Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως ακολουθώντας κανείς την ίδια συνταγή μπορεί να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα.
Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως ένα μνημόνιο που προβλέπει περισσότερη λιτότητα από τα προηγούμενα μπορεί να «λειτουργήσει» σε μία ήδη κατεστραμμένη οικονομία.
Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως μπορεί να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να παράξει έργο μία κυβέρνηση, ακόμα και με μία - κατά δηλώσεις της αντιπολίτευσης - ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση, όταν αυτή θα στηρίζεται στην ανάγκη πολιτικής επιβίωσης και όχι στην κοινή αντίληψη για το καλό της χώρας.
Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας μπορεί να αντιστραφεί το κλίμα στις επενδύσεις, στην επιχειρηματικότητα, στην καινοτομία, στην έρευνα και τεχνολογία, ή στην εκπαίδευση.
Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως μπορεί να ανακοπεί το κύμα φυγής από τη χώρα όσων έχουν τις δυνατότητες και το κουράγιο να την αφήσουν πίσω τους.
Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως μπορεί να διατηρηθεί η (όποια εναπομείνασα) κοινωνική συνοχή στη χώρα όταν φαίνεται πως έχει πια ξεπεραστεί η «κρίσιμη μάζα» πραγματικά απελπισμένων πολιτών που αισθάνονται πως «δεν έχουν τίποτα να χάσουν» από οποιαδήποτε εξέλιξη.
Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά δε βρίσκω πως μπορεί να ανακοπεί η έξαρση των ακόμη πιο ακραίων φωνών μέσα στην κοινωνία όταν θα καταπατάται κάθε κεκτημένο και θα επιβάλλονται «οριζόντιες» πολιτικές επί δικαίων και αδίκων.
Περισσότερο όμως από όλα, συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία επειδή δε βρίσκω πως μπορεί να επανοικοδομηθεί η εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο στην ίδια την ιδέα όσο και μεταξύ των μελών της. Αν κάτι κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας η στάση των χωρών του «Γερμανικού μπλοκ», είναι η παντελής απουσία αλληλεγγύης ή ενδιαφέροντος για το μέλλον - όχι της Ελλάδας, βέβαια, μιας κι εμείς αποτελούμε το μαύρο πρόβατο της Ένωσης εδώ και πέντε χρόνια - αλλά των υπολοίπων χωρών που έχουν ήδη πληγεί από την κρίση (σ.σ. Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία) και οι οποίες θα ήταν οι επόμενες στη σειρά της οικονομικής καταστροφής σε περίπτωση «ατυχήματος» στις διαπραγματεύσεις. Ενός «ατυχήματος» μάλιστα που από κάποιους επιδιώχθηκε με περισσό ζήλο, διαλύοντας τις όποιες ψευδαισθήσεις είχαν απομείνει περί «Ευρωπαϊκής Οικογένειας» από τις εποχές της Ευρώπης των πολιτικών και όχι μόνο των τεχνοκρατών, των ιδεών και όχι μόνο των αριθμών.
Μακάρι να διαψευσθώ πανηγυρικά σε όλα. Πραγματικά το εύχομαι.
Μέχρι τότε, συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά ειλικρινά δε βρίσκω κανένα λόγο να αισιοδοξώ για το μέλλον της χώρας και της ηπείρου μου.
*το άρθρο αναδημοσιεύθηκε από το blog "Mind Pieces"