Εισήλθαμε και φέτος στην Τεσσαρακοστή και ετοιμαζόμαστε για το Άγιο Πάσχα, τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, όπως μάθαμε να λέμε. Φυσικά όλα στη ζωή της Εκκλησίας μας είναι μεγάλα μυστήρια, όμως τρόπον τινά «συναισθηματικά» προσλαμβάνουμε την ένσαρκο Ανάσταση του Χριστού ως το μείζον γεγονός, πολύ πιο «σπουδαίο» δηλαδή από όλα τα άλλα όπως τη Γέννηση. Όσον αφορά δε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, εκεί δεν στεκόμαστε σχεδόν καθόλου. Εξάλλου η μέρα του Ευαγγελισμού συμπίπτει με την εθνική εορτή, και ο νους μας είναι συνήθως στις παρελάσεις και στις λοιπές εθνικοπατριωτικές εξάρσεις και δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στον Ευαγγελισμό.
Εν πολλοίς είναι αναμενόμενο να μένουμε τόσο πολύ στο Πάσχα και την Ανάσταση. Είμαστε θνητοί, ζούμε καθημερινά μέσα στον πόνο και τη φθορά· και η μεγαλύτερη πίεση που δεχόμαστε είναι η γνώση ότι θα πεθάνουμε. Έτσι είναι φυσικό, η ένσαρκος ανάσταση του Ιησού και κατ' επέκταση και η δική μας δυνατότητα αναστάσεως να θεωρείται το μείζον γεγονός.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι ο Θεός δεν θέλησε το θάνατο. Από τη στιγμή όμως της δικής μας πτώσεως επιτρέπει το θάνατο, επιτρέπει αυτήν τη σκιά, αυτήν την αρρώστια, ως καθολική βοήθεια προς τη σωτηρία μας, θέτοντας ένα όριο στην αμαρτία, δίνοντας τη δυνατότητα και επιτρέποντας σε όποιον το θέλει να σωθεί. Επιτρέπει το θάνατο, επειδή ξέρει ότι ο θάνατος είναι κάτι απολύτως παροδικό, απλά μόνο μια σκιά, μια παρένθεση, η οποία πολύ γρήγορα θα διαλυθεί με το καθολικό δώρο της αναστάσεως. Εάν ο Θεός επέτρεπε το θάνατο χωρίς να υπάρξει με κάποιον τρόπο η ανάσταση, θα ήταν ωσάν ο Θεός να αναιρούσε το ίδιο του το έργο, την ίδια του τη δημιουργία.
Η ένσαρκος λοιπόν ανάσταση στα χώματα και στον κόσμο ετούτο είναι δώρο καθολικό του Θεού προς όλους τους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι, ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι, πιστεύοντες και μη πιστεύοντες, όλοι όσοι γεννήθηκαν απαρχής του χρόνου θα αναστηθούν. Όλοι όσοι αντίκρισαν με τα μάτια τους το φως της ημέρας ή καλύτερα όλοι όσοι βρέθηκαν στην κατάσταση του πρώτου ανθρώπινου κυττάρου θα αναστηθούν ενσάρκως. Από τη στιγμή που με τη σύλληψη σχηματίζεται το πρώτο ανθρώπινο κύτταρο ο άνθρωπος θεωρείται όλος και τέλειος. Και θα αναστηθεί ενσάρκως πλήρης και ολοκληρωμένος.
Ανάσταση και μια ζωή αιώνια, απαλλαγμένη από το θάνατο, το φόβο, την αγωνία, και από κάθε αρρώστια και φθορά. Και όλοι θα δουν το Χριστό, το φως και τη δόξα του. Και το ίδιο φως οι όντες εν μετανοία θα το δέχονται ευχαριστηριακά, συνεχώς τελειοποιούμενοι, ενώ οι μη μετανοηθέντες θα το βλέπουν ως καταναλίσκον, καθώς, με δική τους επιλογή και προαίρεση, θα μένουν αθεράπευτοι, αδυνατώντας να μετακινηθούν από την ιδιοτέλειά τους στην ανιδιοτέλεια. Όμως όλοι θα βλέπουν τη δόξα του Χριστού και όλους ο Χριστός θα τους αγαπάει εξίσου και για πάντα, εκχέοντας τη Χάρη του συνεχώς, το ίδιο προς όλους.
Ο παροδικός αυτός κύκλος της φθοράς και του θανάτου που άνοιξε με την πτώση του ανθρώπου θα ολοκληρωθεί με την καθολική ανάσταση όλων κατά την Δευτέρα Παρουσία και αυτή η περίοδος θα αποτελεί ένα σύντομο μόνο κεφάλαιο στην ατελεύτητη ανθρώπινη ιστορία. Το καθολικό λοιπόν δώρο της αναστάσεως δεν είναι το μείζον. Το μείζον και το κατεξοχήν καινό στην ιστορία είναι η συγκλονιστική στιγμή της ενσαρκώσεως του Λόγου, της ενσαρκώσεως του Θεού. «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Είναι η στιγμή κατά την οποία η Μαρία είπε ελευθέρα βουλήσει το «γένοιτο» και ο Άσαρκος Λόγος εσαρκώθη. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, ο Θεός του Μωυσή, ο Θεός των Προφητών είναι το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Άσαρκος Λόγος. Συγκεφαλαιώνοντας και εκπληρώνοντας το σκοπό της δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου, ο Άσαρκος Λόγος εσαρκώθη. Θεάνθρωπος πλέον, ανοίγοντας και σε μάς τις πύλες μιας κατά χάριν Θεανθρώπινης υπάρξεως με πρώτο παράδειγμα την Παναγία μας.
Το μείζoν γεγονός είναι η ενσάρκωση του Λόγου· και έτσι δόθηκε και σε μας η δυνατότητα να εκπληρώσομε αυτό που ήθελε ο Θεός για μας, το σκοπό δηλαδή και την ολοκλήρωση και της δικής μας δημιουργίας: το καθομοίωσιν. Είμαστε φτιαγμένοι κατ' εικόνα και προορισμός καθενός από μάς είναι το καθομοίωσιν, ή κατά χάριν Θεανθρωπία. Με τη σάρκωσή του ο Άσαρκος Λόγος ένωσε αμετάκλητα, ασυγχύτως και αδιαιρέτως την ανθρώπινη με τη θεία φύση. Μια νέα πρωτοφανής και εν πολλοίς ασύλληπτη νέα υπαρκτική κατάσταση, μια νέα οντολογία ανέτειλε. Αυτός, η κεφαλή του χορού, ο πρώτος Θεάνθρωπος, άνοιξε και σε μάς διάπλατα την πόρτα της κατά χάριν Θεανθρωπίας. Αυτός Θεός που έγινε και άνθρωπος και εμείς άνθρωποι που έχουμε τη δυνατότητα της κατά χάριν θεώσεως, της κατά χάριν θεανθώπινης υπάρξεως, της κατά χάριν ασυγχύτου και αδιαιρέτου ενώσεως με το Χριστό και δι' αυτού με την Αγία Τριάδα. Και ενωνόμενος ο άνθρωπος ασυγχύτως και αδιαιρέτως με το Χριστό ενούται ταυτοχρόνως, ασυγχύτως και αδιαιρέτως και με όλους τους άλλους που είναι ενωμένοι με το Χριστό ζώντες, τεθνεώτες, και μέλλοντες ελθείν. Ένα σώμα, μια ενότητα, μια οντότητα με κεφαλή το Χριστό, ένα σώμα πορευόμενο αενάως από δόξης εις δόξαν.
Το μείζoν λοιπόν γεγονός της σαρκώσεως του Λόγου, της απαρχής της Θεανθρωπίας και της δυνατότητας και της δικής μας κατά χάριν θεώσεως εορτάζουμε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ίσως γι' αυτό θα έπρεπε να στεκόμαστε λίγο παραπάνω και να τιμούσαμε λίγο περισσότερο την ημέρα αυτή. Ημέρα η οποία θα τιμάται με μεγάλη λαμπρότητα αενάως.