«Πρώτα και κύρια με τη ζωγραφική έχω την ανάγκη να εκφραστώ. Ν’ αντισταθώ στον οδοστρωτήρα της ταχύτητας, να σταθώ απέναντι στην κατάργηση της μνήμης. Είτε είσαι Γάλλος, Γερμανός ή Έλληνας ζωγράφος οφείλεις να γίνεις “σκαπανέας”, να σκάψεις στη μήτρα του πολιτισμού σου και να βρεις την ταυτότητά σου» έλεγε σε συνέντευξή του στη HuffPost ο Τάσος Μαντζαβίνος (Ιανουάριος 2016).
Από την Πέμπτη 9/11, ο ζωγράφος δείχνει στην Γκαλερί «Σκουφά» έργα και κατασκευές των δύο τελευταίων χρόνων. Μέσα από αλλεπάλληλες στρώσεις χρώματος, συχνά με ένα εργαλείο αιχμηρό σαν κοπίδι, ο σημαντικός δημιουργός «σκάβει» στο χρώμα για να ανασύρει, όχι μια εικόνα, αλλά μια επιφάνεια της μνήμης. Ο θεατής συναντά και πάλι τις θεματικές εμμονές του Μαντζαβίνου: καράβια, κάστρα, ναοί, φλάμπουρα, καβαλάρηδες, σκύλοι, δράκοι και δρακόφιδα προβάλλουν γύρω από τη μορφή του.
Όλα τα σύμβολα στο γνώριμο ζωγραφικό ύφος του δημιουργού, δοσμένα με έντονα χρώματα και μπρούτα σχήματα, δεν λειτουργούν μοναχά ως αρχέτυπες φιγούρες∙ απηχούν όψεις του ίδιου του Μαντζαβίνου ως μνημειακές προσωπογραφίες. Συχνά, γίνεται ένας «στρατιώτης – άγιος» που μας παραπέμπει στις μορφές της ορθόδοξης εικονογραφίας. Άλλοτε πάλι, εικονογραφεί τον εαυτό του στο περιθώριο. Μέσα στο άπαρτο κάστρο της ψυχής του, ανάμεσα σε φλάμπουρα, να φορά τη στολή του μαχητή∙ μ΄ αυτήν να κοιμάται, μ΄ αυτήν να ρεμβάζει, μ΄ αυτήν να αφουγκράζεται: «έσω έτοιμος», γράφει. Πάντοτε ετοιμοπόλεμος, πάντοτε βέβαιος πως δεν τον αντιλαμβάνονται οι άλλοι, ο κόσμος. Και η σχέση του ζωγράφου με τον κόσμο μοιάζει πολεμική.
Η αποδοχή της μοναξιάς και η πρόσληψή της ως άλλη, μυστική δύναμη επικοινωνίας, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της τέχνης του καλλιτέχνη. Τούτη τη φορά ο ζωγράφος «διασκεδάζει» τη μοναξιά μέσα από το παιχνίδι. Στα έντονα χρώματα της φτερωτής που κινείται με τη φορά του ανέμου και συμβολίζει τη χαρά της ζωής, ο Μαντζαβίνος αντιπαρατάσσει το μαύρο του ασκητή.
«Ο ζωγράφος έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ασκητή. Είναι σαν αυτός να θέλει να πειθαρχήσει στις σειρήνες. Βιώνει αυτήν την αντίφαση και είναι φορές που θα πρέπει ν’ απαρνιέται την ίδια τη ζωή» λέει ο δημιουργός. Όλη η διαδικασία της ζωγραφικής πράξης στο έργο του Μαντζαβίνου μοιάζει με άσκηση, που προϋποθέτει την εσωστρέφεια, την ερήμωση. Για να το δείξει αυτό ο ζωγράφος, κάνει αντιβολή με το κλασικό παιχνίδι της νιότης του, το φιδάκι. Σκοπός του «παιχνιδιού» εδώ είναι να φτάσεις ψηλά, ν’ ανυψωθείς δηλαδή, σε ένα κτίσμα που μοιάζει με ναό: η εκκλησία είναι το «εγώ» του Μαντζαβίνου και η εικαστική του πραγμάτωση έχει τα χαρακτηριστικά τελετουργικού, μιας μύησης.
Μέσα από την αγάπη του για τα λαϊκά υφαντά, ο Μαντζαβίνος δείχνει για πρώτη φορά στην Γκαλερί «Σκουφά» ζωγραφική σε μια σειρά από μετωπικούς, κρεμασμένους από την οροφή καμβάδες, δίνοντάς τους πλέον θέση στο χώρο και όχι απλώς στην επιφάνεια του τοίχου. Εκεί, ο ζωγράφος απομακρύνεται από τη διάσταση του κάδρου, σα να χλευάζει και την αισθητική όσων στολίζουν τα σπίτια τους με έργα «διακοσμητικά». Με θράσος ξεδιπλώνει την προσωπική του ιστορία και με δόση ειρωνείας – επί οροφής κρεμάμενος – στην τέχνη του «σώζεται».
Η έκθεση «το παιχνίδι, το φιδάκι», θα διαρκέσει έως και τη Δευτέρα, 4 Δεκεμβρίου 2017.
Γκαλερί Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι, 210 3643025)
Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο: 10:00 ως 15:30
Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή: 10:00 ως 15:30 & 17:30 ως 21:00
Κυριακή κλειστά