Στις 6 Μαρτίου τέσσερις ηγέτες χωρών της Ε.Ε. συναντήθηκαν στη Μάλτα για να συζητήσουν την πορεία της Ένωσης. Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία επέλεξαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, λειτουργώντας ως μια πραγματική κλίκα, για να αποφασίσουν για όλους μας.
Δυστυχώς, όσον αφορά τις 4 αυτές χώρες, από τη μία η Ευρωπαϊκή ισορροπία ισχύος και από την άλλη η πολιτική ανυπαρξία των υπόλοιπων χωρών (βλέπε π.χ. Έλληνες πολιτικούς), τους καθιστούν ξεκάθαρα ηγέτες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος. Και λέω δυστυχώς διότι δεν έφτανε η μέχρι τώρα αντιδημοκρατική και αντιευρωπαϊκή τους πορεία και όλα όσα έχει υποστεί η ήπειρος μας εξαιτίας τους, αλλά με τις δηλώσεις τους στις 6/3 και την πρόθεση τους για μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων, επιδιώκουν να σκοτώσουν μέχρι και το ίδιο το όραμα της Ένωσης.
«Ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία», δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος. Ο μετριοπαθής και μέτριος Ολάντ, ο αυτοπροσδιοριζόμενος μεταρρυθμιστής (λόγω λέει κάποιας αστείας ιδεολογίας που λέγεται «σοσιαλισμός» της οποίας είναι θιασώτης), δεν αρκέστηκε στο να συνεχίσει την πολιτικά ανεγκέφαλη πολιτική του προκατόχου του, αλλά προχώρησε σε αυτήν τη βαθιά ανιστόρητη δήλωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ιδρύθηκε για να είμαστε απλά ενωμένοι. Αυτό μπορούσαμε να το πετύχουμε άλλωστε και με μια αμυντική συμφωνία ή με μια σειρά διμερών συμφωνιών. Αντίθετα, η ΕΕ δημιουργήθηκε για να εξαλειφθούν οι ανισότητες σε μία ήπειρο η οποία μαστιζόταν από πολέμους και από το μίσος που προκαλούσαν οι πολιτικές και οικονομικές διαφορές. Έτσι λοιπόν, οι πραγματικοί οραματιστές της, και όχι τα ανδρείκελα που την διαφεντεύουν τώρα, προέβαλαν ως στόχους την οικονομική ένωση, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλεια (ΚΕΠΠΑ) και τη συνεργασία στους τομείς της Δικαιοσύνης και των Εσωτερικών Υποθέσεων. Τα «γαλλικά» του οπισθοδρομικού Ολάντ μας γυρίσανε δηλαδή 30 χρόνια πίσω..
Ταυτόχρονα, για την Καγκελάριο Μέρκελ οι Ευρωπαίοι θα πρέπει «να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες». Κανένα αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Καμία απολύτως σχέση με το όραμα της Ευρώπης «που δεν αφήνει κανέναν πίσω». Αρκετά εριστικές δηλώσεις μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς πως η Ευρώπη δεν χρειάζεται κάποιον να την πατρονάρει λέγοντας του τα αυτονόητα. Γνωρίζουμε όλοι μας πως κάποιες χώρες μπορούν να «προχωρούν πιο γρήγορα». Η Ένωση ωστόσο ιδρύθηκε για αλληλοϋποστήριξη και για να ενισχύουν και να βοηθούν οι γρήγορες σε ανάπτυξη χώρες τις πιο βραδυκίνητες. Η Γερμανίδα πολιτικός αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως δεν έχει καμία σχέση με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και το πνεύμα την ενωμένης Ευρώπης. Η ζούγκλα, ο νόμος του ισχυρού και η επικράτηση των δυνατών στους αδυνάτους είναι κάτι που μπορούμε να επιτύχουμε και χωρίς τους παχυλούς μισθούς των Βρυξελλών. Κάτι τέτοιο ωστόσο, όπως γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια, δεν εξασφαλίζει την ομόνοια και την αποφυγή ενός ακόμα μεγάλου πολέμου.
Ο υπηρεσιακός Ιταλός πρωθυπουργός από την πλευρά του τάχθηκε υπέρ «μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης» αλλά με «διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης». Περιγράφει προφανώς μια ξεκάθαρα ανολοκλήρωτη Ευρώπη. Μάλλον θα ξέχασε το γεγονός πως είναι υπηρεσιακός πρωθυπουργός και πως η νομιμοποίηση του από τους Ιταλούς πολίτες δεν του επιτρέπει κάτι τόσο οπισθοδρομικό και καταστροφικό για την Ένωση.
Τέλος, συμπληρώνοντας την εικόνα του θλιβερού αντιευρωπαϊκού παζλ, ο ανύπαρκτος Μαριάνο Ραχόι έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους. Να είναι ανύπαρκτος και με τη συμμετοχή του να υποστηρίζει και να νομιμοποιεί τους λοιπούς ηγέτες που δια της ανικανότητας τους αποδομούν και βάλλουν κατά της Ένωσης.
Η πρωτοβουλία, η οποία αποτελεί τεράστιο πλήγμα για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βασίστηκε στην μυωπική «Λευκή Βίβλο» που εξέδωσε ο μέγας ολιγάρχης Γιούνκερ εκ μέρους του ολιγαρχικότερου πολιτικού σώματος στην ιστορία της ανθρωπότητας - της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι ανάξιοι επίτροποι λοιπόν, εξέδωσαν ένα κατάπτυστο κείμενο 32 σελίδων στο οποίο δεν αναφερόταν ούτε μία φορά η λέξη δημοκρατία. Ούτε καν για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Στο ίδιο κείμενο ο Γιούνκερ πρότεινε 5 μελλοντικά σενάρια για την Ένωση από τα οποία τα 3 μας ταξιδεύουν πίσω στο χωροχρόνο, το ένα δεν αντιμετωπίζει τα συστημικά προβλήματα της Ένωσης, ενώ το τελευταίο προσπαθεί φαινομενικά να συνεχίσει το Ευρωπαϊκό ιδεώδες αλλά με τρόπο μετριοπαθή και αόριστο. Αν αυτό κατάφερε η συλλογική προσπάθεια των καλύτερων στην Ευρώπη, τότε μάλλον δεν πρόκειται όντως για τους καλύτερους..
Από την άλλη οι τελευταίες δηλώσεις των 4 ηγετών είναι μάλλον αναμενόμενες, καθώς για να προχωρήσουμε σε μία πραγματική σύγκλιση και περαιτέρω ένωση θα χρειαστούν ικανοί πολιτικοί και τεχνοκράτες να διαχειριστούν τις σύγχρονες και συλλογικές προκλήσεις. Όπως λέει και η Λευκή Βίβλος «ούτε η ΕΕ των 27 ούτε οι ευρωπαϊκές χώρες είναι από μόνες τους αρκετά καλά εξοπλισμένες για να αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες προκλήσεις». Με άλλα λόγια μιας και δεν υπάρχουν ικανά στελέχη και καθώς η ίδια η ελίτ της ΕΕ αναγνωρίζει προφανώς πως είναι κατώτεροι των περιστάσεων, εύλογα αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να σκοτώσουν το όραμα της Ένωσης και να συνεχίσουν να επιβουλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τα κράτη-μέλη, οδηγώντας μας κάθε φορά προς την κατεύθυνση που επιθυμεί η ευρωπαϊκή κλίκα.
Συνυπεύθυνοι οι εγχώριοι πολιτικοί οι οποίοι θέλουν να μας πείσουν πως οι ηγέτες της ΕΕ είναι αντιδημοκρατικοί επειδή μας επιβάλλουν άδικες οικονομικές πολιτικές λιτότητας. Ωστόσο αυτό που δείχνουν είναι το δέντρο, αδυνατώντας και οι ίδιοι να δουν την μεγάλη εικόνα. Η αλήθεια είναι πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι αντιδημοκρατικό γιατί βασίζεται σε ανελεύθερους θεσμούς αντιπροσώπευσης που δεν λειτουργούν - όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα. Οι ολιγάρχες της ΕΕ έλαβαν την εγκληματική απόφαση το 1999 να προχωρήσουν την Ευρωπαϊκή σύγκλιση με τη δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης η οποία όμως δεν σκόπευε ποτέ να είναι και οικονομική! Γι' αυτό και εγκληματική. Στη συνέχεια προχώρησαν με τις άθλιες Συνθήκες της Νίκαιας και μετέπειτα της Λισαβώνας προσπαθώντας να επιβάλλουν ένα ανελεύθερο Ευρωσύνταγμα για εμάς χωρίς εμάς. Όταν δέχτηκαν την αναμενόμενη εκλογική ήττα στο γαλλικό και ολλανδικό δημοψήφισμα του 2005 (στην Ελλάδα οι πολιτικοί το πέρασαν από τη βουλή), αντί να πάρουν το μάθημα τους και να προχωρήσουν σε πραγματική σύγκλιση και δημοκρατία, οι ολιγάρχες πείσμωσαν και κατέληξαν σε μεγαλύτερο αυταρχισμό, περισσότερη ασυδοσία και αδιαφορία για την άποψη των πολιτών. Τελευταία σκηνή του δράματος ήταν οι τραγικές φιγούρες των ηγετών στη Μάλτα, οι οποίοι ακυρώνοντας δεκαετίες ευρωπαϊκής θεωρίας, σκέψης και οράματος, προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το ολιγαρχικό τους μόρφωμα ζωντανό. Σε βάρος όλων μας.
Αυτό το τελευταίο είναι που δεν καταλαβαίνει και η ελληνική κυβέρνηση η οποία έσπευσε μέσα στην άγνοια της (ή την κακοβουλία της) να τους υποστηρίξει. Ας μη γελιόμαστε, η Ευρώπη θέλει διάσωση. Αλλά δημοκρατική διάσωση. Χρειάζεται μια πρωτοβουλία την οποία δεν μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε χώρα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο. Το δικαιούται από κάθε άποψη. Όχι όμως η Ελλάδα της κομματοκρατίας. Κανένας από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν έχει την ικανότητα και το ηθικό ανάστημα. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει το πολιτικό της σύστημα, και τότε μόνο να το επιχειρήσει. Να μεταμορφωθεί για να μεταμορφώσει και την Ευρώπη.