Ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο, του εν πολλοίς αμφιλεγόμενου ιστορικού ηγέτη της Κούβας, ο οποίος παρέμεινε με σιδηρά πυγμή στην εξουσία επί 49 χρόνια, μετά την Κουβανική Επανάσταση τη δεκαετία του 1950, είναι πρώτο θέμα των διεθνών ΜΜΕ. Μια φιγούρα που προκαλεί έντονα πάθη- άλλοι τον θεωρούν σύμβολο, άλλοι έναν από τους πιο σκληρούς δικτάτορες της ιστορίας- σίγουρα σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία, μετατρέποντας την Κούβα στην πρώτη κομμουνιστική χώρα του δυτικού ημισφαιρίου και αποτελώντας «αγκάθι» στο «υπογάστριο» των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Οι υποστηρικτές του «βλέπουν» στο πρόσωπό του έναν ήρωα που πάλεψε για τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, αντιστεκόμενος σε κολοσσούς της διεθνούς πολιτικής. Οι πολέμιοί του μιλούν για έναν στυγνό τύραννο, ο οποίος κατέστρεψε την οικονομία της χώρας, επιβάλλοντας ένα αποτυχημένο σύστημα, καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της χώρας και ανάγκασε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Διαβάστε επίσης:
Νόθος γιος ενός καλλιεργητή ζαχαροκάλαμων, γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926. Πήγε σε ιδιωτικά ιησουϊτικά σχολεία και, αν και έξυπνο παιδί, η συμπεριφορά του του έδωσε το παρατσούκλι «El Loco» (ο τρελός). Πήγε στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας για να σπουδάσει Νομική το 1945, όπου δραστηριοποιήθηκε στην πολιτική και τον ακτιβισμό, εμπνεόμενος από την ιδεολογία του κουβανικού εθνικισμού. Στο πανεπιστήμιο ήταν λαμπρός φοιτητής, αλλά υπήρχαν φήμες ότι εμπλεκόταν σε βίαιες ενέργειες, με τον αδελφό της Μίρτα Ντιάζ Μπαλάρτ (την οποία παντρεύτηκε το 1948) να την προειδοποιεί ότι «είναι παρανοϊκός και ψυχοπαθής». Αποφοίτησε το 1950 και παρέμεινε ενεργός στην πολιτική. Όταν το 1952 ο στρατηγός Φουλγκέντσιο Μπατίστα κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία , ο Κάστρο μαζί με τον αδελφό του βρέθηκαν «απέναντι». Τον Ιούλιο του 1953 διοργάνωσαν και πραγματοποίησαν μια ανεπιτυχή επίθεση κατά των Στρατώνων Μοντσάντα, μιας εκ των μεγαλύτερων φρουρών της χώρας. Τα αδέλφια συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε 15 χρόνια φυλάκισης, ωστόσο η επίθεση θεωρείται ως η αρχή της επανάστασης, με τον ίδιο να δηλώνει πως «η ιστορία θα με δικαιώσει», κατά την αγόρευσή του στη δίκη, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του. Αποφυλακίστηκαν το 1955, πήγαν στο Μεξικό όπου συνάντησαν τον Αργεντινό Τσε Γκεβάρα, με τον οποίον επέστρεψαν στην Κούβα το 1956, σε άλλη μια αποτυχημένη επίθεση. Διέφυγαν στα βουνά και άρχισαν το αντάρτικο. Στις αρχές του 1959 ο Μπατίστα εγκατέλειψε την Κούβα. Ο Κάστρο, θεωρούμενος πλέον εθνικός ήρωας, ορκίστηκε πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο και προχώρησε σε σκληρά αντίποινα κατά των υποστηρικτών του Μπατίστα, έχοντας στο πλευρό του όμως το μεγαλύτερο μέρος του λαού.
Στον Ψυχρό Πόλεμο κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή και τάχθηκε στο πλευρό της ΕΣΣΔ, χωρίς να κρύβει ποτέ την εχθρότητά του για τις ΗΠΑ και όλες τις «καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές» χώρες. Το 1960 προέβη σε κατασχέσεις και εθνικοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων που ανήκαν στους Αμερικανούς, που απάντησαν αρχικά με εμπάργκο και μετά με τη διοργανωμένη από τη CIA εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων το 1961, που απέτυχε παταγωδώς. Έναν χρόνο μετά βρέθηκε στο επίκεντρο της Κρίσης των Πυραύλων, συναινώντας στην εγκατάσταση σοβιετικών βαλλιστικών πυραύλων στην Κούβα και δηλώνοντας στον Νικίτα Χρουστσόφ ότι θα έπρεπε να εξαπολυθεί πυρηνική επίθεση κατά των ΗΠΑ, και πως ο κουβανικός λαός ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για την καταστροφή του ιμπεριαλισμού και τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης. Ο τελικός συμβιβασμός και η υποχώρηση των Σοβιετικών τον εξόργισαν.
Παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 2006, οπότε και έδωσε τα ηνία στον αδελφό του, Ραούλ. Παραιτήθηκε και επίσημα το 2008, μετά από 49 χρόνια στην εξουσία. Υποστηρικτές του λένε ότι παρά το ασφυκτικό εμπάργκο από τις ΗΠΑ για μισό αιώνα κράτησε τη χώρα του στα πόδια της, και μάλιστα με λαμπρά συστήματα υγείας και εκπαίδευσης. Πολέμιοί του υποστηρίζουν ότι απαιτούσε την απόλυτη υποταγή του λαού, καταπνίγοντας κάθε τάση που θεωρούσε «αντικοινωνική», καταπατώντας την ελευθερία του Τύπου και στερώντας τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, με συστηματική παρακολούθηση, συλλήψεις, περιορισμούς στις κινήσεις, φυλακίσεις χιλιάδων αντιφρονούντων κ.α. Μέλη της οικογένειάς του τον αποκήρυξαν, με την αδελφή του να εγκαταλείπει την Κούβα, όπως και μια από τις κόρες του (είχε τουλάχιστον οκτώ παιδιά). Ωστόσο, μεγάλες φυσιογνωμίες, όπως ο Νέλσον Μαντέλα και ο Τζέσε Τζάκσον τον είχαν επαινέσει, ενώ το 2001 προτάθηκε και για Νόμπελ Ειρήνης για τη δουλειά του πάνω στις αναπτυσσόμενες χώρες- παράλληλα, είχε μιλήσει σχετικά με την κλιματική αλλαγή και άλλα περιβαλλοντικά ζητήματα.
Ακολουθούν εικόνες από τη μακρά ζωή του.