Η ποινικοποίηση της [πολιτικής] ζωής σίγουρα εκφράζει μία νοσηρότητα, τουλάχιστον στην ατμόσφαιρα, αν όχι και στις σχέσεις. Παρά ταύτα η ποινική αξιολόγηση και ο καταλογισμός ευθυνών σε κυβερνητικά/δημόσια πρόσωπα πρέπει να επαφίεται στο δικαστή κι όχι στην πλειοψηφία της Βουλής.
Έχει κανείς την αίσθηση ότι, ιστορικά, οι κομματικά υπάκουοι «συγκαλύπτονται» όσο είναι χρήσιμοι και μόνο μερικοί «αποκαλύπτονται», αφού έχει χαθεί η επιρροή τους ή έχει χάσει την εξουσία το κόμμα τους.
Η Δικαιοσύνη δεν είναι το άλλοθι της [εκάστοτε] κυβερνητικής επικυριαρχίας και ο δικαστής οφείλει να σπάσει τον όποιον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει ή με κάθετες δομές ή με εξωδικαστικά κέντρα.
Έτσι η Δικαιοσύνη ασχολείται κατά βάση με τους κομματικά άστεγους ή ανυπάκουους, τους οποίους πολλές φορές τα ίδια τα κόμματά τους «πετάνε σαν έρμα» για να σωθούν οι υπόλοιποι.
Η Δικαιοσύνη δεν είναι το άλλοθι της [εκάστοτε] κυβερνητικής επικυριαρχίας και ο δικαστής οφείλει να σπάσει τον όποιον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει ή με κάθετες δομές ή με εξωδικαστικά κέντρα. Ο Έλληνας δικαστής πρέπει να σταθεί πλάι στους σχεδόν ξεχασμένους Τερτσέτη και Πολυζωίδη κι όχι πλάι σε άρχοντες κι επιτελάρχες υπόγειων κυκλωμάτων και στοών.
Όσο πιο όρθιος κι ανεξάρτητος είναι ο δικαστής τόσο πιο ισχυρή είναι η Δημοκρατία μας και τόσο πιο μικροί κι αδύναμοι φαίνονται αυτοί που οραματίζονται τη «συγχώνευση» των τριών εξουσιών σε μία ολοκληρωτική κι ανεξέλεγκτη.