Δύσκολο να το καταλάβεις, ακόμη πιο δύσκολο να το χωνέψεις. Ότι ο Τάσος Μαντέλης καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης οκτώ ετών, για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, και κυκλοφορεί ελεύθερος. Ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ, της Σημιτικής περιόδου συγκεκριμένα. Καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με ομόφωνη απόφαση. Για τη γνωστή υπόθεση της μίζας των 450.000 γερμανικών μάρκων.
Αξίζει να σημειωθεί πως το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό του ότι επρόκειτο περί εκλογικής χορηγίας. Που κι αυτό αν ίσχυε δηλαδή, θα είχαμε να κάνουμε με απολύτως επιλήψιμη ιστορία. Και βεβαίως σοβαρά ύποπτη ως προς τα αίτια και τους σκοπούς της χορηγίας. Σύμφωνα όμως με το σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης, ο τότε Υπουργός «απαίτησε», που πάει να πει εκβίασε, και έλαβε τη μίζα από την Siemens, προκειμένου να εγκρίνει την προγραμματική σύμβαση 8002/97 της εταιρίας με τον ΟΤΕ. Τα 450.000 γερμανικά μάρκα, αφού «ξεπλύθηκαν» από το 2001 ως το 2007 μεταξύ Αθηνών και Νέας Υόρκης, κατέληξαν σε λογαριασμό στη Γενεύη, όπου ως δικαιούχος εμφανιζόταν κάποιος A. Rocos. Για τον οποίον αποδείχθηκε στο δικαστήριο πως δεν ήταν άλλος από τον ίδιον τον πρώην Υπουργό. Όσο για την κατηγορία της δωροδοκίας, περί της οποίας δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, και για την οποία προβλέπεται ακόμη και ισόβια κάθειρξη, αυτή πέρασε στα αζήτητα. Δεδομένου ότι το αδίκημα έχει ήδη παραγραφεί. Μάλιστα. Και μ' όλ' αυτά και παρ' όλ' αυτά, η ποινή που επιβλήθηκε συνοδευόταν από αναστολή. Λόγω προτέρου εντίμου βίου λέει, και καλής συμπεριφοράς λέει. Και ο Τάσος Μαντέλης κυκλοφορεί ελεύθερος.
Προφανώς κάτι συμβαίνει εδώ, που εμείς οι απ' έξω δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε. Κάτι σχετικά με τους νόμους, τις προβλέψεις τους και τα παράθυρά τους. Κάτι σχετικά με τους δικαστές, τα κριτήριά τους, ίσως και με τη συνείδησή τους. Προπάντων αν σκεφτείς πως την ώρα που ο Μαντέλης, της μίζας και του ξεπλύματος, κυκλοφορεί ελεύθερος, η Ηριάννα Β. Λ., με άκρως «ελλειμματικά» ενοχοποιητικά στοιχεία, βρίσκεται στη φυλακή...
Όπως και να ναι, και πέρα από τα ακατανόητα της Δικαιοσύνης, το γεγονός παραμένει. Ότι ο Τάσος Μαντέλης κρίθηκε ένοχος, και καταδικάστηκε σε οκταετή κάθειρξη, έστω με αναστολή. Δηλαδή ένοχος για κακούργημα κατά του δημοσίου και με την δικαστική βούλα. Και είναι ο τρίτος στη σειρά, μετά τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαντωνίου, από κείνη την παρέα. Ενώ εκκρεμεί (και χρονίζει ποιος ξέρει γιατί) η δικαστική διερεύνηση της -ομολογημένης- δωροληψίας Τσουκάτου, ή του ΠΑΣΟΚ μέσω Τσουκάτου επίσης από τη Siemens, και ποιος ξέρει πόσων και ποιων ακόμη.
Ευλόγως λοιπόν θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον η ΝΔ, η κεντρική αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ την εποχή εκείνη, θα πανηγύριζε για την δικαίωσή της. Δεν βαριέστε, τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ούτε μισή αράδα. Τώρα ένας είναι ο εχθρός, ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλοι οι άλλοι, δυνάμει σύμμαχοι. Ιδιαιτέρως το ΠΑΣΟΚ, που βάζει πλάτη στην πολιτική της ΝΔ. Και που πριμοδοτεί τους στόχους της για τη δεξιά παλινόρθωση. Αλλά και πλην της ΝΔ ουδείς άλλος των σήμερα αντιπολιτευομένων είπε κουβέντα. Εννοείται ούτε τα ιδιωτικά κανάλια, ούτε οι «συστημικές» εφημερίδες, ουδείς. Τίποτα, κουβέντα, τσιμουδιά. Για όλους αυτούς το ξέπλυμα, η βαριά ομόφωνη καταδίκη, η εγκληματική συμπεριφορά κατά του δημοσίου απλώς δεν υπήρξε ποτέ.
Και φυσικά, η ηγεσία του σημερινού ΠΑΣΟΚ θεώρησε πως η υπόθεση δεν την αφορά. Όπως δεν αφορά, αυτή κι όλες οι προηγηθείσες σκοτεινές υποθέσεις, τον Πρωθυπουργό της εποχή εκείνης. Ο οποίος αρνείται συστηματικά και πεισματικά να αναλάβει την προφανή πολιτική ευθύνη των σκανδάλων της δικής του εποχής.
Αλλά βλέπετε, για τον Κώστα Σημίτη η πολιτική διαφθορά συνιστά «κοινωνικό φαινόμενο». Το μόνο που έχει ως τώρα πει. Αλλά γιατί άραγε κοινωνικό και όχι φυσικό φαινόμενο; Σαν τις πλημμύρες ας πούμε, τις κατολισθήσεις, τα παλιρροϊκά κύματα και τους σεισμούς...