Λοιπόν Κεμάλ, Αύγουστος, ταξιδάκι στην Ελλαδίτσα, και ξεκινάς για ένα εξοχικό μέρος. Για 130 χιλιόμετρα αφού αφήσεις την εθνική, δεν βλέπεις πινακίδα οδικής κυκλοφορίας, ούτε μια, που να μην είναι μπουγελωμένη ή και διάτρητη από σκάγια. Βλέπεις ο χουλιγκάνος της Θύρας 33 που αποφοίτησε από Πρότυπο της Δωρεάν πρέπει να εκτονωθεί. Γιατί πήραν πάλι το πρωτάθλημα οι καταραμένοι οι γαύροι. Και δεν γίνεται αλλιώς, το κυνήγι των λαθρομελαμψών στις φραουλιές του κάμπου χρειάζεται λίγη εξάσκηση. Ευγνωμονείς τον εφευρέτη του GPS. Το τοπίο αριστερά και δεξιά στο δρόμο, συγκλονιστικά νεοελληνικό: μιλιούνια από πλαστικές σακούλες και μπουκάλια. Κατά διαστήματα, μπάζα, και καμένες εκτάσεις πεύκων, κρανίου τόπος. Σταματάς στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, αυτό με Το παγκάκι. Από τα καλύτερα vista points του κόσμου. Όλο το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου μπροστά σου, χωρίς τέλος, ναι, θάλασσα δίχως σύνορα. Η θέα προς το παγκάκι (βλέπε φωτογραφία) μοναδική, αλλά λιγότερο ειδυλλιακή. Μπορεί πράγματι στην εποχή του Χατζιδάκι να ήταν η Ελλάς η Χώρα των Ονείρων. Σήμερα είναι απλά η Χώρα των Σκουπιδιών, μια απέραντη τζανκαρία.
Φτάνεις στον προορισμό σου και βρωμάει, τι άλλο, σκουπιδίλα! Οι κάδοι ξεχειλισμένοι, δεν μπορείς ούτε να τους πλησιάσεις. Οι δημοτικοί άρχοντες μάλλον ζούνε σε άλλο δήμο. Πρέπει να είναι σαν κάτι καθηγητές επαρχιακών πανεπιστημίων που δηλώνουν στα βιογραφικά τους επαγγελματική διεύθυνση στην πρωτεύουσα. Πας να ξαπλώσεις λίγο το μεσημεράκι και σε τρελαίνουν τα μηχανάκια. Βγαίνεις να φας το βράδυ σ' ένα λιμανάκι και βρωμάνε τα νερά του, χειρότερα από βόθρο. Το φαγητό στο ταβερνάκι, άθλιο. Σε τριγυρνάνε συνέχεια κοπάδια από αδέσποτα σκυλιά που σου σπαράζουν την καρδιά. Ο ταβερνιάρης τους ρίχνει, πολύ ανθρωπιστικά, νερά για να φύγουν. Κάθε λεπτό στην πέφτει και ένας φορτικός μικροπωλητής ή επαίτης. Μετά, πας να κοιμηθείς και δεν μπορείς από τη μουσική της διπλανής ταβέρνας. Ξυπνάς χαράματα με σημάδια τροφικής δηλητηρίασης. Και στις 7 αρχίζουν οι κουμπουριές παραπέρα στην λιμνοθάλασσα. Είναι ενταγμένη, λέει, σαν υδροβιότοπος, στο πρόγραμμα Natura 2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απαγορεύεται το κυνήγι. Γι' αυτό και καίνε τις φωλιές των αποδημητικών. Είναι πολύ ενοχλητικά αυτά τα κωλόπουλα. Θέλουν να ζήσουν και αυτά τον μύθο τους στην Ελλάδα.
Επιστροφή στην Αθήνα και τρεχάματα σε δημόσιες υπηρεσίες. Μπαίνεις στην πρώτη και ανακαλύπτεις ότι πράγματι υπάρχουν Καρκατσούληδες στο Δημόσιο. Αναρωτιέσαι αν εκείνος ο σοσιαλισμός της νιότης σου, με το ανθρώπινο πρόσωπο, δεν ήταν τελικά ουτοπία. Στην δεύτερη τα πράγματα δυσκολεύουν. Πιπέρι στο στόμα σου και ξαναδηλώνεις, δαγκωτά και ξεδιάντροπα, καπιτάλας και φιλελέ του κερατά. Δεν βρίσκεις άκρη, τους λες ότι δεν είσαι ουρακοτάγκος, δεν σε πιστεύουν και σε στέλνουν στον διευθυντή με το ανθρώπινο πρόσωπο για βιολογική ταυτοποίηση. Εκεί διαπιστώνεις ότι έχεις πέσει στον περσινό τμηματάρχη που σου έκανε τη ζωή μαύρη για ένα σκατόχαρτο που έλειπε. Την κάνεις πηδηχτά σαν ζαρκάδι 180 μοίρες και τώρα περιμένεις την επόμενη κυβέρνηση αξιοκρατίας για να τον αλλάξει. Είναι και σε κάτι χρήσιμες οι εκλογές. Περπατώντας διαπιστώνεις, για μια ακόμη φορά, ότι δεν υπάρχει τοίχος κτιρίου στην πόλη που να μην είναι γκραφιτομένος. Η πόλη σου φαίνεται όλο και πιο γκρίζα, πιο άσχημη και από την άσχημη Αθήνα του Μάνου Χατζιδάκι.
Άρα Κεμάλ καταλαβαίνεις, η ζωή της Νανούπολης θα είναι πάντα ένα Μνημόνιο. Γιατί έτσι το θέλουν οι πολίτες της.
Θυμάσαι ότι ξύπναγες κάποτε πρωί, μόνο και μόνο για να ακούσεις τη Λιλιπούπολη. Καταλαβαίνεις ότι σου λείπει ο Χατζιδάκις. Αναρωτιέσαι τι θα έλεγε σήμερα στο Τρίτο για όλο αυτό το τσίρκουλο που μας έχει κατσικωθεί από ξερόλες του μαύρα τα μεσάνυχτα, τσαρλατάνους του μεσαίωνα, Γιαλούρους κάθε απόχρωσης και μήκους κύματος, παρανοϊκούς συνωμοσιολόγους, καβαλημένους παραμυθάδες, αλχημιστές του σκοταδισμού, διανοούμενους της τρυπητής, και μεγαλοπροφέσορες που δεν τους βρίσκεις στο web of science και το citation index ούτε και μετά από 17 ώρες ψάξιμο. Είμαι σίγουρος ότι θα τους αποκαλούσε, απλά και Χατζιδακικά, «λαρδωμένους αρουραίους κάτω από τις κουρελούδες στο τσαντίρι του γνωστού γελωτοποιού». Όσο για το περιβάλλον που ευδοκιμούν, το έχει περιγράψει άριστα ο αδελφικός μου Λεωνίδας, μια πολιτισμική κουρελαρία. Ο Μάνος θα του έδινε εκπομπή στο Τρίτο.
Μετά σε περνάει το ταξί από τη γειτονιά που μεγάλωσες και κλείνεις τα μάτια σου. Θυμάσαι τις μάχες με τα ξύλινα σπαθιά ανάμεσα στις συμμορίες της Μιχαήλ Βόδα, της Αδμήτου και των πέριξ. Μαθαίνεις ότι το διαμέρισμα που αγόρασε ο πατέρας σου για 220 χρυσές λίρες Αγγλίας πριν 55 χρόνια, σήμερα πουλιέται το πολύ για 50. Καταλαβαίνεις ότι η ξαδέλφη σου που μένει δυο τετράγωνα παραπέρα πάσχει από σοβαρή κατάθλιψη. Ναι, ζει με τα παντζούρια της πάντα κλειστά. Φοβάται μέσα στο σπίτι της. Φοβάται έξω από το σπίτι της. Για να πάει κάπου πρέπει να καλέσει ταξί στην πόρτα της. Με τι λεφτά; Της κόψανε την σύνταξη, για να την αυξήσουν στον άλλον που κάθεται στο ρετιρέ της ΔΕΗ. Η γειτονιά της δεν είναι πια κατοικήσιμη. Το διαμέρισμα κόπων μιας ζωής δεν μπορεί να πουληθεί. Γιατί δεν έχει πια καμιά αγοραστική αξία. Έχει όμως για τον ΕΝΦΙΑ του κάθε νταβατζή των συντεχνιών και αθεράπευτα αλλεργικού σε όποια μεταρρύθμιση. Πρωθυπουργοί και υπουργοί που τους αρέσει το multiculti μένουν στα βόρεια ή παράκτια προάστια. Δεν κυκλοφοράνε στα ηλιοθεραπευτήρια της Κυρά Τασίας. It is other people's neighborhoods, stupid!
Τελειώνουν οι διακοπές και επιστρέφεις στο Οχάιο παρέα με τον γάτο μέσα στην ταξιδιωτική του τσάντα. Μπαίνεις στο αεροπλάνο, τον παίρνουν χαμπάρι τον πολυλογά τον Σιαμέζο, και αρχίζουν τα σχόλια: «μα γιατί πρέπει να ταξιδεύουμε μαζί με γάτες;», «what a beautiful cat, boy or girl?», «μα γιατί οι αεροπορικές εταιρίες δεν σέβονται τους πελάτες τους;», «wow, a cute Siamese cat!», «μα πως το επιτρέπουν αυτό, ζώα μέσα στην καμπίνα;», «look, a kitty with beautiful blue eyes!», «θα παραπονεθούμε για αυτό το χάλι». Και διαπιστώνεις για ακόμα μια φορά ότι πραγματικά υπάρχουν σοβαρές διαφορές ανάμεσα στους λαούς της οικουμένης.
Πρέπει να το είχε πει ο Χατζιδάκις στο Τρίτο, ότι το πολιτισμικό επίπεδο ενός λαού είναι αντίστροφα ανάλογο του αριθμού των σκυλιών που τριγυρνάνε αδέσποτα στους δρόμους του. Θα το έχασα γιατί είχα ήδη φύγει έξω για μεταπτυχιακά. Έτσι δεν έμαθα ποτέ κι αν ξαναεκλέχτηκε ο πονηρός πολιτικάντης, ο Χαρχούδας, δήμαρχος στη Λιλιπούπολη. Τέλειωσε τα δόλια έργα του στη Λεωφόρο της Γαλάζιας Πεταλούδας; Τον εκθρόνισε τελικά ο μάγκας ο Δυστροπόπιγκας; Μήπως θυμάται κανείς τι απόγινε τελικά η Λιλιπούπολη; Μπας και μπήκε κι αυτή σε Μνημόνιο; Γιατί η μοίρα της κάθε φαύλης Χαρχουδικής Δημοκρατίας είναι πάντα ένα Μνημόνιο.
Εν τω μεταξύ στην γειτονική, επίσης φαύλη και μετά Μνημονίου Νανούπολη μόλις έγιναν πάλι εκλογές. Οι Νανουπολίτες είναι περίεργοι τύποι. Επιλέγουν συνειδητά να είναι νάνοι. Τις εκλογές τις έχουν κάτι σαν καλλιστεία. Πάντα ψηφίζουν για ηγέτη τους τον πιο νάνο με το πιο πλουσιοπάροχο λέγειν. Όποιος φανεί ψηλός στο ντιμπέιτ, την έβαψε, χαμένος από χέρι. Ο επιτήδειος και ταλαντούχος οπερατέρ του ντιμπέιτ γίνεται σύντομα διευθυντής του καναλιού. Σ΄αυτές τις εκλογές οι νάνοι έπρεπε να διαλέξουν αυτόν που θα έλεγε πιο πειστικά, πιο γοητευτικά, το πως δεν θα εφάρμοζε καλύτερα το τελευταίο Μνημόνιο. Στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν αυτόν που τους έπεισε ότι θα έσκιζε πιο μαγκιόρικα και με τη βούλα το προηγούμενο.
Ποιος βγήκε τώρα; Δεν έχει καμία σημασία. Ούτε και ποιος θα είναι ο επόμενος. Αυτός σίγουρα θα λέει, άκρως σαγηνευτικά, ότι θα τους φέρει ένα Μνημόνιο με ισοδύναμα από το υπερπέραν. Βλέπεις Κεμάλ, οι νάνοι θέλουν συντεχνίες, κλειστά επαγγέλματα, συντάξεις χωρίς εισφορές, πελατειακό κρατισμό των κολλητών. Μισούν θανάσιμα το επιχειρείν και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Όταν δε ακούν τις λέξεις αξιοκρατία, αριστεία και διαφάνεια, φρικάρουν. Άρα Κεμάλ καταλαβαίνεις, η ζωή της Νανούπολης θα είναι πάντα ένα Μνημόνιο. Γιατί έτσι το θέλουν οι πολίτες της.
Καληνύχτα Κεμάλ, η Νανούπολη έχει περάσει στο point of no return.