Αν ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να ευγνωμονεί κατ'εξοχήν κάποιους για τη σωτηρία του μέχρι τώρα από την πλήρη πολιτική εξαφάνιση, αυτοί είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ομάδα του- δευτερευόντως δε και οι υπόλοιπες, παλαιές, μνημονιακές δυνάμεις.
Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλοροεί επειδή εφαρμόζει νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας απαρνηθεί ακόμα και την ήπια αριστερόστροφη σοσιαλδημοκρατία, ενώ εγκαταλείπεται από τους ψηφοφόρους της αριστεράς αλλά και λαϊκά στοιχεία που προ των μνημονίων ταυτίζονταν με το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία δίνει μάχη για να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρά- είναι αριστερός για τη χώρα!
Η πολιτική της στη "Βαρουφακειάδα", όπου αγωνίζεται να πείσει ότι Τσίπρας και Βαρουφάκης ήθελαν να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ, ενώ με σαφήνεια προκύπτει ότι το μόνο που υπήρχε από την τότε κυβέρνηση ήταν ατάκτως ειρημμένες σκέψεις για μια βραχυπρόθεσμη διαχείριση της πιστωτικής ασφυξίας, μόνο- και με εμμονικό τρόπο- μέσα στο ευρώ, η αντιπολίτευσή της στο νομοσχέδιο για την παιδεία με το μένος της κατά του ασύλου- λες και δεν ήταν με το νόμο Διαμαντοπούλου που έγινε το ΑΠΘ κέντρο διακίνησης ναρκωτικών- και υπέρ των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και φυσικά η κωμικοτραγική εμμονή της κατά της κυβέρνησης της Βενεζουέλας αναδεικνύουν μια ΝΔ χωρίς στρατηγική και τακτική, με επικοινωνισμούς επιπέδου ειδήσεων του ΣΚΑΙ, χωρίς αντίληψη των διεργασιών που έχουν λάβει χώρα στην ελληνική κοινωνία, η οποία εν τέλει συνδυάζει τα χειρότερα στοιχεία της ΝΔ του Αβέρωφ και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Η ΝΔ είναι δέσμια του «Μένουμε Ευρώπη» από τη μια και της φαντασίωσης των ακροδεξιών στοιχείων της για ήττα της ηγεμονίας της αριστεράς χάρη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη. Πρόκειται για εξίσου λανθασμένους συλλογισμούς: πρώτον, οι «Μένουμε Ευρώπη» δεν έχουν καμιά πραγματική υλική βάση στην ελληνική κοινωνία ούτε καν σε εκείνα τα μεσοαστικά και μεγαλοαστικά στρώματα που είναι ταυτισμένα με την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Δεύτερον, η ήττα και η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί μεν να αποδεικνύει πόση αλλοτρίωση και διαχειριστική ανικανότητα υπήρχε στους κόλπους συγκεκριμένων εκδοχών της αριστεράς, μπορεί πράγματι «λερώνει» τον όρο «αριστερός» όπως χρησιμοποιήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες αλλά δε συνιστά ιδεολογική ήττα της αριστεράς στον πυρήνα της, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει εδώ και δύο χρόνια, την προσχώρησή του στη νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ. Αν κάποια ιδεολογία χρεοκοπεί -και- με το ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νεοφιλελευθερισμός που αποδεικνύεται εξίσου καταστροφικός, παρά την αλλαγή διαχειριστών-τεσσάρων μέχρι σήμερα στο επίπεδο του πρωθυπουργού, εν μέσω κρίσης.
Η αδυναμία της ΝΔ έχει δύο αντικειμενικές και μια υποκειμενική αιτία: πρώτον, η ελληνική δεξιά ποτέ δεν πολιτεύθηκε ως «σύγχρονη» ευρωπαϊκή δεξιά. Ως η πολιτική παράταξη της ελληνικής αστικής τάξης δεν κατόρθωσε και δε θέλησε σε καμιά της φάση να ξεφύγει από το βαθύ συντηρητισμό και την εξάρτηση από ξένους πάτρωνες της εγχώριας αστικής τάξης. Μέσα στην κρίση απλά απώλεσε λόγω των μνημονίων το υποτιθέμενο κοινωνικό προφίλ της λαϊκής δεξιάς.
Η δεύτερη αντικειμενική αιτία είναι ότι σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση της κυβέρνησης δεν μπορεί να έχει ουσιαστική διαφωνία με το μεγαλύτερο μέρος της κυβερνητικής πολιτικής καθότι έχουν ίδια πολιτική, που την έχουν ψηφίσει από κοινού μάλιστα σε κρίσιμα σταυροδρόμια. Επομένως, η ΝΔ και οι λοιποί προ του 2015 μνημονιακοί επιλέγουν να αντιπολιτεύονται στα επιμέρους- σε όποια ελάχιστα «επιμέρους» επιτρέπει το κουαρτέτο να αποφασίζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις- με αποτέλεσμα να προκύπτει αυτή η τραγελαφική αντιπολίτευση.
Η υποκειμενική αιτία δε έγκειται στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που στελεχώνει τόσο τη ΝΔ, όσο και εν γένει μεγάλο μέρος του σημερινού κομματικού προσωπικού. Η απόσυρση του κοινωνικού από το πολιτικό οδηγεί σε ένα κομματικό δυναμικό με ελάχιστη κριτική ικανότητα και στρατηγική σκέψη. Αυτή η συνθήκη αποτυπώνεται προστίθεται στο παραδοσιακό έλλειμμα του χώρου της δεξιάς σε αυτόν τον τομέα.
Εν τέλει, ο συνδυασμός μιας τόσο απωθητικής αντιπολίτευσης που συμπίπτει με μια απολύτως απαξιωμένη κυβέρνηση συμπυκνώνουν τη βαθιά παρακμή του πολιτικού προσωπικού και των δυνάμεων εκείνων που είναι συνένοχες στο μνημονιακό τοπίο ερημοποίησης της χώρας. Βραχυπρόθεσμα, προσφέρουν ανάσες ανακούφισης στον παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ.