Ήταν Αύγουστος του 2014 όταν μια φίλη μου έστειλε μια πρόσκληση να πάω Σίφνο, να δω από κοντά το φεστιβάλ που οργανώνει ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος Σίφνου εις μνήμη του συμπατριώτη τους, και μεγάλου Έλληνα διεθνώς αναγνωρισμένου σεφ Νικόλαου Τσελεμεντέ. Παρά το φορτωμένο πρόγραμμα γεμάτο υποχρεώσεις και ρεπορτάζ, τα d-line και άλλα αγχωτικά τούτης της δουλειάς, εν τέλει πήγα! Πήρα την ομάδα και τους συνεργάτες μας και πήγαμε. Μαζέψαμε ένα θαυμάσιο υλικό για το νησί, τους μύλους, τα μοναστήρια και τα εξωκλήσια, τους άρχοντες και προύχοντες του νησιού την προϊστορία και την ιστορία, νεότερη και παλαιότερη σε χρόνους αλλοτινούς, για τα χρόνια των Ενετών και των Βυζαντινών, για τα χρόνια των πειρατών. Τα χρόνια της επανάστασης του γένους και τους μεγάλους ευεργέτες που έδωσε τούτος ο τόπος. Και τι δεν πήραμε και ακόμα μαζεύουμε υλικό. Άφθονο και ατέλειωτο! Συλλέξαμε υλικό και πληροφορίες και πηγές για τις παραδόσεις, τα αρώματα και τις γεύσεις του, που λες και έχεις έτοιμο ντοκιμαντέρ για το National Geo. Έτσι κάθε χρόνο ετοιμάζουμε βαλίτσες και πάμε.
Φέτος οι εκδηλώσεις ξεκινούν από την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου με τα καλωσορίσματα και ολοκληρώνονται τα ξημερώματα της Κυριακής 10 του αυτού μηνός. Αρχές Σεπτεμβρίου κάθε χρονιάς οι ντόπιοι με την ουσιαστική συνδρομή της τοπικής αυτοδιοίκησης και των υπολοίπων φορέων αλλά και της περιφέρειας εδώ και μια δεκαετία οργανώνεται ένα πλούσιο τετραήμερο γεμάτο εκδηλώσεις.
Εκείνο το πρώτο τετραήμερο όμως του 2014 που πρωτοπήγαμε, αλλά και της επόμενης χρονιάς του 2015, μας έχουν μείνει αξέχαστα αλλά και καθοριστικά για το μετέπειτα. Πήγαμε και ξανά πήγαμε και θα ξανά πάμε. Υγεία να έχουμε πρώτα ο Θεός. Και κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι θα πηγαίνουν. Γιατί όμως;, αναρωτήθηκα. Θέλουμε να πηγαίνουμε συνέχεια και διαρκώς; Η Ελλάδα έχει και αλλού ομορφιές και αλλού πολιτισμούς παραδόσεις και άλλα πολλά καλούδια και χαρίσματα. Δεν είναι ούτε τα τοπία. Ούτε τα μοναδικά περιπατητικά μονοπάτια του νησιού που προσελκύουν κάθε χρονιά όλο και περισσότερους, δεν είναι ούτε τα αρώματα ούτε οι φοβερές εκείνες γεύσεις της Σίφνου και των άλλων Κυκλαδονησίων. Δεν είναι οι ομορφιές του νησιού. Και ποιο ελληνικό νησί τόπος ή μέρος της πατρίδας δεν είναι τάχα μου όμορφο και παράδοξο; Κάθε τόπος και ένα μέρος του πλανήτη. Όχι. Μήτε αυτές οι ομορφιές είναι που μας τράβηξαν και πηγαίνουμε κάθε χρόνο στην Σίφνο τέτοιες ημέρες. Μην είναι τα σπίτια που είναι ασπρισμένα και καθαρά; Μην είναι η φάβα της Σίφνου; Μήπως τα τραπεζώματα της κυρά Κατερίνας στην Αρτεμώνα ή οι ταβερνούλες στις εκπληκτικότατες παραλίες του νησιού; Όχι δεν είναι ούτε αυτά. Κι από αυτά έχει παντού η Ελλάδα άμα ψάξεις. Τι να πρωτοθυμηθώ.
Τότε τι είναι αυτό που σε τραβά σε τούτο το Κυκλαδονήσι κάθε χρόνο και έχει αρχίσει να γίνεται αυτό που λέμε must! Δεν είναι ούτε ο φοβερός Σιφνέικος Γάμος που ξεκινάς από το πρωί και τελειώνεις το βράδυ με γλέντια και χορούς και άφθονο φαγητό κεράσματα και οίνους που ευφραίνουν καρδιά ανθρώπου. Κάθε στάση για κεράσματα και παινέματα και δως του κρασί και πάρε ένα μεζέ και φέρε κι από εκεί, και έρχεται το βράδυ χωρίς να το πάρεις είδηση. Όμως δεν είναι ούτε αυτό που σε τραβά. Μην είναι τα αρχοντικά που ολοένα και πληθαίνουν με αναστηλώσεις; Όχι και από αυτά η Ελλάδα κάθε τόπος έχει και τα δικά του να σου δείξει.
Δεν είναι το μουσείο και όλα τα άλλα πολιτιστικά καλά. Δεν είναι η ονομαστή καθαριότητα του νησιού, όχι τότε μόνο για εκείνες τις τέσσερις ημέρες αλλά όλο το χρόνο και όλα τα χρόνια καθώς η Σίφνος έχει παράδοση στην καθαριότητα. Δεν είναι ούτε ο εκπληκτικός Δήμαρχος Ανδρέας Μπαμπούνης ούτε φυσικά ο φίλτατος και μη εξαιρετέος Κώστας Σούλης, αντιδήμαρχος επίσης του νησιού. Δεν είναι η Μαρία Ναδάλη, ψυχή των εκδηλώσεων και της όλης προσπάθειας με όλους τους εκλεκτούς συνεργάτες της και τους εκατοντάδες εθελοντές. Δεν είναι η Νάντια, η κυρά Μαριάνθη και άλλοι εκατοντάδες απλοί εθελοντές. Όχι! Είναι οι άνθρωποι όλοι που σε μαγνητίζουν! Σε τραβάνε και σε «αναγκάζουν» να θες να ξανά πας στη Σίφνο! Και κάθε χρόνο είναι όλο και καλύτερα. Οι άνθρωποι και το μεγαλείο του ανθρώπου. Η απλότητα. Η σεμνότητα. Η λιτότητα μέσα σε το μεγαλείο της σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός προσκεκλημένος.
Δεν είναι ούτε οι παρέες και οι φιλίες που κάνεις. Ούτε οι πλάκες μεταξύ φίλων και συναδέλφων. Πώς να ξεχάσω τις φοβερές συζητήσεις μας στις ταβερνούλες με τον Κώστα Σούλη και τα άλλα τα παιδιά. Τον Φίλη, τον Βαγγέλη, τη Μαρία, την Αφροδίτη. Τη Μαρία, τη Νάντια. Τις κοπελιές από άλλα περιοδικά και εφημερίδες. Την Σίσυ και τις άλλες κοπέλες. Όμως δεν είναι ούτε αυτό που σε κάνει να θες να ξανά πας σε τούτο το νησάκι...
Ούτε οι προσκλήσεις που λαμβάνεις σχεδόν από όλους τους συμμετέχοντες. Δεν ξέρω τι είναι αλλά είναι κάτι που σε τραβά να θες να πας και να ξαναπάς... ειλικρινά δεν ξέρω. Ό,τι και αν μνημονεύσω μοιάζει λίγο και λειψό μπρος σε αυτό που παίρνεις μαζί σου όταν φεύγεις προετοιμάζοντας την όρεξη σου για το επόμενο τετραήμερο της επόμενης χρονιάς, που αρχίζεις να την ζεις και να την περιμένεις από την επομένη του τέλους των εκδηλώσεων. Ναι ειλικρινά σας το λέω, αξίζει να πάτε έστω για μια φορά σε αυτό το τετραήμερο - ίσως και άλλες φορές σε τούτο το Κυκλαδονήσι - μα εκείνο που θα σας μείνει αξέχαστο δεν ξέρω να σας το πω ποιο θα είναι. Εμένα μου μοιάζουν όλα! Μα πάνω από όλα οι άνθρωποι του νησιού. Όλοι οι άνθρωποι. Αξιωματούχοι και μη, όλοι με το χαμόγελο που αφοπλίζει. Τη φιλοξενία που σε τιμά μα και σε υποχρεώνει για μια ζωή. Οι άνθρωποι λοιπόν είναι και σε τούτο το Κυκλαδονήσι που σε κάνουν να θες να πας και να ξανά μα τα πας. Πάμε Σίφνο λοιπόν. Οι Άνθρωποι που τόσο έχουν αρχίσει και λιγοστεύουν... Οι Άνθρωποι εκ του Άνω Θρώσκω.
Δείτε περισσότερα στη σελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Σίφνου στο Facebook.
