Η απόφαση πάρθηκε στη στιγμή: πάμε βόλτα; Και έτσι, χωρίς προγραμματισμό, φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο, λίγο μετά τις 3 και «βγάλαμε δρομολόγιο» κυριολεκτικά στον δρόμο. Σχεδόν με κλήρωση καταλήξαμε να βγούμε στην εθνική οδό με κατεύθυνση στην Κόρινθο, αυτή τη φορά όμως πήρα την πρωτοβουλία: θα προσπεράσουμε τον Ισθμό και τον πειρασμό των σουβλακίων και θα κατευθυνθούμε σε μια από τις πιο μαγευτικές γωνιές του Λουτρακίου: στη λίμνη της Βουλιαγμένης, με τον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου - κυριολεκτικά χτισμένο πάνω στη θάλασσα - και τον φάρο Μελαγκάβι. Όλες οι αγάπες μου μαζεμένες σε ένα μέρος!
'Ετσι στα γρήγορα, φτάσαμε και προσπεράσαμε το Λουτράκι (γεμάτο από κόσμο που κολυμπούσε στις χιλιομέτρων ακτές του) και μετά από 18 χιλιόμετρα με κατεύθυνση στην Περαχώρα, φτάσαμε στην λίμνη της Βουλιαγμένης.
Πρόκειται για μια λιμνοθάλασσα στην πραγματικότητα, με αλμυρό νερό που ανανεώνεται μέσω ενός στενού διαύλου στην άκρη της και που διατηρείται πολύ ζεστό ακόμα και τους φθινοπωρινούς μήνες, επιτρέποντας στους φίλους της περιοχής να απολαμβάνουν το μπάνιο τους μέχρι πολύ αργά.
Δεκάδες οικογένειες με παιδάκια που παίζουν ανέμελα στα ρηχά νερά (στις ακτές δηλαδή, γιατί στη συνέχεια η λίμνη βαθαίνει απότομα), νεαρές παρέες διασκεδάζουν κάνοντας θαλάσσιο κανό ή θαλάσσιο σκι (υπάρχει και διαμορφωμένη πίστα στη λίμνη) ενώ όλοι κάνουν τις βόλτες τους προς το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου ή στον δίαυλο που απελευθερώνει το νερό προς τον Κορινθιακό κόλπο. Και βέβαια, όπως φαντάζεσαι, αυθεντικά ταβερνάκια με πλαστικές καρέκλες και χταπόδια να λιάζονται κρεμασμένα στα σύρματα είναι ο προορισμός σου για μια παγωμένη μπύρα.
Αυτή ήταν η κατάληξη της δικής μας διαδρομής. Πριν όμως, ακολουθώντας τις ταμπέλες που μας οδηγούσαν προς το Ηραίο, απολαύσαμε τα υπόλοιπα μέτρα της βόλτας μας μέσα στην οργιώδη φύση, μέχρι που βρεθήκαμε στο ξέφωτο: στο ακρωτήρι Μελαγκάβι, στα πόδια του οποίου απλώνεται αυτός ο πανέμορφος αρχαιολογικός χώρος.
Το Ηραίο, όπως λέει και το όνομά του, ήταν αφιερωμένο στη λατρεία της θεάς Ήρας, προς τιμήν της οποίας οικοδομήθηκαν ναοί, βωμοί, αγορά, όπως καταδεικνύουν τα ευρήματα στον αρχαιολογικό χώρο. Η μικρή παραλία στην αρχαιότητα ήταν μέρος ενός λιμανιού το οποίο προσέγγιζαν στην αρχαιότητα οι Κορίνθιοι, οι οποίοι δύο φορές τον χρόνο κατέφταναν για να τιμήσουν την Ήρα με τελετές και αφιερώματα. Όλη την οικοδόμηση θα την διαπιστώσεις κατηφορίζοντας αργά στο χωμάτινο μονοπάτι, ανάμεσα στο υδραγωγείο και το... εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη που επίσης βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο.
Την πρώτη φορά που είχα επισκεφτεί το Ηραίο, πριν από λίγα χρόνια, είχα μείνει έκπληκτη αντικρύζοντας το θέαμα: ένας αρχαίος ναός πάνω στην αμμουδιά (όπως συμβαίνει και με την Καρθαία στη Τζιά) κι εμείς, οι σύγχρονοι θνητοί, να έχουμε την πολυτέλεια να κινούμαστε ελεύθεροι, να κολυμπάμε, να ξαποσταίνουμε δίπλα σ' αυτόν τον φυσικό και αρχαιολογικό θησαυρό. Πού, αλήθεια, αλλού στον κόσμο έχεις αυτή την ευκαιρία; Ειλικρινά, δεν θυμάμαι. Σκέφτομαι μόνο ότι αυτό το δώρο, επισείει ταυτόχρονα τεράστια ευθύνη για την προστασία του στον καθένα μας.
Και έπειτα, η συγκίνηση συνεχίζεται όταν ακολουθείς το μονοπάτι που σε οδηγεί στον φάρο του Μελαγκάβι. Ο φάρος λειτούργησε πρώτη φορά το 1897 με πετρέλαιο και, με μόνο μια μικρή διακοπή στη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, λειτουργεί αδιάλειπτα, ενώ από το 1982 και έπειτα έγινε κι αυτός ηλεκτροδοτούμενος. Ο φάρος, που ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό, ήταν κλειστός, αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε την πανοραμική θέα στον Κορινθιακό, αλλά και τα τερτίπια του ανέμου, που απ' τη μια πλευρά αντάριαζε τη θάλασσα κι απ' την άλλη έκανε καλοσύνη για τις ψαρόβαρκες που μάζευαν πια τα δίχτυα τους.
Αν έχεις διάθεση ρομαντική (κι έναν φακό για ασφάλεια) μπορείς να κάτσεις στον φάρο μέχρι το σούρουπο και ν' απολαύσεις το φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα. Ή μπορείς πάλι, να επιστρέψεις στη λίμνη και να δοκιμάσεις εκείνη την παγωμένη μπύρα που λέγαμε...
Δείτε περισσότερα στη σελίδα reniagoes.com