Το τρίτο Μνημόνιο ψηφίστηκε από μια ευρεία πλειοψηφία 222 βουλευτών. Σε αυτούς όμως συμπεριλαμβάνονται μόνον 105 βουλευτές από τους 149 του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριθμητική είναι ξεκάθαρη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν διαθέτει πλέον την απαραίτητη δεδηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά ούτε τους 120 βουλευτές που θα αρκούσαν κατά το Σύνταγμα για τη νομιμοποίηση μιας Κυβέρνησης που θα διασφάλιζε την ανοχή της αντιπολίτευσης. Το οξύμωρο λοιπόν είναι ότι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής επιθυμεί την εφαρμογή του Μνημονίου, η Κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να το υλοποιήσει.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αριθμητικό. Είναι κυρίως πολιτικής ιδεολογίας. Ο κ. Τσίπρας ποτέ δεν πίστεψε στη Συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε. Τη θεωρεί αναγκαίο κακό. Έτσι δεν είναι σε θέση να την υπερασπιστεί πειστικά και να αντισταθεί στις φυγόκεντρες δυνάμεις με τις οποίες ουσιαστικά συμφωνεί. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι δεν θέλει και δεν μπορεί να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί της διαπνέονται από την αρχή του φιλελεύθερου πραγματισμού. Αυτήν τη βασική αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη αντιμάχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι το κράτος μπορεί να οδηγήσει μια χώρα στην ανάπτυξη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί της αντιμάχονται τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία και έχουν συστήσει μάλιστα Διεύθυνση στην Επιτροπή για το σκοπό αυτό. ΣΥΡΙΖΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συμβαδίζουν.
Ο κ. Τσίπρας πίστεψε ότι θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τη βασική αρχή που διέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Του πήρε έξι μήνες να αντιληφθεί το αφελές του εγχειρήματος αυτού. Στο μεταξύ το κόστος του εξαμήνου ενηλικίωσης του πρωθυπουργού για την Ελλάδα είναι οδυνηρό. Υπολογίζεται σε πάνω από 160 δις ευρώ σε ρευστό και αξίες. Τώρα, υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες για τις οποίες ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος, καλείται να μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό όμως δεν φαίνεται να το επιδιώκει.
Η σημερινή Βουλή απέδειξε ότι θα μπορούσε να στηρίξει και με μεγάλη πλειοψηφία μάλιστα μια Κυβέρνηση που θα έκανε ιδιοκτησία της το τρίτο Μνημόνιο και θα πίστευε στην εφαρμογή του. Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας δεν έχει πάρει την πρωτοβουλία για το σχηματισμό μιας τέτοιας Κυβέρνησης εθνικής ενότητας παρότι η αντιπολίτευση θα ήταν πρόθυμη να συζητήσει μια τέτοια προοπτική. Φαίνεται ότι προτιμά να χρησιμοποιήσει αυτήν την κρίσιμη περίσταση για τη χώρα για να ξεκαθαρίσει τους εσωτερικούς του λογαριασμούς με τις διάφορες ετερόκλητες συνιστώσες του κυβερνητικού του σχήματος.
Υπό αυτές τις συνθήκες φαίνεται ότι ο κ. Τσίπρας σχεδιάζει να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές όπου όμως το διακύβευμα θα είναι πλέον ξεκάθαρο και χωρίς μασκαρέματα καθώς θα συγκρουστούν από τη μια ο ευρωπαϊκός φιλελεύθερος πραγματισμός και από την άλλη οι διάφορες μαρξιστικές και εθνικιστικές συνιστώσες.
Σε αυτήν τη σύγκρουση αξιών, οι αυθεντικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις οφείλουν να συσπειρωθούν πολιτικά. Το 38% των πολιτών που ψήφισαν ΝΑΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν. Ήθελαν μια Ελλάδα αξιακά ευρωπαϊκή, μέσα στο ευρώ, μέσα στην καρδιά των ευρωπαϊκών θεσμών. Και είχαν κατανοήσει και τις περαιτέρω θυσίες στις οποίες θα έπρεπε να υποβληθούν προκειμένου να επιτευχθούν αυτά. Η συσπείρωση και περαιτέρω διεύρυνση της δυναμικής του πρόσφατου ΝΑΙ θα αποτελέσει την πολιτική λύση. Οφείλουμε να συνδράμουμε με ειλικρίνεια, κομματική αυτοθυσία και προσωπική αυταπάρνηση αν χρειαστεί, ώστε αυτή η συσπείρωση να επιτευχθεί. Μόνο οι δυνάμεις του ΝΑΙ μπορούν να εφαρμόσουν το τρίτο Μνημόνιο και να διασφαλίσουν ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά άλλο.