Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τη ζωή στα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, φαντάζονται συνήθως ταξιδιωτικούς περιορισμούς, υπηρεσίες ασφαλείας που κατασκοπεύουν την ιδιωτική ζωή των πολιτών και αγέλαστους άνδρες και γυναίκες που ζουν στα όρια της φτώχειας. Μπορεί αυτά να αποτελούν τη μία πλευρά των πραγμάτων, σίγουρα ωστόσο δεν αποκαλύπτουν ολόκληρη την ιστορία και την αλήθεια του κομμουνισμού, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times.
Όσοι μάλιστα γνωρίζουν καλά ιστορία θα θυμούνται πως οι γυναίκες του ανατολικού μπλοκ πολλές φορές απολάμβαναν δικαιώματα και προνόμια άγνωστα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες εκείνης της εποχής, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών κρατικών επενδύσεων στην εκπαίδευσή τους, την πλήρη ενσωμάτωσή τους στο εργατικό δυναμικό, γενναιόδωρες αποζημιώσεις μητρότητας και εγγυημένη δωρεάν παιδική φροντίδα. Αυτό που λίγοι ξέρουν ακόμα και σήμερα είναι πως εκτός όλων αυτών οι κυρίες που ζούσαν στα εν λόγω καθεστώτα, γνώριζαν καλά τι θα πει σεξουαλική ευχαρίστηση, αφού όπως όλα δείχνουν απολάμβαναν το σεξ πολύ περισσότερο.
Για του λόγου το αληθές, το δημοσίευμα παραθέτει μια κοινωνιολογική μελέτη που πραγματοποιήθηκε μετά την επανένωση της ανατολικής με τη δυτική Γερμανία το 1990 η οποία διαπιστώνει πως οι γυναίκες της ανατολικής πλευράς είχαν διπλάσιους οργασμούς από αυτές της δυτικής. Οι ερευνητές δεν έκρυψαν την έκπληξή τους από τα πορίσματα της μελέτης κι αυτό γιατί οι γυναίκες της ανατολικής Γερμανίας υπέφεραν κυρίως από το διπλό βάρος της επίσημης δουλειάς και του νοικοκυριού.
Σε αντίθεση, οι μεταπολεμικές Γερμανίδες της δυτικής πλευράς είχαν χρόνο στο σπίτι και στα οικιακά είχαν τη βοήθεια όλων των συσκευών εξοικονόμησης ενέργειας που εισήγαγε η καπιταλιστική οικονομία. Παρόλα αυτά, τα στοιχεία αποδεικνύουν πως παρά τα θετικά στη ζωή τους, έκαναν όχι μόνο λιγότερο σε ποσότητα αλλά και λιγότερο ποιοτικά σεξ.
Η εφημερίδα παραθέτει το παράδειγμα της Ana Durcheva από τη Βουλγαρία για να αποδείξει όσα επισημαίνει. Η 65χρονη γυναίκα η οποία έζησε για 43 ολόκληρα χρόνια κάτω από κομμουνιστικό καθεστώς, συχνά παραπονούνταν πως η ελεύθερη αγορά εμπόδιζε την ικανότητα των Βουλγάρων να αναπτύσσουν υγιείς ερωτικές σχέσεις. «Σίγουρα το να ζεις σε κομμουνιστικό καθεστώς δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα, αλλά θυμάμαι πως αν μη τι άλλο στη ζωή μου τότε υπήρχε ο ρομαντισμός».
Η Durceva ήταν μια ανύπαντρη μητέρα για πολλά χρόνια, αλλά επέμεινε ότι η ζωή της πριν από το 1989 ήταν πιο ευχάριστη από αυτή της κόρης της που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970. «Το μόνο που κάνω τώρα είναι να δουλεύω και όταν φτάνω τη νύχτα αργά στο σπίτι εγώ και ο νέος μου σύντροφος είμαστε πολύ κουρασμένοι για να κάνουμε σεξ. Αντίθετα, καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση για ώρες», σχολιάζει.
Αυτό το χάσμα γενεών ανάμεσα σε κόρες και μητέρες που ενηλικιώθηκαν πριν και μετά το 1989 βασίζεται στην ιδέα πως οι γυναίκες περνούσαν καλύτερα την περίοδο του κομμουνισμού. Και την ποιότητα αυτή της ζωής τη χρωστούσαν, εν μέρει, στο γεγονός πως θεωρούσαν τη γυναικεία χειραφέτηση ως κεντρική ιδέα για τις προηγμένες κοινωνίες του σοσιαλισμού.
Παρόλο που στα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης η εργασία των γυναικών ήταν αναγκαία για την ταχεία εκβιομηχάνιση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το ιδεολογικό υπόβαθρο για την ισότητα των γυναικών με τους άνδρες είχε τεθεί από τον Αυγούστου Bebel και Friedrich Engels τον 19ο αιώνα. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, ο Βλαντιμίρ Λένιν και η Αλεξάντρα Κολλοντάι επέτρεψαν τη σεξουαλική επανάσταση στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, με την Κολωνία να υποστηρίζει ότι η αγάπη πρέπει να απελευθερωθεί από οικονομικούς παράγοντες.
Η Ρωσία καθιέρωσε πλήρη δικαιώματα ψήφου στις γυναίκες το 1917, τρία χρόνια πριν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μπολσεβίκοι απελευθέρωσαν επίσης τους νόμους περί διαζυγίου, εγγυήθηκαν τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και προσπάθησαν να "κοινωνικοποιήσουν" την οικιακή εργασία επενδύοντας σε δημόσια πλυντήρια και λαϊκές καντίνες. Οι γυναίκες επιστρατεύθηκαν στο εργατικό δυναμικό και έγιναν οικονομικά ανεξάρτητες από τους άνδρες.
Η Αγκνιέσκα Κοσιάνσκα, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, σημείωσε πως οι Πολωνοί σεξολόγοι πριν από το 1989 «δεν περιόριζαν το σεξ στις σωματικές εμπειρίες και υπογράμμιζαν τη σημασία κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων για τη σεξουαλική ευχαρίστηση». Αυτή ήταν η απάντηση του κρατικού σοσιαλισμού στην ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής: «Ακόμη και η καλύτερη διέγερση, όπως έλεγαν, δεν οδηγεί στην ηδονή εάν μια γυναίκα είναι αγχωμένη ή εξαντλημένη απ’ τη δουλειά, ανησυχεί για το μέλλον της και τη χρηματοοικονομική σταθερότητα».