Ο Αύγουστος στην Ελλάδα έχει απ' όλα.
Έχει μεταμεσονύκτιες παρακολουθήσεις Ολυμπιακών Αγώνων, επιτυχίες και αποτυχίες, πανηγυρισμούς, αλληλοκατηγορίες, παράπονα και αφίξεις στα αεροδρόμια.
Έχει ποδοσφαιρικές μεταγραφές, ατελείωτες αναλύσεις, προκριματικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων, αποθέωση και απαξίωση, παράγκες και αναβολή πρωταθλήματος.
Έχει εκκαθαριστικά ΕΝΦΙΑ, δελτία πρόβλεψης φοροκαταιγίδων (sic), προετοιμασίες για τη ΔΕΘ, απεργίες στον ΟΑΣΘ, δημοπρασίες τηλεοπτικών αδειών, προπαγάνδα και ρεπορτάζ από παραλίες.
Έχει διακοπές στα νησιά, 452.984.821 φωτογραφίες στα social media, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, ταβέρνες πάνω στο κύμα, ξαπλώστρες, ρακέτες και cocktails στην άμμο.
Έχει πανηγύρια στα χωριά, τραπέζια με συγγενείς, ψητά και χορούς, τσίπουρα κάτω από τους πλατάνους και ρακόμελα στις πλατείες.
Έχει τους Έλληνες, με λίγα λόγια, τους οποίους όσο κι αν προσπαθήσεις δεν τους «πιάνεις» από πουθενά.
Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος αν ζούμε τις δικές μας «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας» ή αν πραγματικά είμαστε ένας λαός «καταδικασμένος να επιβιώσει»...
Προτιμώ να σκέφτομαι το δεύτερο, αν και η επιβίωση από την ευημερία απέχουν πραγματικά πολύ μεγάλη απόσταση. Και αυτήν την απόσταση κάθε άλλο παρά σίγουρος είμαι ότι είμαστε ικανοί, έτοιμοι - ή ακόμα και πρόθυμοι - να τη διανύσουμε.