Πράκτορας «των Τραπεζών», «του συστήματος» και ιδού η τρανταχτή απόδειξη: «μα αυτά είναι γνωστά»! Η φασίζουσα κακοπιστία των Λεπέν-Μελονσόν-Ονφρέϊ-Ταρίκ Ραμαντάν στη Γαλλία βρίσκει έναν επαρχιωτικό ελληνικό αντίλαλο στον Χρήστο Γιανναρά και στο ΚΚΕ, με ελάχιστες παραλλαγές αντισημιτικού παραληρήματος: αν αντί για δυο χρόνια στην Banque Rothschild ο Μακρόν είχε εργαστεί στην Crédit Agricole δεν θα υπήρχε τέτοιος ενθουσιασμός.
Οι εχθροί της Ευρώπης και θαυμαστές του Βλαντιμίρ Πούτιν θρηνούν την πρώτη μεγάλη ήττα του πολιτικού τους ινδάλματος.
1993: ένα δεκαπεντάχρονο γυμνασιόπαιδο που πρωταγωνιστεί στο «Ο Ιάκωβος και ο αφέντης του» του Κούντερα, γοητεύει την πολλά ερωτεύσιμη σαραντάχρονη, παντρεμένη φιλόλογό του, υπεύθυνο του θεατρικού ομίλου. Κανένα δράμα: ο Οιδίπους, γερασμένη θεατρική ντίβα που με τα χρόνια πάχυνε, τα έχει εντελώς χαμένα· κάποιος του έβαλε επιτέλους τα γυαλιά. Λογοτεχνία και θέατρο εκλαμβάνονται σαν αυτό που είναι, αφροδισιακές παρεκτροπές, ο κοινωνικός περίγυρος πιστός και αυτός στο ρόλο του κριτικάρει, η ζωή εγκρίνει: γιορτή πνευματικής καλλιέργειας, μέθη ψυχραιμίας, ερωτισμός στην πιο φωτεινή, παροξυντική του μορφή (Vive la France !), Σταντάλ που ξεπερνά κατά πολύ τον Σταντάλ - υποχρεωμένο να «τιμωρήσει» τον Ζουλιέν στο Κόκκινο και το μαύρο σύμφωνα με τους ηθικούς και λογοτεχνικούς κώδικες της εποχής του.
Πιστεύετε λοιπόν ότι ο ίδιος έφηβος που ξεπέρασε τη «ζωή που μιμείται την τέχνη», χρειάζεται «τις Τράπεζες», «το σύστημα» τους Ιλουμινάτι ή το Τρίγωνο των Βερμούδων για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εικοσιτέσσερα χρόνια αργότερα; Για να μείνουμε στη λογοτεχνία, στο Περί βλακείας ο Μούζιλ μας θυμίζει την ματαιότητα της πιο περίτεχνης επιχειρηματολογίας, την αδυναμία, το εύθραυστο της εξυπνάδας απέναντι στην ηλιθιότητα. À votre santé.
Ας διαβάσουμε με τη σειρά μας τις πρώτες μέρες εξουσίας του Εμμανουέλ Μακρόν σαν ένα θεατρικό έργο. Ο αργός, επιβλητικός βηματισμός μπροστά από την μιτερανική πυραμίδα του Λούβρου το βράδυ της εκλογής του: ένας χαιρετισμός στην Αριστερά. Η άνοδος των Ηλυσίων Πεδίων μέσα σε... στρατιωτικό όχημα την ημέρα λήψης της εξουσίας ως ένας καινούργιος Ντε Γκωλ που απελευθερώνει το Παρίσι: ένας χαιρετισμός στη Δεξιά. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που μετά τις αμερικανικές εκλογές προσπάθησε να επηρεάσει και τις γαλλικές, δεν χρειάζεται υπότιτλους για να κατανοήσει τις κόκκινες γραμμές του καινούργιου προέδρου της τρίτης πυρηνικής δύναμης. Για όποιους όμως χρειάζονται τέτοια βοήθεια, η καθ' όλα μιλιταριστική μετονομασία του Υπουργείου Άμυνας σε Υπουργείο Στρατού, η τοποθέτηση επικεφαλής του της Συλβί Γκουλάρ, ιδρύτριας, μαζί με τον Ντανί Κον Μπεντίτ, του Γκρουπ Σπινέλλι, που βάζει τα συμφέροντα μιας ενωμένης Ευρώπης πάνω από τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα σαν μοναδικό τρόπο μακροπρόθεσμης προστασίας των ιδίων των χωρών-μελών, πρέπει να απλοποιεί ικανοποιητικά την ανάγνωση αυτής της καινούργιας πραγματικότητας.
Οι αντιδράσεις της κλασικής γαλλικής Αριστεράς και Δεξιάς μπροστά σε αυτή την ιστορική ανακατανομή ρόλων, μεθόδων και προτεραιοτήτων ξεφεύγουν από τη συνήθη θεατρική πλοκή για να καταπέσουν στην ευκολία βουλεβάρτου: Σοσιαλιστικό κόμμα και Ρεπουμπλικάνοι συναγωνίζονται σε διαγραφές των πιο σημαντικών στελεχών τους που συνεργάζονται με τον καινούργιο Διάβολο της Γαλλικής πολιτικής σκηνής αφορίζοντάς τους σαν «ουχί αληθείς Δεξιούς και Αριστερούς». Κωμωδία ή Τραγωδία το θέατρο συνεχίζεται. Και σαν αριστερός ψηφοφόρος που όμως αγαπά το θέατρο της πολιτικής περισσότερο από την πολιτική, δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω την ανάθεση του Υπουργείου Οικονομικών στον (δεξιό) Μπρινό Λε Μερ: εξουδετέρωση και της Δεξιάς (το Σοσιαλιστικό κόμμα δεν χρειάζεται καν χαριστική βολή) μέσω ενός μετριοπαθούς πολιτικού που δεν θα κάνει διαφορετική πολιτική από οποιονδήποτε μετριοπαθή συνάδελφό του της αριστεράς που συνεχίζει να φέρει τα άγια παράσημα του Σοσιαλισμού στο πέτο.
Πρωτεύουσα όριζε ο Κώστας Αξελός την πόλη αυτή που δίνει τον ρυθμό, επαρχιακές τις πόλεις που τον ακολουθούν. Ο κόσμος ολόκληρος έχει στραμμένα τα βλέμματα στον Μακρόν. Χρόνια τώρα συμπλεγματικοί επαρχιώτες της Ευρώπης και του κόσμου, προσπαθούμε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι, ίσως, στη Γαλλία, ζούμε πλέον σε μια πρωτεύουσα.