ΠΓΔΜ, Σεπτέμβρης 2002. Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 15ης Σεπτεμβρίου και έναν χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Αχρίδας η οποία έδωσε τέλος στις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των Αλβανών ανταρτών της χώρας. Παρότι ο ζωηρός αλβανικός εθνικός απελευθερωτικός στρατός (NLA) έχει μεταμορφωθεί στο πολιτικό κόμμα DUI με πρόεδρο τον Αλί Αχμέτι, η κατάσταση παραμένει τεταμένη. Λίγο πριν έχουν δολοφονηθεί δύο αστυνομικοί και απαχθεί επτά πολίτες από ένοπλους Αλβανούς. Βόμβες εκρήγνυνται και διαλύουν τα γραφεία των αλβανικών κομμάτων στα Σκόπια.
Το κυβερνόν ВМРО-ДПМНЕ (VMRO-DPMNE) του Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι βάσισε την προεκλογική του εκστρατεια σε μια αντιδυτική και αντιαλβανική ρητορική, που έχει μετατρέψει τον Αχμέτι σε de facto ηγέτη των αλβανών και υπερασπιστή των δικαιωμάτων της αλβανικής μειονότητας. Η αντιπολίτευση του σοσιαλδημοκράτη Μπράνκο Τσερβένκοφσκι (SDSM) αποφεύγει να επενδύσει προεκλογικά στην διεθνοτική διαφορά μεταξύ Σλάβων και Αλβανών. Εστιάζει στην διαφθορά και ανικανότητα της κυβέρνησης να επιλύσει τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Το SDSM κερδίζει την πλειοψηφία. Συμμαχεί μετεκλογικά με το κόμμα του Αχμέτι. Ο Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι παραιτείται από την ηγεσία του VMRO και αντικαθίσταται από τον φέρελπι Νίκολα Γκρούεφσκι , μια μετριοπαθή φιγούρα που υπόσχεται να ανανεώσει το κόμμα.
27 Αυγούστου 2006. Το VMRO-DPMNE κερδίζει και ο Γκρούεφσκι χρίζεται Πρωθυπουργός. Μια δεκαετής πολιτική πορεία ξεκινά. Μια πορεία που δεν είναι γραμμική μα γεμάτη μεταπτώσεις και τριβές που μεταμορφώνουν τον πολιτικό λόγο και την στόχευση του κυβερνώντος κόμματος.
Σημείο καμπής είναι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008. Η Ελλάδα ασκεί βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στην νατοϊκή συμμαχία λόγω του, επί δεκαεπτά χρόνια, άλυτου ζητήματος της ονομασίας. Το βέτο κλονίζει την εμπιστοσύνη της ΠΓΔΜ στον δυτικό παράγοντα και την ΕΕ και γίνεται αφορμή για πρόωρες κάλπες στις οποίες ο Γκρούεφσκι αλλάζει το ρητορικό του στυλ και το πολιτικό του αίτημα. Περιορίζει τις αναφορές στην σλαβικότητα του πληθυσμού έναντι του αλβανικού στοιχείου πάνω στην οποία χάρασσε πολιτική ο προκάτοχός του Γκεοργκιέφσκι και επενδύει σε μια νέα μακεδονικότητα που να απαντάει στην ελληνική ακαμψία.
Ο σχηματισμός του VMRO-DPMNE με την ονομασία «Για μια καλύτερη "Μακεδονία"» κερδίζει 63 από τις 120 έδρες ενώ το SDSM της Ράντμιλα Σεκερίνσκα με το όνομα «Ήλιος - Συνασπισμός για την Ευρώπη» μόλις 27. Ο Γκρούεφσκι και ο αρχηγός του αλβανικού DUI - και άλλοτε εχθρός του VMRO-DPMNE- Αλί Αχμέτι, συμφωνούν και σχηματίζουν κυβέρνηση τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Η συμμαχία θα κρατήσει σχεδόν μια δεκαετία.
Η ΠΓΔΜ γίνεται πιο εσωστρεφής. Ο Γκρούεφκσι ξεκινά μια προσπάθεια για τον έλεγχο της νομοθεσίας και της δικαιοσύνης και την κατασκευή των νέων μακεδονικών συμβόλων. Η χώρα εξακολουθεί να είναι χωρισμένη δημογραφικά και γεωγραφικά στις δυο εθνοτικές κοινότητες που υπόκεινται στον πολιτικό έλεγχο των δυο σύμμαχων κομμάτων. Οι δυο έχουν επινοήσει ένα modus vivendi στηριζόμενο στην αμοιβαία καχυποψία μεν την αμοιβαία ωφέλεια της κρατικής διαχείρισης δε.
Το κράτος εν μέσω κρίσης είναι εγγυητής θέσεων εργασίας που καλύπτονται από υποστηρικτές των δυο κομμάτων στις περιφέρειες τις οποίες ο καθένας ελέγχει. Όλα αυτά τα χρόνια ο Γκρούεφκσι τοποθετεί σε καίριες θέσεις κλειδιά, ανθρώπους της άμεσης εμπιστοσύνης του - όπως είναι ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών Sasho Mijalkov, o οποίος είναι ξάδερφός του. Κερδίζει τις εκλογές του 2011 και καλπάζει δημοσκοπικά.
Απρίλιος 2014. Φτάνει η στιγμή για την εκλογή Προέδρου της χώρας. Το DUI και το VMRO-DPMNE δεν συμφωνούν στο πρόσωπο. Αποφασίζεται η εκλογή προέδρου να γίνει ταυτόχρονα με μια πρόωρη προσφυγή στην κάλπη για την εκλογή και των μελών της Εθνοσυνέλευσης. Ο Γκιόργκι Ιβάνοφ (VMRO-DPMNE) γίνεται πρόεδρος της χώρας και ο Γκρούεφσκι παίρνει ξανά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Συμμαχεί ξανά με το DUI. Μα ο νέος επικεφαλής του SDSM, Ζόραν Ζάεβ ανακοινώνει ότι δεν αναγνωρίζει την εκλογική διαδικασία, κάνοντας λόγο για «κατάχρηση όλου του κρατικού συστήματος από την κυβέρνηση». Είναι η αρχή μιας βαθιάς κρίσης που έκτοτε κλιμακώνεται σταθερά.
Το 2015 διαρρέουν μαγνητοφωνημένες συζητήσεις που δείχνουν πώς ο πρωθυπουργός και άλλα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης του καταχράζονται την εξουσία. Κατηγορούνται ο υπουργός εσωτερικών, ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών - και ξάδερφος του Γκρουέφκσι - ο γενικός γραμματέας της κυβερνήσεως και ο ίδιος ο Γκρούεφσκι για παραποίηση εκλογικών αποτελεσμάτων, χειραγώγηση του δικαστικού συστήματος, παράνομες συλλήψεις και φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων, εκτεταμένη χρήση βίας από τις δυνάμεις ασφαλείας εναντίον διαδηλωτών, καθώς και για συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις. Επιπλέον στοιχεία εμπλέκουν τον Γκρούεφκσι και μέλη του υπουργικού συμβουλίου στη συγκάλυψη της δολοφονίας ενός πολίτη από πυρά της αστυνομίας το 2011 και κατηγορούν τον κυβερνητικό σχηματισμό για την παράνομη παρακολούθηση περίπου είκοσι χιλιάδων πολιτών, μεταξύ των οποίων δημοσιογράφοι, δικαστές και εισαγγελείς, δήμαρχοι, ακόμα και μέλη της κυβέρνησης.
Εισαγγελέας αναλαμβάνει να ελέγξει τις κατηγορίες, ενώ πολίτες διαδηλώνουν καθημερινά πετώντας χρώματα στα εθνικιστικά σύμβολα και ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης (colorful revolution). Η κυβέρνηση που πια φλερτάρει με τον Ρώσικο παράγοντα στοχοποιεί τις διαδηλώσεις ως υποκινούμενες από τον Τζορτζ Σόρος και τον δυτικό παράγοντα.
8 Μαΐου 2015. Λίγο μετά τις διαρροές ξεσπά ένοπλη σύρραξη μεταξύ ισχυρών δυνάμεων της αστυνομίας και ομάδας ενόπλων Αλβανών στο Κουμάνοβο. Σύμφωνα με πηγές της αστυνομίας και του Υπουργείου Εσωτερικών, η ένοπλη ομάδα που εξουδετερώθηκε αποτελείτο από πρώην μέλη του αλβανικού Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (NLA). Ο αλβανικός κίνδυνος επανέρχεται στο προσκήνιο ως πολιτικό χαρτί.
Ο πρόεδρος της χώρας προτείνει συλλογική αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς συμπεριλαμβανομένου και του Ζάεβ που κατηγορείται για σκάνδαλο διαφθοράς, ώστε η χώρα να βγει από το πολιτικό αδιέξοδο. Η πρόταση απορρίπτεται. Ο Γκρούεφκσι παραδίνει την εξουσία σε υπηρεσιακή κυβέρνηση ελεγχόμενη από τον ίδιο. Η χώρα οδηγείται σε εκλογές για να αποκλιμακωθεί η κρίση. Η ημερομηνία των εκλογών μετατίθεται σταθερά και μετά την παρέμβαση ΕΕ και Η.Π.Α ορίζεται τελικώς για τον Δεκέμβρη.
12 Δεκεμβρίου 2016. Το κόμμα του Γκρούεφσκι κερδίζει οριακά την πλειοψηφία εξασφαλίζοντας τις 51 από τις 120 έδρες, έναντι 49 του SDSM. Το DUI χάνει 8 από τις 18 έδρες που διέθετε. Δυο νέα αλβανικά κόμματα, το Κίνημα BESA και η "Συμμαχία για τους Αλβανούς" κερδίζουν από 5 και 3 έδρες αντίστοιχα. Ο Αχμέτι αντιλαμβάνεται πως πληρώνει την πολυετή συνεργασία του με το VMRO χάνοντας τη νομιμοποίηση που είχε από τον αλβανογενή πληθυσμό και έπειτα και από εξωτερικές πιέσεις επιλέγει να αρνηθεί μια νέα συνεργασία. Ο Γκρούεφσκι αποτυγχάνει να βρει κυβερνητικό εταίρο παρά τις πολυήμερες διαπραγματεύσεις.
Τα εθνικιστικά πάθη οξύνονται. Ο Γκρούεφσκι κατηγορεί τον Ζάεβ πως έχει συμφωνήσει να λάβει την στήριξη των Αλβανών με αντίδωρο την κατάλυση της μακεδονικής ταυτότητας της ΠΓΔΜ, την αναγνώριση της αλβανικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας της χώρας και την εκπλήρωση όλων των απαιτήσεων που έχουν εγείρει οι Αλβανοί μέσω της μυστηριώδους Πλατφόρμας των Τιράνων -ένα κείμενο που φαίνεται πως συνέταξαν τα αλβανικά κόμματα της ΠΓΔΜ σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Αλβανίας και σκοπό να ενορχηστρωθούν οι αλβανικές διεκδικήσεις. Η εντολή σύμφωνα με το σύνταγμα οφείλει να πάει στο SDSM. Μα ο προ διετίας εκλεγμένος προέδρος Γκιόργκι Ιβάνοφ αρνείται να δώσει την εντολή, ζητώντας διαβεβαιώσεις πως δεν έχει υπάρξει καμία a priori συμφωνία επί τη βάσει της Πλατφόρμας των Τιράνων.
27 Μαρτίου 2017. Η Βουλή συνεδριάζει υπό τη νέα της σύνθεση, προκειμένου να εκλέξει τον πρόεδρό της. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός δεν παρευρίσκετε στη συνεδρίαση, εμποδίζοντας τη διαδικασία. Έναν μήνα το SDSM και τα Αλβανικά κόμματα, παρακάμπτουν τον Πρόεδρο και εκλέγουν τον Ταλάτ Τζαφέρι, πρώτο Αλβανό πρόεδρο της Βουλής. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης εκατοντάδες διαδηλωτές εισβάλλουν στο Κοινοβούλιο και επιτίθενται σε βουλευτές του SDSM και των κομμάτων της αλβανικής μειονότητας. Ο Ζάεβ τραυματίζεται. Οι πολιτικοί κάνουν έκκληση για ηρεμία.
1 Ιουνίου 2017. Η νέα κυβέρνηση υπό τον Ζάεβ λαμβάνει εν τέλει ψήφο εμπιστοσύνης με 62 βουλευτές να ψηφίζουν υπέρ, 44 κατά και 5 του αλβανικού BESA να δηλώνουν παρών. Στη νέα κυβέρνηση συμμετέχουν το SDSM, το DUI και η «Συμμαχία για τους Αλβανούς» του Ζιγιάντιν Σέλα.
Χαίνουσα πληγή
Και οι Ρωμαίοι φώναζαν οι μεν στους δε
Τιμήστε τον νικητή
Εκτελέστε τον δολοφόνο
Heiner Muller, Οράτιος
Οι στρατηγοί, οι πολιτικές φιγούρες, οι θρησκευτικοί ηγέτες που συναντούμε στα βιβλία της ιστορίας χωρίζονται συνήθως σε καλούς και κακούς. Η μακρο-ιστορία βιάζεται να διασχίσει τις σπουδαίες ημερομηνίες και δεν της επιτρέπεται να κάνει μακροχρόνιες στάσεις σε πρόσωπα και βιογραφίες. Έτσι αρκεί ένα μεμονωμένο καρέ σε μια πράξη συμβατή ή ασύμβατη με όσα θεωρούνται εκ των υστέρων δικαιωμένα και αυτονόητα για να βγει η ετυμηγορία. Όσο πιο γενική επιθυμεί να είναι η ιστορία τόσο πιο βιαστικό είναι το μοντάζ της, προϊόν αλμάτων ενός μοντέρ που αδυνατεί να διαχειριστεί την έκταση ενός υλικού που τείνει στο άπειρο.
Ακόμα και αν αφήσουμε τις απόμακρες, αλματώδεις ιστορικές αφηγήσεις και πάμε σε ένα πιο κοντινό και εν δυνάμει σφιχτοδεμένο είδος, την δημοσιογραφία - μια από τις πηγές της ιστορίας - θα δούμε ότι ούτε αυτή είναι απαλλαγμένη από τα κάτοπτρα του γραφιά που κάνει επιλογές παρότι νομίζει ότι καταγράφει αυτούσια τα γεγονότα.
Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ η κρίση είναι ακόμα παρούσα, η πληγή είναι ακόμα ανοικτή. Δεν υπάρχει η απόσταση για μια ιστορική ετυμηγορία. Τώρα απλά αρθρώνονται πολιτικοί και δημοσιογραφικοί λόγοι, αντικρουόμενοι και εν βρασμώ. Μαρτυρίες υποστηρικτών και επικριτών αποκαλύπτουν διαφορετικές προοπτικές, που δεν μπορούν να κολλήσουν αρμονικά στο ίδιο καρέ, παρά συγκροτούν ένα κολάζ με κομμάτια που ναι μεν γειτνιάζουν αλλά σπανίως συνομιλούν.
Τράιτσε, 40 χρονών, καθηγητής:
Αυτο που συμβαίνει δεν είναι μια απλή μεταβίβαση εξουσίας σε μια νέα κυβέρνηση. Είναι η τελευταία πράξη της πτώσης ενός καθεστώτος. Μια πτώση που ξεκίνησε όταν τον Μάη του 2015 διέρρευσαν συνομιλίες που απέδειξαν πως το VMRO - DPMNE έστησε τις προηγούμενες εκλογές, παρακολουθούσε αντιπάλους, συγκάλυψε εγκλήματα και διαφθορά. Ο κόσμος αντέδρασε. Βγήκε στους δρόμους. Ακολούθησε η έκθεση του απεσταλμένου της ΕΕ, Reinhard Priebe η οποία ήταν καταιγιστική. O Priebe διαπίστωνε τεράστιες ανεπάρκειες στους κρατικούς θεσμους. Εισαγγελέας ανέλαβε την διερεύνηση της υπόθεσης. Ο Γκρούεφσκι και οι δικοί του άνθρωποι είναι όλοι τους κατηγορούμενοι πια. Και προσπαθούν να σωθούν.Γι΄αυτό και ο εθνικισμός.
Ο Γκρούεφσκι κατηγόρησε τον Ζάεβ για παραχωρήσεις και ενδοτισμό προς την Αλβανική μειονότητα ώστε να εξασφαλίσει την στήριξή της στην ανατροπή του VMRO - DPMNE. Τον κατηγορεί ότι συμφώνησε στην Πλατφόρμα των Τιράνων. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτή η Πλατφόρμα. Μα υπάρχουν αλβανικά αιτήματα που είναι δίκαια και κάποια άλλα που αν ισχύουν είναι προβληματικά - όπως η αναγνώριση της υποτιθέμενης γενοκτονίας, για παράδειγμα.
Μα ο εθνικισμός του Γκρούεφσκι δεν στηρίζεται σε κάποιον αυθεντικό αντιαλβανισμό. Άλλωστε και ο Γκρούεφκσι στις διαπραγματεύσεις με τον ηγέτη των Αλβανών, Αχμέτι, έκανε αναρίθμητες παραχωρήσεις. Όταν ο Αχμέτι αρνήθηκε ο Γκρούεφσκι επένδυσε στον αντι-αλβανισμό. Μα δεν πρόκειται για έναν ιδεολογικά κινούμενο εθνικισμό. Ο εθνικισμός του είναι το διαπραγματευτικό του πολιτικό χαρτί. Θα σταματήσει να δυναμιτίζει την κατάσταση όταν εξασφαλίσει ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα τον οδηγήσει στα δικαστήρια μετά τις αποκαλύψεις. Και μπορεί να το κάνει γιατί έχει υποστηρικτές. Εν μέσω κρίσης, το κράτος ήταν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης και δημιουργός θέσεων εργασίας. Στήθηκε ένας πελατειακός μηχανισμός από κάτω μέχρι πάνω. Όλο αυτό το σύστημα δίνει μάχη για να διατηρηθεί στην ζωή.
Αφού διέρρευσαν οι κασέτες, λίγο μετά προκλήθηκε το Κουμάνοβο. Δεν είμαι καθόλου φίλος των θεωριών συνομωσίας. Μα σε αυτήν την περίπτωση υποψιάζομαι πως η κρίση ήταν σκηνοθετημένη προκειμένου να επανέλθει ένας τεχνητός τρόμος, να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος και να φανεί ο Γκρούεφσκι ως εγγυητής της σταθερότητας. Μα ο κόσμος αντλεδρασε. Βγήκε στους δρόμους. Πετούσε χρώματα στα εθνικιστικά σύμβολα που στληθηκαν σε όλη τη χώρα. Αντιστάθηκε σε αυτήν την τρελή πορεία. Και στις εκλογές ψήφισε συνετά. Μα ο Πρόεδρος Ιβάνοφ έπραξε ως μαριονέτα του Γκρούεφσκι και αντισυνταγματικώς αρνήθηκε να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο Ζάεβ.
Τα πράγματα πια δείχνουν να εξομαλύνονται. Μα δεν είναι το τέλος. Πρόκειται μόνο για την αρχή του ξηλώματος ενός συστήματος που λυμαίνεται την χώρα εδώ και μια δεκαετία και επενδύει στο εθνικισμό. Ελπίζουμε σε μια πιο μετριοπαθή πολιτική που θα μας φέρει πάλι κοντά στην Ε.Ε.
Βλάντιμιρ, 35, δημόσιος υπάλληλος;
Ο Γκρούεφσκι είναι ένας έντιμος πολιτικός. Όταν ανέλαβε, κανένας νομός δεν τηρείτο και τα κρατικά αποθεματικά ήταν άδεια. Από τα πρώτα χρόνια του σταθεροποίησε την κατάσταση. Η ανεργία έπεσε από το 35% στο 24%. Δημιουργήθηκαν νοσοκομεία, σχολεία, γυμναστήρια, νέοι δρόμοι. Οι αγρότες για πρώτη φορά έλαβαν κρατικές επιδοτήσεις και αξιοποίησαν τα εδάφη τους. Επί μια δεκαετία αυξάνονται σταθερά οι συντάξεις σε αντίθεση με τους προηγούμενους της Αριστεράς που τις μείωσαν και καθυστερούσαν την πληρωμή. Οι ξένες επενδύσεις άνοιξαν βιομηχανικές μονάδες μειώνοντας και άλλο την ανεργία.
Φυσικά και υπήρξαν λάθη, μα πολλές φορές ο Γκρούεφκσι πέτυχε περισσότερα από όσα υποσχέθηκε. Ενώ η αντιπολίτευση συνεχώς μηχανεύεται τρόπους να υποσκάψει αυτήν την πρόοδο. Όλα αυτά τα χρόνια, ζητούν επανειλημμένα πρόωρες εκλογές. Και όλα αυτά τα χρόνια τις χάνουν. Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν πιο δύσκολα με την χρωματιστή επανάσταση που ήταν σκηνοθετημένη από την αντιπολίτευση και στηρίχθηκε από τις ΜΚΟ του Σόρος. Ακόμα και μαύρα χρήματα δόθηκαν για να ανατραπεί ο Γκρούεφσκι και να έλθει στα πράγματα το SDSM.
O Ζάεβ αποδέχτηκε όλους τους όρους των Αλβανών για να πάρει την υποστήριξή τους. Αποδέχθηκε την αναγνώριση των αλβανικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας και την δημιουργία διεθνοτικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο που στις τελευταίες εκλογές πήρε 70.000 αλβανικές ψήφους. Και αυτό έγινε με τις ευλογίες της διοίκησης του Ομπάμα, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Αλβανικής διασποράς και της Αλβανικής Μαφίας. Αυτοί κλιμάκωσαν την κρίση καθυστερώντας σκόπιμα τις πρόωρες εκλογές.
Και βρήκαν οι Αλβανοί την ευκαιρία μιας και κανένα κόμμα δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία να ζητήσουν εφαρμογή της Πλατφόρμας των Τιράνων, για να μπουν στην κυβέρνηση. Ζητούν την επισημοποίηση της γλώσσας τους, την αλλαγή της εθνικής σημαίας και του εθνικού ύμνου, την αναγνώριση μιας ανύπαρκτης γενοκτονίας που δήθεν συνέβη από το 1912 μέχρι το 1956 κ.λπ. Ο Γκρούεφσκι τα αρνήθηκε όλα αυτά, με τίμημα να μην σχηματίσει κυβέρνηση. Ο Ζάεβ συμφώνησε σε όλα. Αυτό σημαίνει απώλεια της εθνικής μας ενότητας και δημιουργία μιας μεγάλης Αλβανίας.
Αλλά οι άνθρωποι αναγνωρίζουν αυτή την μετεκλογική προδοσία. Γι΄αυτό και διαδηλώνουν καθημερινά και ζητούν επαναληπτικές εκλογές, ώστε να διατυπώσουν με σαφήνεια την αντίθεσή τους στην Πλατφόρμα, ώστε η χώρα να είναι μια χώρα για τους Μακεδόνες πρώτα και τις υπόλοιπες εθνότητες στην συνέχεια - συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών, των Τούρκων, των Σέρβων, των Ρομά, των Βλάχων, των Βόσνιων κ.λπ. Όλοι αυτοί ζουν εδώ. Αλλά όχι και να αναγνωρίσουν ένα διεθνοτικό κράτος μόνο για τους Μακεδόνες και τους Αλβανούς.
Όλα αυτά μας έφτασαν στην παράνομη εκλογή του Τζαφέρι. Αλβανοί και αριστεροί εξέλεξαν παράνομα νέο πρόεδρο με 61 ψήφους. Αυτό προκάλεσε οργή. Γι' αυτό μπήκε μέσα στην βουλή ο κόσμος. Και μετά από αυτή την παρανομία ο Ζάεβ ζήτησε να λάβει και εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ενώ είναι υπόλογος για υπεξαίρεση 8 εκατομμυρίων ευρώ. Εναντίον του εκκρεμούν κατηγορίες για διαφθορά και εγκλήματα. Το κράτος θα καθοδηγείται από έναν εγκληματία που σκηνοθέτησε εξεγέρσεις και έστησε όλο αυτό το πολιτικό παιχνίδι.
Μα τίποτα δεν θα είχε συμβεί χωρίς την υποστήριξη του Σόρος, που είναι βέβαια τσιράκι των διοικήσεων του Ομπάμα και της Κλίντον, αλλά και της Ε.Ε που στην περίπτωσή μας έχει πάντα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Είναι η πιο δύσκολη κρίση. Και πίσω της κρύβονται τα Αλβανικά συμφέροντα που αν πραγματοποιηθούν θα δυναμιτίσουν όλη την περιοχή.
Επιμύθιο
Τεράστια κοινωνικά κομμάτια ταυτίζονται με τις δυο αυτές παράλληλες προοπτικές. Η απόσταση που τις χωρίζει και η ένταση με την οποία υποστηρίζονται και οι δυο μαρτυρούν το κοινωνικό χάσμα που διαπερνά την γείτονα. Η εκλογή Ζάεβ είναι σημαντική. Μα απέχει πολύ από το να δώσει κάποια οριστική λύση στο ταυτοτικό κυρίως πρόβλημα που ταλαιπωρεί την FYROM.