Για πολλούς άντρες στην Αμερική (και όχι μόνο, φυσικά), η παιδική ηλικία είναι μια συνεχής πλοήγηση ανάμεσα σε μια πληθώρα διαφορετικών προσδοκιών αρρενωπότητας, όπως αυτές επιβάλλονται από τα εκάστοτε πρόσωπα εξουσίας στη ζωή τους, όπως οι γονείς τους και οι δάσκαλοί τους, καθώς και από την καταναλωτική κουλτούρα, τα ΜΜΕ και τον κόσμο εν γένει.
Και, για πολλά μέλη της LGBTQ κοινότητας της Αμερικής, η παιδική ηλικία τους σημαδεύτηκε από πολλαπλές αποτυχίες εκπλήρωσης αυτών των προσδοκιών, οι οποίες συχνά οδηγούσαν σε πολιτιστικές και προσωπικές συνέπειες.
Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, έγραψα ένα αστείο tweet για μια ανάμνηση που είχα από την παιδική μου ηλικία, όταν απέτυχα να φέρω εις πέρας το επίπεδο αρρενωπότητας που περίμεναν από εμένα -όταν, δηλαδή, φόρεσα σορτς που δεν κάλυπταν το γόνατο, ως είθισται.
Σύντομα, πολλοί ακόλουθοί μου άρχισαν να απαντούν με δικές τους παρόμοιες αναμνήσεις, από τις φορές που απέτυχαν να φανούν αρρενωποί ως παιδιά, και έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το hashtag #FailingMasculinity.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια έντονα συναισθηματική, αποκαλυπτική και αρκετές φορές επώδυνη σειρά από tweets, στα οποία άνθρωποι, κυρίως άντρες, μοιράζονταν αναμνήσεις από στιγμές της παιδικής τους ηλικίας όταν κι εκείνοι, όπως εγώ, απέτυχαν να φτάσουν τα επίπεδα αρρενωπότητας που περίμενε από αυτούς η κοινωνία.
Οι απαντήσεις ποίκιλλαν από αναμνήσεις γονιών που υποχρέωναν τα παιδιά τους να πάρουν μέρος σε αθλήματα χωρίς τη θέλησή τους και ενήλικες που κατέκριναν ανθρώπινες αντιδράσεις ως «γυναικείες» -όπως το να κλαις ή να δείχνεις υπερβολικό συναίσθημα. Στην πορεία, το hashtag #FailingMasculinity σκιαγράφησε ένα πολύ σημαντικό, και θλιβερό, πορτρέτο του τι μπορούν να κάνουν οι προσδοκίες αρρενωπότητας στα μικρά παιδιά.
Όλες αυτές οι οδυνηρές αναμνήσεις, γεμάτες με κοινωνικές επιπτώσεις και «αποτυχημένη αρρενωπότητα», έχουν μακροχρόνιες συνέπειες που μπορεί να κυμαίνονται από την αρνητική εικόνα που σχηματίζει το άτομο για τον εαυτό του μέχρι την εμφάνιση βίας -και αυτό, για ορισμένους ανθρώπους, μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους όσο αναπτύσσονται και περνούν στην ενήλικη ζωή.
Η κοινωνία μας οδεύει προς μια εποχή όπου αρχίζουμε να επανεξετάζουμε καθολικά το τι σημαίνει να είσαι άντρας και τι γυναίκα, και δημιουργούμε χώρο για την έκφραση του φύλου ως φάσμα και όχι ως το περιορισμένο δυαδικό μοντέλο του αρσενικό/θηλυκό.
Οι γονείς θα πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν το πώς η αστυνόμευση των παιδιών τους και οι δραστηριότητες που τους αναθέτουν βάσει του φύλου που τους δόθηκε κατά τη γέννησή τους, μπορεί να επηρεάσουν μακροπρόθεσμα τον χαρακτήρα τους.
Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά, ανεξάρτητα από την έκφραση του φύλου τους.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στην αμερικανική The Huffington Post.