλους, προγενέστερους εξωγήινους πολιτισμούς: Αξίζει να σημειωθεί πως, σε περίπτωση ενός τέτοιου προγράμματος «Γένεσις», η ανθρωπότητα θα αναλάμβανε τον ρόλο του «Δημιουργού». Το σενάριο αυτό εξετάζεται στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας «Titan» του Στίβεν Μπάξτερ, στο οποίο αστροναύτες που έχουν φτάσει στον δορυφόρο του Κρόνου, Τιτάνα, όταν διαπιστώνουν πως ίσως να είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που έχουν μείνει ζωντανοί μετά από έναν ολέθριο πόλεμο στη Γη (που περιλαμβάνει χρήση βιολογικών όπλων από τις ΗΠΑ αλλά και την καταστροφική για το οικοσύστημα του πλανήτη μας εκτροπή της πορείας ενός μετεωρίτη από την Κίνα, για να χτυπήσει εχθρικούς στόχους στη Γη) ρίχνουν- πριν πεθάνουν – ένα δοχείο με βακτηρίδια σε έναν κρατήρα γεμάτο με νερό σε υγρή μορφή, ελπίζοντας ότι με κάποιον τρόπο η ζωή θα καταφέρει να επιβιώσει. Δισεκατομμύρια χρόνια μετά, στον Τιτάνα έχουν εξελιχθεί νοήμονα εντομοειδή όντα, τα οποία αποδημούν με διαστημόπλοια από το (κατά πολύ διαφορετικό) Ηλιακό Σύστημα, καθώς ο Ήλιος μας βρίσκεται στα τελευταία στάδια της ζωής του.
Διαβάστε επίσης: