Για να μπω κατευθείαν στο θέμα, η συνεχιζόμενη τοξική αντιδικία ανάμεσα στον Πρόεδρο Τραμπ και το Αμερικανικό μηντιακό κατεστημένο (New York Times, Washingon Post, CNN, NBC κτλ. ) για ψεύτικες ειδήσεις, ανέντιμη, μεροληπτική δημοσιογραφία και καταχθόνια κίνητρα έχει να κάνει με ένα και μόνο πράγμα: την πολιτική επιβίωση.
Καλώς ή κακώς, η προεδρική εκλογή Τραμπ σηματοδότησε τη βίαιη μεταβολή του επικοινωνιακού τοπίου στις ΗΠΑ καταφέροντας ένα σοβαρό πλήγμα στην αυτοπεποίθηση, το πρεστίζ αλλά και το κύρος του αμερικανικού μηντιακού κατεστημένου. Ένα μηντιακό κατεστημένο που, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, στην προσπάθεια του να εμποδίσει την επικράτηση του μεγαλοεπιχειρηματία, μεγαλοεργολάβου και πρώην σταρ της τηλεόρασης, έκανε κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τα αδύνατα-δυνατά για να μειώσει, να χλευάσει και να στιγματίσει την προσωπική εικόνα του.
Υπήρξαν στιγμές, ειδικά την επομένη των τηλεοπτικών debates, που το θέαμα της αμείλικτης και ολοκληρωτικής γελοιοποίησης του Τραμπ από τα mainstream μήντια, έμοιαζε όπως το θέαμα ενός μεγάλου θηρίου της ζούγκλας που μπήγει τα σαγόνια του στην ορθάνοιχτη κοιλιά κάπου λυγερού φυτοφάγου ζώου.
Ήταν φυσικά, σχεδόν αναποφευκτο μια τόσο ακραία -ακόμη και για τα αμερικανικά πολιτικά προεκλογικά δεδομένα- δαιμονοποίηση να γυρίσει μπούμερανγκ κάτι που τελικά επιβεβαιώθηκε από τους 63 εκατομμύρια Αμερικάνους που ψήφισαν Τράμπ. Αν ο μέσος Αμερικάνος ψηφοφόρος που ζει στο ΜιντΓουεστ της Οκλαχόμα περιφρονούσε πριν την υποψηφιότητα Τραμπ την αποστασιοποιημένη, σνομπ, πολιτικό-δημοσιογραφική ελίτ της Ουάσινγκτον και της Νέας Υόρκης, μετά την απαξιωτική δημοσιογραφική κάλυψη του Τραμπ στα debates την απεχθανόταν.
Έχω, ωστόσο, σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Τραμπ θα ήταν αυτή την στιγμή Πρόεδρος των ΗΠΑ, αν το Αμερικανικό μηντιακό κατεστημένο δεν επεδείκνυε υπερβάλλοντα ζήλο στην ολική δαιμονοποίηση και κατά συνέπεια θυματοποίηση του. Η έκβαση των πραγμάτων ίσως να ήταν διαφορετική. Και τις ίδιες αμφιβολίες φαίνεται να έχουν ο εκδότης και ο διευθυντής των New York Times (μιας εφημερίδας με τεράστια ιστορία) που την επόμενη των εκλογών θεώρησαν αναγκαίο (και είναι προ τιμήν τους) να γράψουν μια ανοιχτή, ουσιαστικά απολογητική, επιστολή στους αναγνώστες τους, κάνοντας αυτοκριτική και κλείνοντας με την υπόσχεση για «επαναφοσίωση στην καλή δημοσιογραφία»..
Δυστυχώς, όμως, είναι πλέον αργά για δημοσιογραφικές επαναφοσίωσεις και επαναπροσδιορισμούς με Πρόεδρο στον Λευκό Οίκο έναν αδιαλλακτο, δεσποτικό και εκδικητικό Πρόεδρο Τραμπ ο όποιος στην εποχή του Twitter, των μπλογκς και των προσωπικών ψηφιακών αναρτήσεων δεν αισθάνεται απολύτως καμία ανάγκη να συνθηκολογήσει με τα κατεστημένα μηντιακά συγκροτήματα για να περάσει τα μηνύματα του στο εκλογικό σώμα. Μόλις, προχθές από την Φλόριντα ο Τραμπ τουίταρε στα 25 εκατομμύρια follοwers του, κατηγορώντας στα ίσα και χωρίς περιστροφές «τα παραπλανητικά ΜΜΕ ως εχθρούς του Αμερικανικού λαού». Δηλαδή, «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι!» σε ελευθερή ελληνική απόδοση...
Ο Τραμπ, είναι για την Αμερικανική πολιτική/μηντιακή/ακαδημαική ιντελιγκέντσια ότι είναι και για την Βρετανική το Μπρέξιτ: ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στη χώρα. Αλλά είναι γεγονός, είτε αρέσει, είτε όχι. Οι Αμερικάνοι, τουλάχιστον, έχουν την δυνατότητα σε τέσσερα χρόνια να τον αλλάξουν, αν δεν τους κάνει. Αλίμονο σε εμάς που ζούμε (αν δεν μας πετάξουν έξω) στην Βρετανία.
Όπως και να έχει, δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι μετά την ανέλπιστη νίκη Τραμπ, το τζίνι έχει βγεί οριστικά έξω από το μπουκάλι και αυτή η διαβρωτική βεντέντα που εξελίσεται σε σχεδόν καθημερινή πλέον βάση ενσαρκώνει την πρόθεση του Λευκού Οίκου να συγκρουστεί μέχρι τελικής πτώσης με την κατεστημένη Τέταρτη εξουσία των ΗΠΑ. Και ο λόγος είναι τελικά πολύ απλός. Για τον Τραμπ και το επιτελείο του, έχοντας βγεί πολιτικά ζωντανοί απο μια τόσο λυσσαλέα προεκλογική καμπάνια, το κεντρικό ζητούμενο είναι -για να το πω σε φρασεολογία West Wing - πως θα φάει ο ένας τον άλλον, πρώτος.