Η ώρα έχει πάει δύο μετά τα μεσάνυχτα και τα τζάμια του σπιτιού συνεχίζουν να τρίζουν από την εκκωφαντική μουσική που έρχεται από την πλατεία Πρωτομαγιάς, στην πάνω πλευρά του Πεδίου του Άρεως.
Είναι η τρίτη συνεχόμενη Παρασκευή και Σάββατο που μία οργάνωση (με διαφορετικό όνομα κάθε φορά) στήνει υπαίθριο πάρτι στον συγκεκριμένο δημόσιο χώρο με ώρα έναρξης τις 11 τη νύχτα και ώρα λήξης 3, 4, 5, ή τα χαράματα της επόμενης ημέρας.
Τα πάρτι αυτά είναι μία πολύ κερδοφόρα μπίζνα: οι διοργανωτές σπάνε το κουτί της ΔΕΗ που υπάρχει στην πλατεία, συνδέουν τα καλώδια των τεράστιων ηχείων τους και συγκροτήματα με δήθεν κοινωνική ευαισθησία (αντι-ρατσιστική, αντι-φασιστική, αντι-εξουσιαστική κλπ) αρχίζουν το πρόγραμμά τους την ώρα που οι διοργανωτές πουλάνε αντί 5 ευρώ κουτάκια μπύρας τα οποία έχουν αγοράσει με 0,6 ευρώ. Το promotion της συναυλίας γίνεται από συγκεκριμένα δίκτυα με επίσης δήθεν κοινωνική ευαισθησία (αντι-ρατσιστική, αντι-φασιστική, αντι-εξουσιαστική κλπ).
Ζούμε στην εποχή που λέξεις και έννοιες έχουν πλήρως διαστρεβλωθεί.
Τι πιο φασιστικό υπάρχει από το να κάνεις κατάληψη σε έναν δημόσιο χώρο που ανήκει σε όλους τους πολίτες και να επιβάλλεις με τσαμπουκά τον θόρυβό σου σε μία περιοχή που αρχίζει από τη Νεάπολη και την Πατησίων και πιάνει όλη την Κυψέλη και του Γκύζη;
Τι πιο ρατσιστικό υπάρχει από το να θεωρείς τον εαυτό σου μέλος μίας «ανώτερης ομάδας» που έχει δικαίωμα να ταράζει τη ζωή χιλιάδων νέων, οικογενειών με μικρά παιδιά, άρρωστων, ηλικιωμένων, κουρασμένων ανθρώπων, που αναζητούν λίγη ηρεμία στα σπίτια τους στις 2 μετά τα μεσάνυχτα;
Τι πιο... εξουσιαστικό υπάρχει από το να επιβάλλεις τα δικά σου «γουστάρω» στην πλειοψηφία του κόσμου με τον «τσαμπουκά» που σου δίνει το κλείσιμο του ματιού της κυρίας Δούρου και την αδυναμία της αστυνομίας να εφαρμόσει το νόμο;
«Ναι, μας έχει καλέσει πολύς κόσμος, αλλά τα περιπολικά δεν έχουν πρόσβαση στο χώρο», μου απαντά ο αστυνομικός στο «100» κατά τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.
- Τι σημαίνει δεν έχουν πρόσβαση στον χώρο; Υπάρχει κάποιο μεγάλο... χαντάκι, που δεν μπορούν να περάσουν;
«Δεν μπορούν να πλησιάσουν λόγω των συγκεντρωμένων...»
- Δηλαδή μου λέτε ότι η αστυνομία δεν πλησιάζει όταν είναι πολλοί οι συγκεντρωμένοι κι ας είναι ξεκάθαρο ότι παραβιάζεται ο νόμος; Και εμείς οι κάτοικοι, τι θα κάνουμε;
«Κοιτάξτε, θα γίνει κάποια αναφορά από εμάς αλλά θα πρέπει να γίνει έρευνα για να διαπιστωθεί ποιοί είναι οι διοργανωτές, να προσωποποιηθεί το αδίκημα και μετά να κινηθούν οι διαδικασίας επιβολής προστίμων... Λυπάμαι που η απάντησή μου δεν σας ικανοποιεί αλλά...»
Ο αστυνομικός λυπάται ευγενικά κι εγώ λυπάμαι πραγματικά. Λυπάμαι που στις εποχές της ευμάρειας δεν πήρα κάποιο σούπερ στεγαστικό δάνειο να μετακομίσω κι εγώ σε ένα «καλό προάστιο», όπου εφαρμόζεται ο νόμος.
Λυπάμαι επειδή προτίμησα να μείνω στο κέντρο της Αθήνας όπου γεννήθηκα και αγάπησα. Μία περιοχή που προφανώς η κυρία Δούρου θεωρεί «χαμένη υπόθεση» με κατοίκους δεύτερης διαλογής, «πεισματάρηδες» που δεν έφυγαν μαζί με τους πολλούς αλλά συμφιλιώθηκαν με τα μεταναστευτικά κύματα των τελευταίων δεκαετιών.
Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την αντιπερεφειάρχη Κεντρικού Τομέα Ερμιόνη Κυπριανίδου, αν και με είχαν προειδοποιήσει οι σύλλογοι που δραστηριοποιούνται στο Πεδίο του Άρεως ότι έχει «αλλεργία» στην επικοινωνία με τους πολίτες. Τηλεφώνησα στο γραφείο της την περασμένη Δευτέρα, ήταν βέβαια σε... σύσκεψη και θα με καλούσε πίσω. Ακόμα περιμένω.
Μου αρέσουν οι συναυλίες. Έχω πάει σε χιλιάδες νεότερος. Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων παιδιών να ξεδώσουν με δυνατή μουσική και αλκοόλ.
Δεν μου αρέσουν όμως οι «τσαμπουκάδες». Αυτοί οι «ξύπνιοι» που εκμεταλλεύονται τις τρύπες της κοινωνικής οργάνωσης και επιβάλλουν τη «μπίζνα» τους, ανέξοδα και χωρίς κόπο, χρησιμοποιώντας μάλιστα «φερετζέδες» που για πολλούς παραμένουν ακόμα ευγενικές ιδέες.
Δεν μου αρέσει να ζω σε ένα περιβάλλον αυθαιρεσίας, ανομίας, επικράτησης του κάθε «τσαμπουκά» που δεν δίνει δεκάρα για τη ζωή του διπλανού του.
Άραγε πρέπει να μετακομίσω;
Αναδημοσίευση από postmodern.gr