«Εύχομαι πως όσοι δουν τα σχέδιά μου θα νιώσουν ένα μικρό κυματισμό στην ήρεμη επιφάνεια της πραγματικότητας», λέει η Mara Cerri στη HuffPost US.
Τα γοητευτικά παράξενα σχέδια της εικονογράφου έχουν κοσμήσει τα εξώφυλλα βιβλίων και περιοδικών σε όλη την Ιταλία, συμπεριλαμβανομένου, πλέον, και του παιδικού βιβλίου της συγγραφέως Elena Ferrante «The Beach at Night», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε στα αγγλικά.
Είναι λογικό το ότι μια καλλιτέχνης που χαρακτηρίζει τη δουλειά της «σουρεαλιστική αλλά με την πραγματικότητα ως σημείο αναφοράς» θα αναλάμβανε να μεταφράσει τις λέξεις της Ferrante σε εικόνες. Στη σειρά βιβλίων Neapolitan της συγγραφέως, ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες, η Lina, παρατηρεί συνεχώς πως βλέπει θολά όρια στο οπτικό της πεδίο -μια δυσάρεστη εμπειρία που όσο ενισχύει το δημιουργικό της μυαλό, άλλο τόσο την εμποδίζει από το να εγκαταλείψει το επικίνδυνο, ασφυκτικό σπίτι της στη Νάπολη.
Το «The Beach at Night» έχει αρκετές ομοιότητες με τη σειρά βιβλίων της Ferrante. Στα βιβλία, η Lina και η Lena γίνονται φίλες όταν χάνουν τις αγαπημένες τους κούκλες. Στο παραμύθι, την ιστορία αφηγείται μια κούκλα που κάποιος τη ξέχασε σε μια παραλία και παρακολουθούμε το ταξίδι της από εκείνο το σημείο κι έπειτα.
Ενώ βρίσκεται ξαπλωμένη στην κρύα παραλία, η κούκλα σκέφτεται «Είμαι πολύ λυπημένη και θυμωμένη». Όπως συμβαίνει και στο Toy Story, ο ιδιοκτήτης της την αντικατέστησε με ένα καινούργιο παιχνίδι -μια γάτα. «Ελπίζω να πάθει διάρροια και να κάνει εμετό», σκέφτεται η κούκλα.
Η ιστορία, παρότι γραμμένη για παιδικά, καταπιάνεται με ορισμένα από τα ίδια εγκεφαλικά θέματα με τα οποία ασχολείται η Ferrante στα ενήλικα βιβλία της. Η κούκλα χάνει το κολιέ που έγραφε το όνομά της και, χωρίς όνομα, νιώθει χαμένη και άδεια. «Τώρα είμαι απλά μια μικρή κούκλα χωρίς όνομα», λέει.
Η Ferrante, όπως είναι πλέον γνωστό, έχει ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα των ονομάτων και της ταυτότητας, βάζοντας στο παιχνίδι ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό και τη φήμη της ως συγγραφέα. Επέλεξε από την αρχή να υπογράφει τα βιβλία της με ψευδώνυμο και να δίνει συνεντεύξεις μέσω του εκδοτικού της οίκου ώστε να προστατεύει την πραγματική της ταυτότητα. Πριν από λίγες ημέρες, ωστόσο, η ταυτότητά της αποκαλύφθηκε μέσα από μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στο The New York Review of Books και η οποία δίχασε το κοινό -ακόμα και όσους δεν την ήξεραν μέχρι τότε ή δεν είχαν ασχοληθεί με το έργο της.
«Μου άρεσε πολύ η απόφασή της να κρατήσει την ανωνυμία της», λέει η Cerri στη HuffPost. Πέρα από ονόματα και ψευδώνυμα, όμως, η εικονογράφος αγαπά πολλά από τα στοιχεία της δουλειάς της συγγραφέως. Μεγαλωμένη από μια οικογένεια γυναικών, η Cerri πιστεύει πως οι γυναίκες πρωταγωνίστριες της Ferrante τη διευκολύνουν στο να συνδέεται καλύτερα με τις ιστορίες.
Από σεβασμό προς τη συγγραφέα, η Cerri επικοινώνησε με τη Ferrante για να πάρει πιο σαφείς οδηγίες για τις εικονογραφήσεις της. Η Ferrante ωστόσο της είπε, μέσω του εκδότη της, πως εμπιστεύεται την Cerri και της έδωσε το ελεύθερο να ερμηνεύσει την ιστορία της όπως ήθελε. Το αποτέλεσμα, είναι μια σειρά από απαλές, σκοτεινές και ονειρικές εικόνες, που απεικονίζουν τη συνύπαρξη του φόβου και της φαντασίας που τόσα πολλά παιδιά βιώνουν όταν φτιάχνουν ιστορίες με τη φαντασία τους.
Η Cerri είπε πως την ενδιαφέρει να επικοινωνήσει την «αινιγματική και έμμεση ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το πραγματικό και το φανταστικό, το ορατό και το αόρατο».
«Η σκιά δε βρίσκεται πάντα στο σκοτάδι, με την αρνητική έννοια», προσθέτει, «αλλά σαν κάτι που έχει βυθιστεί εκεί προσωρινά».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη HuffPost US.