Ζούμε σε μια εποχή που είναι ευκολότερο και αμεσότερο από ποτέ να αποκαλυφθεί το οτιδήποτε στραβό για τον οποιοδήποτε αγαπημένο μας, το οποίο μας οδηγεί σε μια ενδιαφέρουσα εσωτερική διαπραγμάτευση, για το κατά πόσον είναι εφικτό να συνεχίσεις να θαυμάζεις τον [βάλε ένα όνομα, πραγματικά, σχεδόν οποιοδήποτε όνομα], ενώ γνωρίζεις πως δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος.
Κι εδώ είναι που έρχεται η γνωστή “ας διαχωρίζουμε τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη” χορωδία, το οποίο είναι υποθέτω ένα εύκολο πράγμα να λέει κάποιος στον εαυτό του αλλά φυσικά δεν είναι κάτι που έχει αληθινή έννοια, γιατί η τέχνη απλώς αποτελεί προβολή των στοιχείων του όποιου ανθρώπου. Αυτά που έχεις μέσα σου κάνεις ταινία, ποιος θα έρθει μετά να διαχωρίσει τι ακριβώς;
Τα λέω όλα αυτά επειδή ήρθε ο Mel Gibson στη Βενετία σήμερα ο οποίος είναι μέτριος άνθρωπος όσο σπουδαίος σκηνοθέτης, κι αυτά είναι δύο πράγματα που δεν υπάρχουν το ένα ανεξάρτητα του άλλου, αλλά συμπληρωματικά. Οι εμμονές του ανθρώπου Gibson με τη βία και την πίστη είναι οι εμμονές του σκηνοθέτη Gibson με τη βία και την πίστη. Και το ‘Hacksaw Ridge’, για έναν αντιρρησία συνείδησης που κατατάσσεται στο στρατό προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και καταλήγει να βραβεύεται με παράσημο ανδρείας χωρίς να αγγίξει ποτέ του όπλο, αποτελεί μια ακόμα απόλυτη εκπροσώπηση όλων όσων είναι ο Mel Gibson.
Αναλογίσου αυτό: Είναι μια ταινία για έναν άντρα, φυσικά σε μια άλλη εποχή, που για αυτά που πιστεύει, απομονώνεται και ρεζιλεύεται από τους ίδιους τους συμπολεμιστές του. Υπάρχει περίπτωση να μη βλέπει ο Gibson κάτι από τον εαυτό του σε αυτή την αφήγηση; Όταν ρωτήθηκε στη συνέντυξη τύπου τι κρατά από την (αληθινή, by the way) ιστορία του Desmond Doss (τον οποίο υποδύεται ο Andrew Garfield) σε μια λέξη, ο Gibson γέλασε και αποκρίθηκε, “επιβίωση.” Για να συμπληρώσει, “τη χρειάζεσαι στο Χόλιγουντ.”
Το διαβόητο μεθυσμένο περιστατικό του πρακτικά του έσβησε την καριέρα. Η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το ‘Apocalypto’, πριν μια δεκαετία. Κάθε λέξη αυτής της φράσης με γεμίζει θλίψη, γιατί ο Gibson είναι ένας αυθεντικός τρελός και κανείς άλλος mainstream σκηνοθέτης δε θα γύριζε ποτέ μια ταινία σαν το ‘Apocalypto’. Είμαι ταυτόχρονα περίεργος όσο και προκαταβολικά κουρασμένος από την κάλυψη που θα λάβει Η Επιστροφή του Mel Gibson από τα μέσα τους μήνες που θα ακολουθήσουν. Και θα λάβει κάλυψη επειδή, όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι καλή ταινία.
Το πρώτο μισό, έστω και άγαρμπα σε σημεία, στήνει τον κεντρικό χαρακτήρα με όλα του τα πιστεύω και το δεύτερο τον κατεβάζει στην κόλαση των πεποιθήσεών του, ανεβάζοντάς τον ψηλά, σε μια στρατηγικής σημασίας κορυφογραμμή όπου το τάγμα του αποδεκατίζεται και μένει πίσω εκείνος για να σώσει όσες ζωές μπορέσει. Μου θύμισε το ‘Schindler’s List’ στον τρόπο που ο ήρωας καταλαμβάνεται από ένα πνεύμα-σωτήρα που τον κάνει περίπου υπεράνθρωπο, και στο τέλος θέλει πάντα να σώσει Έναν Ακόμα. Κάποιος δημοσιογράφος ανέφερε τον παραλληλισμό στη συνέντευξη τύπου. Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή από όλους. Ο σκηνοθέτης προτίμησε να σχολιάσει κάποιο άλλο σκέλος τη ερώτησης.
Ο Gibson πάντως εξακολουθεί να κινηματογραφεί τη βία με τρόπο καθόλου καρτποσταλικό, και την μάχη με τρόπο που μοιάζει σα να παρακολουθείς κάποιον αγώνα, όπως είπε και στη συνέντευξη τύπου. Είναι η μάχη του ‘Braveheart’ με τη βία της αγνής πίστης του ‘Passion of the Christ’ με την πολεμική αμεσότητα του ‘Apocalypto’. Καταλαβαίνει κανείς γιατί ήθελε μετά από όλα αυτά τα χρόνια, να γυρίσει ετούτη την ταινία. Είναι επειδή ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος δεν γίνεται να διαχωριστούν, επειδή ο καλλιτέχνης ΕΙΝΑΙ ο άνθρωπος. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Ευτυχώς και δυστυχώς.
Του Θοδωρή Δημητρόπουλου
Πηγή: Oneman