«Τη αυτή ημέρα η Εκκλησία μας τιμά τη Μνήμη των εν Κρήτη συνελθόντων 162 Πατέρων, τεσσάρων Πατριαρχών ήτοι Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Ρουμανίας και Σερβίας μετά των Αρχιεπισκόπων, των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών Κύπρου και Νέας Ιουστινιάνης, Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, Βαρσοβίας και Πάσης Πολωνίας, Τιράνων και Πάσης Αλβανίας, Πρεσόβ και Πάσης Τσεχίας και Σλοβακίας, Προκαθημένων των Δέκα (εκ των δεκατεσσάρων) Εκκλησιών της Ορθοδοξίας που έλαβε χώρα εν Κολυμβαρίω από 19 με 26 Ιουνίου του έτους 2016 του 21ου αιώνα εις επαρχία Δήμου Πλατανιάς Χανίων στη νήσο Κρήτη...»: κάπως έτσι θα πρέπει να (και αν τελικά, και αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα αν θα) καταγραφεί στα ιερά βιβλία της Εκκλησίας μας δηλ, στο μηναίο και στα δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το μεγάλο, και πράγματι ιστορικό γεγονός. Γεγονός που αφενός προετοιμάζονταν συστηματικά επί 114 συναπτά έτη από το 1902 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από 12 Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως και εκατοντάδες Αρχιερείς και Θεολόγους (κληρικούς και Λαϊκούς) και αφετέρου, η εν τέλει εν μέσω σάλου και μεγάλου θορύβου, πραγματοποίηση του, συγκλόνισε και θα εξακολουθεί να συγκλονίζει και να απασχολεί επί αιώνες, Αρχιερείς και Θεολόγους, Λαϊκούς και Κληρικούς, πολιτικούς και ιστορικούς αναλυτές τα επόμενα έτη αν όχι αιώνες...
Αν στο μεταξύ βεβαίως δε συγκληθεί μια νέα αυτή την φορά, πράγματι Πανορθόδοξη και όντως Μεγάλη Σύνοδος του συνόλου των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Σύνοδος που θα θεραπεύσει, όπως πάντοτε συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία και συνεχή παράδοση της, τα (τυχόν) λάθη παραλείψεις ή και παραβάσεις ή ακόμα και παρανοήσεις μιας προηγούμενης Συνόδου. Το μόνον βέβαιον είναι πως αυτή η Σύνοδος, αν μη τι άλλο παρήγαγε ουσιαστικά αποτελέσματα και θα φανούν σύντομα σε επίπεδο γεωπολιτικής. Δεν είναι διόλου τυχαία ούτε η ζωηρή ανάμειξη του αμερικανικού παράγοντα αλλά ούτε και η «δυναμική σιωπή» που επέδειξε το Κρεμλίνο στην μη προσέλευση της Ρωσικής Εκκλησίας.
Τουναντίον υπάρχει μεγάλος προβληματισμός για τη μη συμμετοχή του Πατριαρχείου Μόσχας σε ένα κορυφαίας Εκκλησιαστικής σημασίας γεγονός. Γεγονός που θα επανακαθορίσει σχέσεις και ισορροπίες στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Θα δημιουργήσει νέες συμμαχίες και θα αποδυναμώσει άλλες παλαιότερες και ιστορικότερες. Θα επανακαθορίσει τον ρόλο της Θρησκείας σε μια εποχή που στο όνομα και εν ονόματι του Θεού διαπράττονται φρικώδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Θα αλλάξει συσχετισμούς και πολιτικές σε διαπλανητικό επίπεδο.
Η μόνη ίσως που δεν κατάλαβε τι συνέβη -όπως πάντα τους τελευταίους αιώνες - είναι η αλληλοσπαρασσόμενη και διαρκώς μεταβαλλόμενη Ευρώπη. Αυτά σε πολιτικό επίπεδο και οι αναλυτές κάθε είδους θα πιάσουν δουλειά έχοντας στη φαρέτρα των επιχειρημάτων τους ένα ακόμα μείζονος σημασίας γεγονός, αναγκασμένοι βεβαίως οι πλέον σοβαροί εξ αυτών να φρεσκάρουν τις γνώσεις τους περί την Ορθοδοξία αλλά και γιατί αρκετοί, ένας εξ αυτών ο Στήβεν Ρανσισμάν, ορθώς είχε διαβλέψει και προβλέψει πως ο αιώνας αυτός θα είναι ο αιών της Ορθοδοξίας. Ισχύει όμως το ίδιο και για την ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία; Ή μήπως εισέρχεται σε μια νέα ιστορική φάση; Κοντολογίς. Όπως κατ' επανάληψη -γράψαμε στα επίκαιρα δίνοντας την βαρύτητα που αρμόζει στο γεγονός αυτό καθ αυτό, και θα επαναλάβουμε χωρίς κόπωση - αν αυτά τα επτά, και ορισμένα εξ αυτών πράγματι σημαντικότατα, κείμενα που εξέδωσε η εν λόγω Σύνοδος δεν γίνουν κτήμα, βίωμα και καθημερινή πράξη στην ζωή των Πιστών και αν δεν περάσουν στη συνείδηση των ανά τον κόσμο Ορθοδόξων Πιστών, η σύνοδος αυτή θα έχει αποτύχει ει τα εξ' ών συνετέθη! Θα έχει διαλυθεί. Θα είναι ωσάν να μη συνέβη ποτέ ακόμα αν και κάποια στιγμή το Οικουμενικό Πατριαρχείο την περάσει στα δίπτυχα ως ημέρα μνήμης, πράγμα μάλλον πολύ δύσκολο λόγω των ραγδαίων και διαρκώς επιταχυνόμενων επερχόμενων εξελίξεων που έπονται αυτής της Συνόδου που συνήλθε στην Κρήτη.
Ακόμα και στη λατρευτική ζωή να περάσει κάποια στιγμή, προφανώς και καταφανώς αν η Ορθόδοξη Εκκλησία εν τέλει δεν εξέλθει από αυτή τη ζωηρή εσωτερική περιδίνηση στην οποία εισήλθε, ήδη με την συγκρότηση και σύγκληση της από τον Βαρθολομαίο τον Α' Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, απειλώντας την ενότητα και την καθολικότητα της με σχίσματα, αιρέσεις και διαιρέσεις, ορατή και ζωντανή, όσο ποτέ άλλοτε στο πρόσφατο ή μακράν ιστορικό παρελθόν της, τότε οι Ορθόδοξοι Πιστοί από την μακρινή Λαπωνία μέχρι την Αυστραλία, την Αφρικανική ήπειρο, την Αμερική ως τη γηραιά Αλβιώνα, κέντρο της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, που για ακόμα μια φορά ως κέντρο και επίκεντρο του δυτικού κόσμου, αλλάζει άρδην, με αλλαγές κοσμογονικές που θα σηματοδοτήσουν και θα επανακαθορίσουν συν τοις άλλοις και τη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και των υπολοίπων Κοινωνιών, του λεγόμενου Χριστιανικού Δυτικού κόσμου, ο οποίος απειλούμενος μεταλλάσσεται, διαρκώς και συνεχώς μεταβάλλοντας εαυτόν αλλά και αλλήλους, τότε ουδείς εξ όλων των Ορθοδόξων Πιστών θα έχει λόγο να την θυμάται, πόσο μάλλον να την μνημονεύει!
Ήδη το τραύμα που αφήνει στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αρχίζει να ματώνει, αρκεί και μόνον αν αναγνώσει κάποιος την ανακοίνωση του Πατριαρχείου Αντιοχείας το οποίο με την λήξη των εργασιών της Συνόδου της Κρήτης, εξέδωσε μια βαρύνουσας, από κάθε άποψη ανακοίνωσης όπου σε καμία περίπτωση όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την Σύνοδο αυτή της Κρήτης, αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί και «παράνομα και παράτυπα» τα επτά κείμενα που εξεδόθησαν!
Από την άλλη το Πατριαρχείο Μόσχας έδωσε και τον τόνο αλλά και το ύφος στην όλη επιχειρηματολογία και «γραμμή» των τεσσάρων Εκκλησιών που δεν προσήλθαν. Δηλαδή των Πατριαρχείων Αντιοχείας, εκ των πρεσβυγενών, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας και της Μόσχας, που όλες μαζί αυτές οι Ορθόδοξες Εκκλησίες συγκροτούν το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο ζωντανό και ζωηρό κομμάτι της Ορθόδοξης Εκκλησίας με περισσότερους από 200.000.000 πιστούς.
Το μεγάλο, εύλογο και μείζονος σημασίας ερώτημα που ορθώς ανακύπτει είναι: τότε αφού η σύγκληση και η συγκρότηση της Συνόδου αυτής υπό τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, κατά μείζονα λόγω κυρίως και πρωτίστως ελληνόφωνων Εκκλησιών (εξαιρουμένων των Εκκλησιών της Σερβίας, της Πολωνίας, και της Τσεχίας -Σλοβακίας) που «έσπασαν» τον άτυπο άξονα γύρω και περί την Εκκλησία της Ρωσίας, γιατί συνεκλήθη αφού απειλεί την ενότητα της Μιας Αγίας καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας της καθ' υμάς Ανατολής;
Τα ερωτήματα είναι δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) και οι απαντήσεις τους ακόμα πιο παρακινδυνευμένες. Η εύκολη και αβασάνιστη σπουδή για απαντήσεις, σε αυτό το κορυφαίο αλλά και όλα τα παράλληλα και μείζονα ερωτηματικά που καλόπιστα ή πονηρά και δόλια κινούμενα υπό κάποιων τινών, δυστυχώς θα βρίσκει «ανταπόκριση» και ευήκοα ώττα μόνο σε «ευκολόπιστους» που ρέπουν προς την εύκολη και αβασάνιστη οδό της συνομωσιολογίας. Χωρίς την προηγούμενη και απαραίτητη, βαθιά μελέτη και κατανόηση, αφενός των ίδιων αυτών των επτά (+ένα) κειμένων που εξέδωσε η εν λόγω ιστορική και εν Κολυμβαρίω- Κρήτης συνελθούσα Σύνοδος των 162 Πατέρων της Εκκλησίας μας, με απαραίτητη προϋπόθεση την όντως Θεολογική και Εκκλησιολογική ή ακόμα κυρίως και πρωτίστως και Κανονική (εκ του Κανονικού Δικαίου) προσέγγιση και με ανάλογη επιστημονική βάσανο, θα καταρρίπτεται αυθωρεί και παραχρήμα!