Tο έτος 2011, δέκα χρόνια μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στην Νέα Υόρκη, ήταν το κρίσιμο σημείο αλλαγής μεθόδου επιχειρήσεων αλλά και αντιμετώπισης για τρομοκρατικές επιθέσεις. Οι ομάδες Ισλαμιστών τρομοκρατών από τις βομβιστικές επιθέσεις με οχήματα ή ως αυτόχειρες έκαναν χρήση των αεροπλάνων ως πύραυλους και χτύπησαν σε διεθνές επίπεδο.
Δέκα χρόνια μετά το 2011 ήρθε ο 32χρονος Νορβηγός Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ. Ο πρώτος διάσημος «μοναχικός λύκος» που εφήρμοσε την τεχνική συνδυασμένων επιθέσεων για να επιτύχει τον σκοπό του. Βομβιστική επίθεση στο κέντρο του Όσλο και ένοπλη επίθεση "εκκαθάρισης" σε νησί (Ουτόγια) σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι αρχές της Νορβηγίας δεν περίμεναν το χτύπημα για τους παρακάτω λόγους:
- Η επίθεση ενός μοναχικού λύκου είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστεί καθώς δεν ακολουθεί πολλά από τα διαδικαστικά που πράττει ένας πυρήνας ανθρώπων έτοιμων για δράση. Τα υλικά συσσωρεύτηκαν σε βάθος χρόνου και χωρίς να προκαλέσει εντυπώσεις.
- Οι αρχές της Νορβηγίας δεν ήταν έτοιμες για τρομοκρατικό χτύπημα αυτού του βεληνεκούς. Σχεδόν το σύνολο των χωρών της Ευρώπης μέχρι τότε δεν είχαν τέτοια ετοιμασία. Μόνο η Βρετανία και ίσως και η Γαλλία σε ελάχιστα μόνο επίπεδα.
- Οι στόχοι δεν ήταν αυξημένης σημαντικότητας. Ήταν απλοί άνθρωποι και απλά κτίρια. Σκοπός ήταν η «διαφήμιση» του δράστη μέσα από το χάος και την μαζική δολοφονία που θα ακολουθούσε.
Φτάνουμε στο σήμερα και στο 2015. Οι επιθέσεις σε Δυτικής κουλτούρας χώρες ακολουθούν η μία μετά την άλλη. ΗΠΑ, Αυστραλία, Γαλλία, Καναδά, Βρετανία, Βέλγιο, Δανία, Σουηδία, κτλ.. Πάλι αναφερόμαστε στο πώς κάποιοι «μοναχικοί λύκοι» ακολουθώντας τα 3 παραπάνω σημεία καταφέρνουν να εκτελέσουν επιχείρηση (επιτυχής ή όχι). Είναι όμως ακριβώς έτσι; Μήπως πλέον δεν μιλάμε για μοναχικούς λύκους αλλά για ομάδες ειδικής δράσης;
Ο μοναχικός λύκος όπως αναφέρθηκε δεν έχει καμία επαφή με κανένα άλλο άνθρωπο ως συνεργάτη. Δεν εμφανίζεται στην «κλίμακα ανόδου επιπέδου τρομοκρατίας - staircase terrorism theory» και είναι γενικώς πολύ δύσκολο να εντοπιστεί παρά μόνο όταν είναι στο σημείο δράσης του.
Στις παραπάνω περιπτώσεις κάποια πράγματα ισχύουν. Άλλα όχι! Οι τρομοκράτες Ισλαμικών οργανώσεων επιστρέφουν από περιοχές υπό τον έλεγχο του ΙΚ. Εκεί έχουν λάβει εκπαίδευση, έχουν λάβει κατήχηση... και εκείνο που δεν γνωρίζουμε ακόμα είναι αν έχουν λάβει χρηματοδότηση ή την λαμβάνουν στην χώρα επιστροφής. Όσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βγουν χρήματα από την Δύση προς το ΙΚ , εξίσου ίδιας βαθμίδας ευκολίας ή δυσκολίας είναι να μπουν στην Δύση από το ΙΚ για χρηματοδότηση μιας ενέργειας. Ειδικά αν είναι κάτω από 10.000 ευρώ που οι τράπεζες δεν κάνουν ισχυρούς ελέγχους.
Στην επιστροφή των Τζιχαντιστών και πριν επιλέξουν τυχαίους στόχους , χαμηλής σημαντικότητας θα χρειαστούν κάποιον εξοπλισμό. Όπλα, χρήματα, ακόμα και επικοινωνία αν χρειαστεί με άλλους «μοναχικούς δράστες».
Τα όπλα θα τα αγοράσουν ίσως από μαύρη αγορά. Μια μαύρη αγορά όμως που πρέπει να είναι συγκεκριμένα πρόσωπα καθώς δεν πουλούν όλοι σε όλους. Δεύτερον τα χρήματα πρέπει να έρθουν από συγκεκριμένο κανάλι μη ανιχνεύσιμο και πάντα σε μετρητά μιας ανάληψης. Τελευταίο ακόμα και αν κάποιος είναι μοναχικός λύκος ... μπορεί να έχει τηλέφωνα επικοινωνίας από άλλους αντίστοιχα μοναχικούς δράστες. Μπορεί να μην συνεργαστούν στην οργάνωση ενός χτυπήματος κατά ενός στόχου. Μπορούν όμως να συντονίσουν τις επιθέσεις τους και να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Μπρέιβικ και να λειτουργήσουν συντονισμένα. Ακριβώς όπως έγινε στην Γαλλία με την επίθεση σε κατάστημα τροφίμων και στο περιοδικό Hebdo.
Με απλά λόγια. Η δράση των Τζιχαντιστών που επιστρέφουν πίσω φαίνεται να αλλάζει μέθοδο επιχείρησης. Λειτουργούν με 1 ή 2 άτομα το πολύ που δεν έχουν κίνδυνο (ή έστω ελάχιστο) να αποκαλυφθούν αφού είναι εντός χώρας.
Οι σκοποί τους συνεχίζουν και είναι όμοιοι με αυτό που έπραξε ο Μπρέιβικ το 2011. Να κάνουν την μέγιστη ζημιά, σε χώρα που δεν είναι έτοιμη ή υπηρεσίες που δεν είναι έτοιμες, με την ελάχιστη προσπάθεια. Αν αυτό γίνει συνδυαστικά τότε θα φέρει επιτυχία αφού και η κλίμακα φόβου θα μεγαλώσει και οι υπηρεσίες πλέον θα έχουν δυσκολία αντιμετώπισης συγχρονισμένων ασύμμετρων απειλών.
Το πρόβλημα είναι πως άργησαν οι υπηρεσίες να το αντιληφθούν. Οι 12 συνδυασμένες επιθέσεις στην Ινδία to 2008 στα ξενοδοχεία του Μουμπάι, από Πακιστανικό βραχίονα της Αλ Κάιντα (οργάνωση Λασκάρ Τάιμπα) ήταν οι πρώτες δοκιμές. 10 άτομα εκτέλεσαν με μεγάλη τακτική ακρίβεια τις επιχειρήσεις και δημιούργησαν ένα δεδομένο που φαίνεται να χρησιμοποιείται από τις οργανώσεις και τους μοναχικούς λύκους σήμερα.
Επιστρέφοντας στην παρουσία μεμονωμένων δραστών στην Δύση και την προσπάθεια εκτέλεσης πράξεων τους σε τυχαίους στόχους χωρίς καμία ειδική σημασία ή αναφορά, το πρόβλημα παρουσιάζεται στην πρόβλεψη. Εκεί δηλαδή που μπορεί μια υπηρεσία/Αρχή να παρέμβει πριν συμβεί κάτι.
Όπως είναι φανερό από τα παραπάνω στοιχεία ένας άνθρωπος μέσα στο πλήθος είναι πολύ εύκολο να χαθεί σε σύγκριση με ένα σύνολο ατόμων. Εξού και λέγεται μοναχικός λύκος. Όμως εδώ φαίνεται σαν να μην ισχύει σαν δεδομένο. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι άνθρωποι σεσημασμένοι κυρίως λόγω ταξιδιού σε εμπόλεμες περιοχές του ΙΚ αλλά και λόγω δηλωμένων πεποιθήσεων τους (σ.σ. περίπτωση των δύο αδερφών σε Γαλλία που σκότωσαν τον αστυνομικό).
Οι περισσότεροι λειτουργούν σε κοινή θέα και μάλιστα με άμεση επαφή με το κοινό μέσα από κοινωνικά δίκτυα στο ίντερνετ. Γιατί δεν μπαίνουν σε παρακολούθηση; Είναι ίσως πιο απλό και πολύ πιο εύκολο να το σκεφτεί κάποιος παρά να μπει σε θεωρίες συνωμοσίας...
Γιατί απλούστατα είναι πάρα πολλοί αυτοί που το κάνουν. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μέρα στο διαδίκτυο που ερίζουν με προκλητικές ιδέες, με δηλώσεις βίας κατά όλων των διαφωνούντων και απίστων κτλ... Για να μπουν όλοι υπό παρακολούθηση θα χρειαστεί να μπει μια κάμερα σχεδόν πάνω από τον ώμο του κάθε ανθρώπου που ζεί σε πόλεις. Όπως είναι κατανοητό αυτό δεν μπορεί να γίνει.