Το ελληνόφωνο διαδίκτυο, ο εγχώριος τύπος, αλλά φαντάζομαι και οι πολύπαθες ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, έχουν γεμίσει με άφθονες ανοησίες αλλά και με αρκετές αξιόλογες αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος στην Ολλανδία. Και γιατί όχι άλλωστε, το αποτέλεσμα των Ολλανδικών εκλογών προσφέρεται για οποιαδήποτε συμπεράσματα σε βολεύουν.
Αρχίζοντας από «τα του οίκου μου», αν είσαι Ποτάμι είναι εύλογο να μιλήσεις για την αύξηση της εκλογικής επιρροής του Δημοκρατών'66, και να ταυτιστείς με το πρόγραμμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού που προτάσσει το D66 - που είναι από τους μεγάλους κερδισμένους των εκλογών. Είναι πιο δύσκολο όμως, μέσα στον δικαιολογημένο ενθουσιασμό και την απαραίτητη ανάσα αισιοδοξίας, να διακρίνεις και να εκτιμήσεις την πολύ συντεταγμένη και προσεχτική πορεία τους προς τις εκλογές, την καθαρότητα του πολύ προσεχτικά και δημοκρατικά επεξεργασμένου καταλόγου θέσεων τους, αλλά και τις προσεχτικά αιτιολογημένες αποστάσεις τους από το εργατικό κόμμα, τους πράσινους, και κυρίως από τους συντηρητικούς φιλελεύθερους (VVD) του «νορμάαλ» κ. Ρούτε.
Αν είσαι ΝΔ και ειδικά της πτέρυγας Μητσοτάκη, είναι εύκολο να ταυτιστείς με την εκλογική αξιοπιστία σταθερότητα του VVD, ξεχνώντας όχι μόνο της σημαντική πτώση των πσοσοτών του, αλλά και την προσήλωση των Ολλανδών της φιλελεύθερης δεξιάς σε ένα καθαρά κοσμικό κράτος, και το ότι θα ήταν απόλυτα αδιανόητο τα 2/3 του VDD να ανεχθούν στο κόμμα τους βουλευτές που ψηφίζουν θετικά π.χ. τη νομοθεσία για την συμβίωση και τα δικαιώματα ομόφυλων ζευγαριών. Αν είσαι επίσης ΝΔ, αλλά στην πτέρυγα Καραμανλή, είναι εναλλακτικά εύκολο να ταυτιστείς με τους Χριστιανοδημοκράτες, ξεχνώντας την προσήλωση του CDA στην ανεξιθρησκεία και στο κοσμικό κράτος.
Αν είσαι (κατά την γνώμη σου τουλάχιστον) γενικά, βολικά, και αόριστα, φιλελεύθερος, μπορείς να πανηγυρίσεις για την μεγάλη νίκη του φιλελευθερισμού, ξεχνώντας τις μεγάλες διαφορές του κοινωνικού φιλελευθερισμού του D66 και του συντηρητικού φιλελευθερισμού του VVD.
Αν αυτοπροσδιορίζεσαι απλά ως Σοσιαλδημοκράτης, μπορείς να επιλέξεις την απογοήτευση λόγω του καταποντισμού των Εργατικών (PvdA), που παραδοσιακά υπήρξαν η ραχοκοκαλιά της Σοσιαλδημοκρατίας, ή την αισιοδοξία για την επιτυχία των (κατ'ουσίαν σοσιαλδημοκρατών) του D66 και των οικολόγων του GL, ή ακόμα και για την ανάδειξη των (εργατικο-γενών) του «ΣΚΕΨΟΥ!» .
Το μόνο θετικό είναι ότι εάν είσαι είτε αντι-Ευρωπαϊστής είτε (κρυπτο)φασίστας, η μόνη ουσιαστική επιλογή είναι να το βουλώσεις, γιατί το 70% και πλέον του Ολλανδικού λαού συνολικά απέρριψε την προοπτική μιας αντι-Ευρωπαϊκης πορείας, και πάνω από το 80% απέρριψε τον φασισμό, ακόμα και στην πιό εξευγενισμένη εκδοχή του οξυζεναρισμένου αντι-ισλαμιστή γκεμπελίσκου του λαϊκίστικου PVV.
Η ευκαιρία που έχει η Ολλανδία είναι απλή: μια κοινωνικά προοδευτική, οικονομικά φιλελεύθερη, οικολογικά προσανατολισμένη κυβέρνηση, με προσήλωση στο κοινωνικό κράτος και στην οικονομική ανάπτυξη. Η συνεργασία των συντηρητικών φιλελεύθερων του - αποδυναμωμένου εκλογικά - νυν πρωθυπουργού Ρούτε, με τους ενισχυμένους Δημοκράτες'66 του κοινωνικού φιλελευθερισμού, τους Οικολόγους της Αριστεράς (GL) και τους απαραίτητους μετριοπαθείς Χριστιανοδημοκράτες, μπορεί να εγγυηθεί την εδραίωση μιας κυβέρνησης με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, κοινωνική ευαισθησία, και στόχευση στην οικονομική ανάπτυξη μέσα από μια (πράσινη) οικονομία γνώσης.
Το μάθημα, για την Ελλάδα - αλλά και την Γαλλία, την Αγγλία, την Γερμανία, την Ελλάδα, ακόμα και για τις ΗΠΑ, είναι όμως το πιο απλό: όταν πραγματικά εκφράζεται η λαϊκή βούληση με προσέλευση πλέον του 80% στις κάλπες, κερδίζει η Δημοκρατία.