Ένα πρωί είχαμε ένα τηλεφώνημα από την υπηρεσία πρόνοιας του Δήμου Περάματος. Υπήρχε μια χορηγία για να πάμε 10 από τα παιδιά της δομής του Σχιστού για 1 εβδομάδα στη Σίφνο. Φυσικά δεχθήκαμε και η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη. Η κλήρωση για το ποια παιδιά θα έρθουν έγινε και αρχίσαμε τη διοργάνωση της εκδρομής: ο δήμος Περάματος, πολίτες και οργανώσεις που βρίσκονται μέσα στη δομή, κάλυψαν όλες τις ανάγκες που παρουσιάστηκαν για να οργανωθεί η εκδρομή. Από τη μεταφορά στο λιμάνι, τα αντηλιακά,τα αντικουνουπικά, τον εξοπλισμό που χρησιμοποιήσαμε στην παραλία, το φαρμακείο , τα μαγιό, τις πετσέτες, τα παιχνίδια κτλ., όλα καλύφθηκαν από προσφορές
Δεν τελείωσε εκεί όμως.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχαμε αντιληφθεί πως θα γινόμασταν μάρτυρες σε ένα κοινωνικό «θαύμα» που θα μας έδινε ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Αυτό το διαπιστώσαμε μόλις βρεθήκαμε στο νησί.
Πριν μοιραστώ την εμπειρία αυτή μαζί σας , θα ήθελα να σας προτρέψω να επισκεφτείτε τη Σίφνο. Ένα πανέμορφο νησί, ξεχωριστής ομορφιάς και ηρεμίας, με εκλεκτή κουζίνα, πεντακάθαρα και χρυσαφένια νερά και πολύ φιλόξενους ανθρώπους.
Αν μπορούσα να δώσω ενα νέο όνομα, θα ονόμαζα τη Σίφνο, το νησί της Αλληλεγγύης.
Για μια εβδομάδα κάθε ανάγκη των παιδιών καλύφθηκε από το δίκτυο αλληλεγγύης που έχει στήσει ο κ. Γιάννης και η κ. Ντίνα Λαζαρίδη. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό.
Αυτή η «συνήθειά» τους, κρατάει χρόνια, από τη δεκαετία του `90, αφού τότε, η οικογένεια Λαζαρίδη κάλεσε ομάδα από ορφανά παιδιά πρόσφυγες από τη Βοσνία και τους έδωσε μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς.
Από τότε και κάθε χρόνο, έχουν φιλοξενηθεί πάρα πολλά παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη. Παιδιά από ιδρύματα, παιδιά ορφανά, με ειδικές ανάγκες, παιδιά σε ανέχεια, παιδιά μεταναστών αλλά και παιδιά Ελλήνων βρίσκουν μια όαση ασφάλειας και χαράς στο όμορφο αυτό κυκλαδονήσι.
Φέτος τα κρεβάτια των ενοικιαζόμενων δωματίων που διατηρεί η οικογένεια φιλοξένησαν παιδιά πρόσφυγες. Επτά κορίτσια και τρία αγόρια από το Αφγανιστάν.
Η οικογένεια στο πέρασμα των χρόνων έχει καταφέρει να εμπνεύσει όλο το νησί. Για αυτήν την εβδομάδα διακοπών πρόσφεραν τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους, 30 τουλάχιστον επιχειρήσεις από διάφορες περιοχές του νησιού. Οι φούρνοι έδωσαν τα βουτήματα για το σνακ των παιδιών, οι καφετέριες πρόσφεραν πλούσια πρωινά γεύματα, οι ταβέρνες και τα εστιατόρια του νησιού κάλυψαν τα 2 καθημερινά γεύματα τους, τα μπαράκια κανονίζουν πάρτι τα βράδια για να χορέψουν τα παιδιά... τα τουριστικά μας γέμισαν με δωράκια... τσαντάκια, φουλάρια, βραχιολάκια, πήλινα σουβενίρ... κ.α. Τα αστικά λεωφορεία πρόσφεραν δωρεάν τις μετακινήσεις μας όσες και αν ήταν αυτές σε καθημερινή βάση. Και βέβαια εδώ θα χρειαστεί να ευχαριστήσουμε και την ναυτιλιακή εταιρεία Ευγενίδου και τον κ. Δεπάστα για την δωρεάν μεταφορά των παιδιών και των συνοδών τους με πλοίο της γραμμής .
Ό,τι προσφέρθηκε προσφέρθηκε με χαμόγελο... Κανείς δεν ήθελε να αναφερθεί το όνομά του. Κάθε όνομα που αναφέρω σε αυτό το κείμενο, γίνεται με δική μου πρωτοβουλία. Όλα αυτά τα χρόνια η κοινότητα έχει σκύψει με αγάπη σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες παιδιών. Έχουν γίνει μια αγκαλιά. Ενα φωτεινό παράδειγμα που αξίζει να αποκτήσει πολλούς μιμητές. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε, με τη σκιά της οικονομικής ανέχειας και την αδυναμία να βρεθούν λύσεις στα πολιτικά αδιέξοδα, το παράδειγμα της Σίφνου είναι το ιδανικό για να μας εμψυχώσει και να μας στηρίξει σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Όσο εμείς οι απλοί πολίτες της χώρας αυτής έχουμε ο ένας τον άλλον, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Τα παιδιά; Τα περισσότερα από τα παιδιά που ήρθαν στο νησί, είχαν μια μοναδική εμπειρία από τη θάλασσα. Την γνώρισαν πάνω σε ένα φουσκωτό φορώντας ψεύτικα σωσίβια. Η θάλασσα ήταν το μπλε θεριό που τα τρομοκρατούσε αφού έχει «καταπιεί» τόσα αλλά παιδιά.
Τώρα η εμπειρία στη Σίφνο είναι η επιδιορθωτική και η θεραπευτική τους εμπειρία. Από ένα τεράστιο στόμα που καταπίνει ανθρώπους, το μυθικό τέρας των πιο τρομακτικών ονείρων τους, η Θάλασσα έγινε ένας χαρούμενος παιδότοπος.
Δεν ξέρω αν αντιλήφθηκαν όλο αυτό το κοινωνικό δίκτυο που κινητοποιήθηκε για χάρη τους. Το πιο πιθανόν είναι πως όχι. Έχουν ξαναζήσει την ελληνική φιλοξενία,την αγάπη και την αλληλεγγύη, τον τελευταίο χρόνο που πατούν ελληνικό έδαφος. Εμείς που ζούμε κοντά την κοινότητα των προσφύγων, ακούμε συχνά το «Ευχαριστώ» που απευθύνεται προς όλους τους Έλληνες.
Ίσως να τους έχει δημιουργηθεί η ιδέα πως έτσι είναι παντού στον κόσμο. Άνθρωποι αγαπούν ανθρώπους. Άνθρωποι φροντίζουν ανθρώπους, να είναι υγιείς ασφαλείς και ευτυχισμένοι. Μέσα στην παιδική τους αφέλεια και απλότητα ίσως νομίζουν πως έτσι θα είναι η ζωή στον φανταχτερό αυτόν κόσμο της Δύσης, που έχουν έρθει για να μετοικήσουν.
Εμείς ξέρουμε όμως πως αυτά τα κοινωνικά εγχειρήματα αλληλεγγύης είναι μοναδικά. Και θα τα έχουμε σαν θησαυρούς. Σαν παραδείγματα προς μίμηση. Ο σπόρος της ψυχής μας που θέλουμε να καρποφορήσει. Και να γίνει ρίζες και βλαστάρια και τεράστια κλαδιά. Και να φέρει φυντάνια και καρπούς σε κάθε γωνιά της χώρας...
Είναι ωραία η Ελλαδίτσα μας
Πιο ωραίοι είναι οι Έλληνες μας όμως..