Τρέλα. Αν μια λέξη ταιριάζει για να περιγράψει μιαν άλλη, αυτή είναι η σωστή: Τρέλα. Μια και μόνο λέξη - το «μουρμουρητό», «murmel» στα γερμανικά - άρκεσε στο Χέρμπερτ Φριτς για να παραδώσει μια 80λεπτη, αξιολάτρευτα τρελή παράσταση.
Χωρίς αρχή, μέση και τέλος και χωρίς ίχνος δραματουργίας ο αιρετικός σκηνοθέτης της Φολκσμπύνε παρέθεσε μια συνέχεια επεισοδίων από έναν έξοχα οργανωμένο αυτοσχεδιασμό 12 περφόρμερς, πατώντας πάνω στη μισή εγκυκλοπαίδεια του σύγχρονου (και όχι μόνο) θεάτρου. Φάρσα, μπουρλέσκ, βωβό σινεμά, θέατρο σκιών και παντομίμα, κλοουνερί, ιαπωνικό παραδοσιακό θέατρο και εξπρεσιονισμός, σωματικό θέατρο, ποπ, ρετρό κουλτούρα και fashion show, όλα μπήκαν στο μπλέντερ ως ενεργειακός υποτιτλισμός στη λέξη «murmel», παραδίδοντας μια αναπάντεχα διασκεδαστική εμπειρία.
Φανταστείτε, ας πούμε, τον πιο αλλόκοτο θίασο που έχει δει το θέατρο του Μπομπ Γουίλσον να ενσωματώνει την κωμική έκπληξη του Μπένι Χιλ και το ρεπερτόριο γκάφας του Πίτερ Σέλερς. Εναλλάξ ή σε σύνολα, αυτή η οργιώδης ομάδα των δώδεκα ατόμων έδωσαν στο «murmel» τους κάθε πιθανή εκφραστική εκδοχή: Το έκαναν μπλουζ τραγούδι ή σουξέ για girl group, σύνθημα διαμαρτυρίας και σούσουρο κουτσομπολιού, χορωδιακό υλικό, μουσική για μπαλέτο και οπερατική άρια. Ενα τσίρκο καλοντυμένων μα ελεεινών γκαφατζήδων, μια πασαρέλα γελοίων και ηλιθίων που προσέδωσε, στα ξαφνικά, μια νέα διάσταση στο τι σημαίνει παίγνιο και αθωότητα στο θέατρο.
Χωρίς αυτό βεβαίως να αποκλείει από την όλη προσπάθεια τη ματιά ενός εξωφρενικού πειραματικού "αυτισμού" που εξαντλεί στα γρήγορα το όποιο εύρημα και μιας παράστασης που δεν μπορεί παρά να απευθυνθεί σ' ένα φεστιβαλικό, εξασκημένο ή «ειδικό» κοινό.
Το «Μουρμουρητό» του δεξιοτέχνη της κωμωδίας Χέρμερτ Φριτς ακονίζει το όριο του θεάτρου, την υπομονή του θεατή στην καλλιτεχνική «σαχλαμάρα» και συνεπώς αυτό και μόνο το εντάσσει ανενδοίαστα στην χώρα του ερευνητικού. Αδιαπραγμάτευτη πάντως, είναι η απόδοση των πρωταγωνιστών, μια ακούραστη ομάδα που διατηρεί το υψηλό επίπεδο ενέργειας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και εμφανίζει μια πρωτόγνωρη σκηνική θέρμη για τα δεδομένα του γερμανικού θεάτρου.
Γιατί να το δω:
Για την τολμηρή, θεότρελη ιδέα.
Για την υψηλή ενέργεια των πρωταγωνιστών.
Για την ακομπλεξάριστη παιγνιώδη διάθεση.
Γιατί να μην το δω:
Γιατί φλερτάρει με τα όρια του πειραματικού «αυτισμού».
Της Στέλλας Χαραμή
Διαβάστε περισσότερα για ό,τι συμβαίνει στις τέχνες στο www.tospirto.net