Αν τους δεις από μακριά, μπορεί να νομίσεις ότι περπατούν στον αέρα. Όταν δοκιμάζουν ταυτόχρονα την ισορροπία και τον βηματισμό τους σε παράλληλες στον χώρο εναέριες διαδρομές, πάνω σε τεντωμένους ιμάντες, γιατί προφανώς είναι αθλητές και όχι μάγοι, το θέαμα γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Στο πάρκο της Εθνικής Γλυπτοθήκης συναντήσαμε μερικούς από τους πρώτους αθλητές του slackline στην Ελλάδα και μιλήσαμε μαζί τους για ένα νέο σπορ που απαιτεί σωματική αλλά και πνευματική προσπάθεια- το κίνητρο, τα οφέλη, την χαρά που τους «ανυψώνει» τελικά.
Ο Κυριάκος ασχολείται με το slackline από το 2012. «Το slackline ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 από αναρριχητές στην Καλιφόρνια, στο Camp 4 του εθνικού δρυμού του Yosemite. Είχαν ήδη τα βασικά μέρη του εξοπλισμού στη διάθεσή τους και έψαχναν έναν τρόπο να χαλαρώσουν και να «αδειάσουν» το μυαλό τους στις ώρες που ήταν στο camp. Άρχισαν λοιπόν να στήνουν τους ιμάντες τους σε σταθερά σημεία και να περπατούν πάνω τους, μικρές αποστάσεις στην αρχή. Στους δύο πρώτους «κόλλησαν» κι άλλοι και σχηματίστηκε ένας μικρός πυρήνας αθλητών- αυτοί έδωσαν το όνομα “slackline”, που αυτολεξεί σημαίνει «χαλαρή γραμμή». Ο Dean Potter (1972- 2015) ήταν ο πιο γνωστός από τους πρώτους slackliners, αναρριχητής ήδη, εξέλιξε το slack τόσο πολύ ώστε έκανε μεγάλες διαδρομές σε 500- 600 μέτρα ύψος χωρίς ασφάλιση, χωρίς να είναι δεμένος δηλαδή. Έφτασε να κάνει slackline σε τόσο μεγάλο ύψος ώστε φορούσε αλεξίπτωτο και τελείωνε το slack με ελεύθερη πτώση».
«Ο Dean σκοτώθηκε το 2015 σε ατύχημα», συνεχίζει ο Κυριάκος. «Αλλά πρόλαβε να γίνει σύμβολο στο slackline και να κινητοποιήσει πολλούς ανθρώπους σε αυτό».
Τον ρωτάω πως ξεκίνησε στην Ελλάδα. «Κάποιοι το ανακαλύψανε τυχαία από γνωστούς στο εξωτερικό. Ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε μόνοι μας στα πάρκα και εκεί γνωριζόμασταν σταδιακά- πλέον έχουμε γίνει μια ομάδα ανθρώπων (Slackline Athens) σαν μεγάλη παρέα και μπορεί οποιοσδήποτε να έρθει σε επαφή μαζί μας στο facebook καταρχήν».
Πόσοι ασχολούνται σήμερα στην Ελλάδα με το slack;
Πολύ ενεργά 50 άτομα περίπου, από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα, τα Γιάννενα και τον Βόλο. Δεν είμαστε πολλοί αλλά το slackline έκανε το «μπαμ» στην Ευρώπη μετά το 2.000 και στην Ελλάδα ήρθε δέκα χρόνια μετά.
Απαιτεί ειδικές ικανότητες ή συγκεκριμένο σωματότυπο το slack;
Σίγουρα πρέπει να έχεις δυνατά πόδια για να μένεις σταθερός εκεί πάνω. Τα υπόλοιπα, όπως η ισορροπία, βελτιώνονται με την εξάσκηση. Το περπάτημα στον ιμάντα είναι τελείως διαφορετικό από το βάδισμα στο έδαφος και πρέπει σε αυτή την αλλαγή να προσαρμοστεί όχι μόνο το σώμα αλλά και ο εγκέφαλος. Όταν γίνει αυτή η προσαρμογή, μπορείς να περπατάς και στον ιμάντα μηχανικά και χωρίς κόπο. Τότε μπορείς να «προχωρήσεις» σε πιο μακρινές αποστάσεις και μεγάλα ύψη.
Δίπλα μας, ο Γιάννης, 51 ετών και πιο μεγάλος ηλικιακά στην ομάδα, αλλά άνθρωπος που δείχνει δέκα χρόνια νεότερος, μόλις έχει «προσγειωθεί» στο γρασίδι. «Ποια είναι τα οφέλη του slackline στον άνθρωπο- αθλητή;», τον ρωτάω.
Είναι σαν παιχνίδι και meditation μαζί. Αδειάζει το κεφάλι σου, φυσικά και ταχύτατα. Όταν αισθάνομαι ζορισμένος, πάω σε ένα παρκάκι και μετά από 5 λεπτά έχουνε σβήσει όλα. Και έχω γαληνέψει. Η ηρεμία που κατακτάς με το slack, σημαίνει ότι έχει σαν άθλημα βαθιά επίδραση στην ψυχή. Και είναι εκπληκτική γυμναστική.
Μπορεί να φαίνεται ότι κάποιος απλά ισορροπεί αλλά το σώμα βρίσκεται ολόκληρο σε εγρήγορση, είναι δυναμική και όχι στατική ισοοροπία. Στα 51 μου πλέον, θεωρώ ότι το slackline είναι όλο και πιο ευεργετικό για τους ανθρώπους , όσο τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνουν. Γυμνάζεται όλο το μυοσκελετικό τους σύστημα, εκτός των δικεφάλων- γόνατα, τετρακέφαλοι, γάμπες, η πλάτη και η μέση τους».
Ρωτάω την παρέα, που έχει πλέον σχηματίσει έναν μεγάλο κύκλο στο γρασίδι, αν τελικά το slackline είναι άθλημα της πόλης ή της φύσης.
«Εξασκείται κυρίως από ανθρώπους που ζούνε στην πόλη και τους δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν ένα πάρκο της. Αλλά είναι όμορφο και στη φύση. Ουσιαστικά όπου γουστάρεις, κάνεις slackline- και στο σπίτι σου ακόμα. Αν έχεις έναν ιμάντα, μπορείς να τον στήσεις παντού», απάντάει ο Γιάννης.
«Υπάρχουν τρία είδη slackline- το trickline, όπου κάνουμε κόλπα, το longline που έχει μεγάλα μήκη διαδρομών και το highline που γίνεται σε μεγάλα ύψη, λέει ο Χρήστος και τον ρωτάω αν θεωρεί ότι κάποιο είναι επικίνδυνο. «Το slack είναι ασφαλές αν έχεις τη γνώση που χρειάζεται και ο εξοπλισμός χρησιμοποιείται σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τα μέτρα ασφάλειας που προβλέπονται. Στα μεγάλα ύψη μάλλον είσαι ακομη πιο ασφαλής- αν είσαι σωστά δεμένος- απ’ ότι στα μικρά που μπορεί να υπάρξουν μικροτραυματισμοί από πτώσεις», συνεχίζει ο ίδιος.
Ο Χρήστος μου λέει πως οι ίδιοι ξεκινήσανε να κάνουν slack με ιμάντες πρόσδεσης φορτηγών και πως σταδιακά ξεκίνησαν να μαθαίνουν εξειδικευμένες εταιρείες που κατασκεύαζαν τα απαιτούμενα υλικά- από το 2013 ο ίδιος διατηρεί ανάλογη εταιρεία που κατασκευάζει ιμάντες slackline.
Τον ρωτάω αν είναι το slackline παρεϊστικο σπορ- γιατί πάνω στον ιμάντα είσαι πάντα μόνος.
«Ναι, είναι παρεϊστικο- με την εξάσκηση μέσα στην παρέα και τον θεμιτό ανταγωνισμό που δημιουργείται, βελτιώνεσαι. Βλέπεις καλύτερους από σένα και αυτή η αλληλεπίδραση είναι ευεργετική», απαντά.
«Το ίντερνετ είναι μεγάλη πηγή πληροφόρησης, όμως τα βιντεάκια από το διαδίκτυο δεν επαρκούν για να δοκιμάσει κάποιος σε μεγάλα ύψη. Δεν μαθαίνεις slackline μέσω ίντερνετ, όσα βιντεάκια κι αν δει κάποιος, ας μην δοκιμάσει ποτέ highline (σε μεγάλο ύψος) αν δεν είναι ήδη εκεί κάποιος έμπειρος», προειδοποιεί ο Κυριάκος. «Εμείς δεν είχαμε κάποιον να μας καθοδηγήσει όταν ξεκινούσαμε, πριν γνωριστούμε δεν μπορούσαμε ούτε πληροφορίες να ανταλλάξουμε, ήμασταν μόνοι μας- τώρα είναι πολύ διαφορετικά. Το slackline έχει αναλυθεί μέχρι και με μαθηματικούς τύπους, ενώ το 2013 δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ το “International Slackline Association” με σκοπό να οριστούν κανόνες και προδιαγραφές, να διαδίδονται σωστά οι βασικές αρχές του slack και να καταγράφονται όλα τα τεκταινόμενα στο χώρο- σκοπός είναι να αναγνωριστεί το slackline σαν επίσημο άθλημα».
Τώρα είμαστε στο πάρκο της Εθνικής Γλυπτοθήκης. Σε ποια άλλα μέρη κάνετε slackline στην Αθήνα και στην Ελλάδα;
«Σε μεγάλα πάρκα με μεγάλα ξέφωτα αλλά και μεγάλα δέντρα για να ασφαλίζουμε στους κορμούς τους ιμάντες. Στην Πεντέλη και τον Υμηττό δοκιμάζουμε πιο ψηλά περάσματα σε χαράδρες. Η Ελλάδα θεωρείται «παράδεισος» του waterline (πάνω από το νερό) αλλά και για slackline σε μεγάλα ύψη. Στα Μετέωρα, Γάλλοι κάνουν highline από το 2007, είναι ιδανικά για αυτό και, πλέον, δοκιμάζουμε κι εμείς εναέριες διασχίσεις εκεί», απαντάει ο Χρήστος.
«Κάνετε highline δηλαδή;», τους ρωτάω.
«Έχουμε δοκιμάσει εναέρια περάσματα αλλά δεν τα έχουμε ολοκληρώσει. Στα Μετέωρα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη έχουνε στήσει γραμμές (ιμάντες) έως και 80 μέτρα», λέει ο Κυριάκος. «Θέλει πολύ δουλειά μέσα σου για να περπατήσεις στο κενό και να διαχειριστείς το ύψος, πρέπει να παλέψεις πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι. Προφανώς υπάρχουν κάποιοι «τρελοί» που, όμως, έχουνε φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο και δοκιμάζουν ακόμα και χωρίς ασφάλεια. Έχουνε κάνει τα πάντα στο άθλημα και αυτό που τους μένει είναι να τολμήσουν κι αυτό. Κάποιοι δοκίμασαν να στερεώσουν ιμάντα από αερόστατο σε αερόστατο...», λέει ο Κυριάκος.
Μια μεγάλη highliner έχει πει πως για να τα καταφέρεις πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον φόβο σα να είναι άλλος ένας μυς του σώματός σου. Ο φόβος δεν ξεπερνιέται ποτέ- και όλοι φοβούνται. Απαιτείται τρομερή πειθαρχία και πνευματική δουλειά. Και πρέπει να το θέλεις πολύ. Όσοι μπαίνουν σε αυτή τη θέση... πάνω από το κενό, έχουν αυτά τα κοινά γνωρίσματα
σχολιάζει ο Χρήστος. Οι ίδιοι προπονούνται κατά μέσο όρο δυο φορές τη βδομάδα, ανάλογα και με τις καιρικές συνθήκες. «Όταν έχει κρύο μαζευόμαστε, στον καλό καιρό, ευκαιρία ψάχνουμε...», λέει ο Κυριάκος. «Μας βλέπουν πολλοί, μας ζητάνε να δοκιμάσουν και το χαιρόμαστε αυτό γιατί είναι ένα άθλημα που αγαπάμε και θέλουμε να το μοιραστούμε με περισσότερους ανθρώπους, να εξελιχθεί σαν άθλημα και εμείς μαζί του σαν αθλητές», συνεχίζει ο ίδιος.
«Το slackline είναι για όλους- γιατί σαν άθλημα έχει δύο κομμάτια. Μπορείς να το κάνεις χαλαρά, μπορείς όμως να προκαλέσεις και τον εαυτό σου και τους φόβους σου, να είναι παιχνίδι χαλάρωσης ή extreme sport. Όμως, η χαρά είναι ίδια. Εσύ ορίζεις τι θέλεις».
17- 23 Απριλίου διοργανώνεται το πρώτο φεστιβάλ highline στα Μετέωρα. Το σχετικό ποστ των διοργανωτών στο facebook (Meteora Highline Festival), σημειώνει: «Ενάντια στις απειλές απαγόρευσης ας προσπαθήσουμε να τους πείσουμε ότι δεν είμαστε εγκληματίες, ούτε καταστρέφουμε το περιβάλλον. Ας συναντηθούμε σε αυτό το μαγικό μέρος για να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό στο highline αλλά και να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να απολαμβάνουμε τη φύση».