Αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ανακηρύξεις κάποια παραλία ως την πιο όμορφη. Είναι τόσες πολλές και όλες αντίστοιχα όμορφες που σίγουρα θα αδικούσαμε κάποια.
Μπορούμε όμως, να ξεχωρίσουμε μία παραλία που είναι ιδιαίτερη για εμάς και της έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία. Ίσως είναι μία παραλία που μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια. Ίσως είναι μία παραλία που μάθαμε σε μεγαλύτερη ηλικία και την έχουμε συνδέσει με μικρές στιγμές ευτυχίες. Ίσως εκεί βρήκαμε την ηρεμία που είχαμε τόσο ανάγκη στις διακοπές μας.
Τέτοιες είναι και οι αγαπημένες παραλίες που μοιράστηκαν με την HuffPost Greece, 9 συντάκτες.
Ο Χερόμυλος στην Εύβοια, για την Αγγελική Κουγιάνου
Δεν είναι πολύ γνωστή, είναι σχετικά κοντά από την Αθήνα και είναι η δική μου αγαπημένη γιατί βρίσκεται στον τόπο μου, την Εύβοια. Για την ακρίβεια είναι στις Πετριές της νότιας Εύβοιας. Στο check-in θα την βρείτε ως «Χερόμυλος» αλλά από τους ντόπιους μπορεί να την ακούσετε και «Χειρομύλι» (εγώ έτσι την λέω). Δεν είναι οργανωμένη, όπως οι περισσότερες παραλίες στη νότια Εύβοια, αλλά θα βρείτε μια καντίνα για τα απαραίτητα. Η παραλία, που είναι στην πλευρά του Αιγαίου, είναι αρκετά ανοιχτή και επηρεάζεται από τους δυνατούς ανέμους, ωστόσο αν πετύχετε τη θάλασσα γαλήνια, είναι μαγική.
Η Λιβάδα στην Τήνο, για την Αθηνά Παπακώστα
Η αλήθεια είναι πως η Τήνος δεν φημίζεται για τις παραλίες αλλά για τα μαγικά χωριά της. Ωστόσο, η Τήνος είναι ο τόπος μου, τα χωριά της τα βήματά μου και από τις παραλίες της η Λιβάδα είναι το καταφύγιό μου.
Προσοχή, πρόκειται για μία άγρια παραλία και καλό θα ήταν να μην την επισκεφθείτε όταν οι αέρηδες φυσούν στο νησί.
Η Λιβάδα είναι απομακρυσμένη, σχεδόν ερημική, με βαθιά νερά και ανήκει στις βορινές παραλίες της Τήνου. Την «φυλακίζουν» εντυπωσιακοί βράχοι που πολλοί τους παρομοιάζουν με γλυπτά.
Στη Λιβάδα το κινητό σας ΔΕΝ θα πιάνει επομένως, εάν είστε έστω και λίγο εθισμένοι στα social media, προετοιμαστείτε ψυχολογικά γιατί θα υποφέρετε από σύνδρομο στέρησης. Tip: Προτιμήστε ψηλό αμάξι για να προσεγγίσετε την παραλία αφού από ένα σημείο και μετά θα οδηγείτε σε χωματόδρομο.
Η Βαγιά στη Σέριφο, για την Κυριακή Αξιώτη
Αν έχετε πάει στη Σέριφο, σίγουρα θα 'χετε βρεθεί στη Βαγιά κι αν έχετε βρεθεί στη Βαγιά σίγουρα θα παραδεχτείτε πως είναι μια από τις πιο όμορφες παραλίες των Κυκλάδων ή γιατί όχι και της χώρας ολόκληρης; Αν πάλι δεν έχετε πάει, να επιλέξετε το σούρουπο ή την ώρα που ο ήλιος δύει και δίνει τη θέση του στα ολοζώντανα χρώματα της φύσης. Το σκηνικό είναι μαγευτικό κι όσο ο ήλιος χάνεται στο βάθος του νερού, νιώθεις πως δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς σ' αυτή τη ζωή, αρκεί κάθε καλοκαίρι να επιστρέφεις εκεί παρατηρώντας την ίδια σκηνή. Η παραλία είναι οργανωμένη, με λίγες ομπρέλες για νερό ή σνακ που μπορείτε να προμηθευτείτε από την κοντινή καντίνα. Αν δεν επιλέξετε τις ομπρέλες να έχετε σίγουρα μια μαζί σας, αλλιώς ετοιμαστείτε για βαθύ μαύρισμα, αφού δέντρο ή αρμυρίκι δεν φαίνεται ούτε με το κυάλι! Βαγιά, αναμφισβήτητα.
Τα Ποτιστικά στο Πήλιο, για την Μαριαλένα Περπιράκη
Ελάχιστοι γνωρίζουν την παραλία Ποτιστικά στο Νότιο Πήλιο, όμως όσοι την επισκέπτονται, συνήθως επιστρέφουν και στις επόμενες διακοπές τους. Αν και τα νερά βαθαίνουν απότομα, εκεί έμαθα να κάνω μπάνιο και άργησα πολύ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακτές όπου περπατάς για πολλά μέτρα μέσα στο νερό, μέχρι να μην μπορείς να πατήσεις την άμμο – νόμιζα πως οι ρηχές θάλασσες ήταν αποκύημα της φαντασίας των άλλων παιδιών και έπρεπε να φτάσω 8 χρονών για να επισκεφτώ άλλες παραλίες και να ανατραπούν όλα όσα πίστευα. Από τα Ποτιστικά έχω μερικές από τις καλύτερες παιδικές μου αναμνήσεις, αν και η παραλία είναι «δύσκολη» και με το παραμικρό αεράκι μπορεί να σηκώσει κύματα τόσο ψηλά που μικρή μου θύμιζαν εκείνα που βλέπει κανείς σε διαγωνισμούς σέρφινγκ στην Αυστραλία. Ευτυχώς, η αμμουδιά έχει μεγάλη έκταση και, όχι μόνο δεν καλύπτεται όλη η παραλία από τα κύματα, αλλά αποφεύγεται και η «σαρδελοποίηση» που συναντά κανείς σε άλλες παραλίες. Υπάρχει άπλετος χώρος να παίξει κάποιος ρακέτες ή μπιτς βόλεϊ, χωρίς να ενοχλεί όσους κάνουν ηλιοθεραπεία – τα μπιτς μπαρ και οι καντίνες βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση από την παραλία, αλλά όχι -κυριολεκτικά- πάνω στην άμμο, κάτι που μόνο αρνητικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Όσο για τις ξαπλώστρες, αυτές καταλαμβάνουν μόνο ένα μικρό μέρος της παραλίας και δεν νιώθει κανείς άβολα επειδή επέλεξε να απλώσει την πετσέτα του στο έδαφος. Εάν βρεθείτε λοιπόν στην Μαγνησία, μην διστάσετε να επισκεφτείτε τα Ποτιστικά. Εάν μάλιστα δεν είστε φοβιτσιάριδες σαν εμένα, δοκιμάστε να κάνετε μια βουτιά από τον βράχο που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της παραλίας.
To Μαρμάρι στη Λακωνική Μάνη, για τη Νάγια Κωστιάνη
Κάθε φορά που περνάω δύσκολα και έχω ανάγκη από ένα πνευματικό break, κλείνω τα μάτια μου και πετάγομαι για λίγο στο Μαρμάρι.
Κάθε φορά που κάποιος μιλά για παραλίες και καλοκαιρινές αποδράσεις, σκέφτομαι το Μαρμάρι.
Κάθε φορά που ο καιρός αρχίζει να ζεσταίνει, θέλω να διακτινιστώ στο Μαρμάρι.
Ακόμα και τον χειμώνα, σκέφτομαι πόσο όμορφο θα είναι το Μαρμάρι με αυτόν τον καιρό και τι χρώμα θα έχουν τα νερά του.
Όταν έχεις καταγωγή από την Μάνη είναι, ειλικρινά, πολύ δύσκολο να αγαπήσεις άλλον τόπο περισσότερο από αυτόν, όσο εντυπωσιακός κι αν είναι. Και, παρότι έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου στη μεσσηνιακή Μάνη, ήταν το λακωνικό κομμάτι της που ήρθε και κλείδωσε μέσα μου και έκτοτε δεν το ανταλλάσσω ούτε με τον πιο εξωτικό προορισμό, οπουδήποτε στον κόσμο.
Και, για να είμαι πιο συγκεκριμένη, δεν αναφέρομαι στο Μαρμάρι Ι, αλλά στο Μαρμάρι ΙΙ, την μικρότερη και πιο απομονωμένη παραλία της περιοχής, δίπλα στην πιο γνωστή και κοσμική ομώνυμή της.
Το Μαρμάρι, δίπλα στο Πόρτο Κάγιο και μια ανάσα πριν το Ακροταίναρο, το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης όπου βρίσκονται οι «Πύλες του Άδη» (όλα αλήθεια παιδιά), μοιάζει με την παραλία που θα επέλεγαν για να αγκυροβολήσουν πειρατές ή για το μέρος που θα έχτιζε το κάστρο της η Daenerys, αν είχε την επιλογή εξ αρχής. Για εμένα, είναι το αντίστοιχο του αρχηγείου/οχυρού/καταφυγίου που φτιάχναμε όταν ήμασταν παιδιά. Άλλοτε ήταν ένα δεντρόσπιτο, άλλοτε κάποιο εγκαταλελειμμένο σπίτι της γειτονιάς, άλλοτε εκείνη η γωνία του δωματίου μας που κρεμούσαμε σεντόνια και κουβέρτες και χωνόμασταν μέσα με ένα φακό, βιβλία και παιχνίδια. Στα 30 μου, πλέον, το Μαρμάρι ΙΙ είναι το καταφύγιο τόσο του παιδιού όσο και του ενήλικα μέσα μου -ίσως κυρίως του δεύτερου, το έχει περισσότερη ανάγκη ούτως ή άλλως. Είναι τα άγρια βράχια του και η ατίθαση θάλασσά του που αντανακλούν το φως με τρόπο που δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού, η ωμή ομορφιά του που σου παρέχει μια απρόσμενη γαλήνη και ο αέρας που φυσά πάντα, αλλά πάντα, σε εκείνο το σημείο και σε καθαρίζει ολοκληρωτικά, μέσα-έξω.
Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα, αλλά πάνω απ' όλα είναι το μέρος που επιστρέφω πάντα όταν θέλω να θυμηθώ τι σημαίνει πραγματικά ελευθερία. Ακόμα και νοητά, λειτουργεί κάθε φορά.
Πολλές και όχι μία, για τον Κωνσταντίνο Μαυραγάνη
Γενικά μιλώντας, δεν μου αρέσει να επιλέγω το «ένα αγαπημένο» οτιδήποτε, καθώς πάντα αναγκάζεσαι να αφήνεις έξω άλλες υποψηφιότητες. Οπότε απλά θα βάλω κάποιες που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό από αυτές στις οποίες έχω πάει μέσα στα τελευταία χρόνια: Πρώτες μου έρχονται το Μεγάλο Λιβάδι και το Γάνεμα στη Σέριφο (καταπληκτικά νερά και στις δύο περιπτώσεις- επίσης, μιλάμε και στις δύο περιπτώσεις για πολύ ιδιαίτερα περιβάλλοντα, ενώ στην πρώτη ακριβώς πάνω στην αμμουδιά έχεις εξαιρετικές ταβέρνες: Δεν ξέρω για εσάς, αλλά επειδή προσωπικά το μπάνιο στη θάλασσα μου ανοίγει απίστευτα την όρεξη, αυτό εγώ το θεωρώ πολύ μεγάλο πλεονέκτημα). Από εκεί και πέρα, δεν γίνεται να μην συμπεριλάβω την παραλία στο κάμπινγκ της Ελαφονήσου: Μιλάμε για εξωπραγματική ομορφιά, από κάθε άποψη.
Ο Ζόρκος στην Άνδρο, για τον Θάνο Καμπύλη
Όταν ακούς το όνομα Ζόρκος χωρίς να τον έχεις επισκεφτεί νωρίτερα, νιώθεις ότι πρόκειται για κάποια ονομασία διαγαλαξιακού υπερ-ήρωα ή ίσως το παρατσούκλι κάποιου ντόπιου που το άφησε «προίκα» σε αυτή την ξεχωριστή παραλία. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά του νησιού και το πρώτο πράγμα που θα προσέξεις ρωτώντας τους ντόπιους για το πώς πας εκεί, είναι μια αποτρεπτική διάθεση λόγω απόστασης. Την έχουν συνηθίσει ή απλώς θέλουν να την κρατήσουν για τους ίδιους; Τίποτα από τα δύο. Πρώτον, γιατί αποκλείεται να συνηθίσεις ποτέ αυτή την παραλία και δεύτερον, γιατί όταν πας είναι σίγουρο πως θα θες να μοιραστείς τη χαρά που σου δίνει. Ναι, είναι αλήθεια πως απέχει κοντά μιάμιση ώρα από τη χώρα της Άνδρου. Ναι, είναι αλήθεια επίσης πως ένα κομμάτι του δρόμου φτάνοντας στον προορισμό σου είναι χωματόδρομος, όχι ιδιαίτερα δύσβατος, αλλά ενοχλητικός κατά σημεία. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία όμως μόλις παρκάρεις κι αρχίσεις να περπατάς προς τα -όντως- παγωμένα γαλαζοπράσινα νερά, πατώντας στο ψιλό χαλίκι που δεν κολλάει στα πόδια (και δε θα μεταφέρεις στο αυτοκίνητο-ναι είμαι αυτός ο άνθρωπος). Τεράστια έκταση -θα πρέπει να ρωτήσω τους ντόπιους αν την έχουν δει ποτέ ασφυκτικά γεμάτη- με ομπρέλες και ξαπλώστρες, αλλά και με αρκετό χώρο για να βάλεις τη δική σου ομπρέλα/σκίαστρο κτλ. Το καλύτερο από όλα: οι δυο επιβλητικοί βράχοι που «αγκαλιάζουν» την παραλία θα σου χαρίσουν μια γιγαντιαία σκιά και τη ραστώνη που απαιτούν οι καλοκαιρινές διακοπές. Αφήκετέ με εκεί.
Το Μαράθι στα Χανιά, για την Αλεξάνδρα Σκαράκη
Περίπου 17 χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Χανίων και κατευθυνόμενοι οδικώς προς το Ακρωτήρι, βρίσκονται δυο μικρές παραλίες που χωρίζονται από ένα λιμανάκι. Είναι το Μαράθι. Η λιγότερη κοσμική είναι αυτή που αγαπώ, με λίγες ομπρέλες και ξαπλώστρες, ένα ταβερνάκι που σερβίρει μόνο φρέσκο ψάρι και θέα προς τον κόλπο της Σούδας.
Κάποια καλοκαίρια πίσω, μια ζεστή μέρα του Αυγούστου και ενώ κολυμπούσα στην –πάντα ακύμαντη-θάλασσα, διαπίστωσα ότι εδώ είναι το «λιμάνι» μου, η μικρή πατρίδα μου, ο τόπος που με ηρεμεί και παράλληλα με γεμίζει ενέργεια. Με συγκινεί και το γεγονός ότι είναι τόσο κοντά στα Χανιά, τόσο κοντά στις ρίζες μου.
Η Φακίστρα στο Πήλιο, για την Κατερίνα Νανοπούλου
Οι παραλίες του Πηλίου δεν είναι σίγουρα για όσους αγαπούν την κυκλαδίτικη άμμο και τις οργανωμένες παραλίες. Είναι, όμως, για όλους εκείνους που αγαπούν τα πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά. Η Φακίστρα αποτελεί ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τοποθετημένη στο ανατολικό Πήλιο, βρίσκεται κοντά στο Μούρεσι και την Τσαγκαράδα και απαιτεί μία μικρή κατάβαση με τα ποδιά, περίπου 10 λεπτά, τίποτα, όμως, που δεν μπορεί να κάνει ακόμα και ένα ζευγάρι 65+ ετών.
Η θάλασσα, όμως, είναι ικανή να σας κάνει να τα ξεχάσετε όλα. Μπροστά σας θα δείτε έναν κόλπο με γυάλινα νερά, σαν πισίνα, και πίσω σας τεράστιους βράχους. Η πιο αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν είμαι μέσα στην θάλασσα, κοιτάζω την ακτή και αντικρίζω το μεγαλείο της φύσης να ορθώνεται μπροστά μου. Θα χρειαστείτε νερό και προμήθειες. Δεν θα χρειαστείτε το κινητό σας γιατί το σήμα δεν είναι καλά, αλλά και ούτε ομπρέλα, αφού τα βράχια δημιουργούν φυσική σκιά σε πολλά σημεία. Άντε και καλό καλοκαίρι να έχουμε!