Η Μάχη Νικολάρα δημιούργησε με τον Γιάννη Δάρρα την ενημερωτική ιστοσελίδα για την Παιδεία www.360pedia.gr.
Στην Εκπαίδευση, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, η χώρα δεν είχε ποτέ στρατηγικό σχεδιασμό. Όλα γίνονται με όρους διαχείρισης κρίσης. Κάθε τρείς και λίγο σκάει στα χέρια του εκάστοτε υπουργού μία βόμβα που έχει νομοθετήσει, επιπόλαια ή με συγκεκριμένο στόχο, ο προκάτοχός του, μπαλώνει όπως όπως τη ζημιά και αφήνει τις υπόλοιπες ή δημιουργεί νέες, για τον επόμενο.
Στα χέρια του Ανδρέα Λοβέρδου έχουν σκάσει ήδη τρείς. Η ιλιγγιώδης αποτυχία στις προαγωγικές εξετάσεις της Α' Λυκείου πέρυσι τον Ιούνιο, η απελευθέρωση των μετεγγραφών που τινάζει στον αέρα τα, ήδη αποδυναμωμένα, Πανεπιστήμια και ΤΕΙ και τα κενά στα σχολεία που δεν θα καλυφθούν. Οι αυξημένες πολιτικές του φιλοδοξίες επέβαλλαν άμεση διαχείριση της κρίσης: δυο τροπολογίες και μια πρόταση... κομουνιστικής έμπνευσης.
Επίσημα, στοιχεία δεν δίνει το υπουργείο Παιδείας άλλα η γενική αίσθηση είναι ότι προβιβάστηκαν τελικά, στην πλειοψηφία τους, οι μαθητές της περυσινής Α' Λυκείου.
Εφέτος τα ίδια παιδιά φοιτούν στην Β' Λυκείου και θα δώσουν πάλι εξετάσεις με το ίδιο σύστημα και κυρίως θα δώσουν και του χρόνου, 2015-2016, απολυτήριες ΚΑΙ εισαγωγικές για τα ΑΕΙ-ΑΤΕΙ. Εδώ βρίσκεται η βόμβα που έρχεται.
Το εξεταστικό σύστημα του Νέου Λυκείου περιορίζει ασφυκτικά τις διεξόδους που έχει ένας υποψήφιος προς στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Το σύνολο των σχολών και των τμημάτων έχει κατατμηθεί σε ομάδες που ανήκουν σε κάθε ένα από τα Επιστημονικά Πεδία Εξειδίκευσης. Όσο περισσότερα τα Πεδία, τόσο λιγότερες οι σχολές που αντιστοιχούν στο καθένα αφού δεν επικοινωνούν. Ο υπουργός τα αυξάνει τώρα από 5 σε 6, χωρίζοντας στα δύο τις Θετικές Επιστήμες, με την είσοδο της Πληροφορικής εναλλακτικά με τη Χημεία. Για πρώτη φορά ένας υποψήφιος δεν θα μπορεί να δηλώσει όλες τις σχολές του Πολυτεχνείου! Κάποιες απαιτούν Χημεία και άλλες Πληροφορική. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δηλαδή, όχι μόνο δεν επενέβη, έως τώρα, διορθωτικά στην τεράστια αστοχία του συστήματος που κληρονόμησε αλλά ενισχύει τη δυσλειτουργία. Γιατί; Μα φυσικά γιατί εκτιμά ότι όταν θα σκάσει η βόμβα, του χρόνου, δεν θα είναι ο ίδιος Υπουργός. Γιατί λοιπόν να προχωρήσει σε ρυθμίσεις που θα δυσαρεστήσουν κάποιους τώρα;
Η δεύτερη βόμβα των χιλιάδων διδακτικών ωρών που χάνονται καθημερινά στα δημοτικά, τα Γυμνάσια και τα Λύκεια δεν εξουδετερώνεται. Δεν το επιτρέπει η κεντρική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης. Η ακραία πρόταση για κόκκινα μεροκάματα στην υπηρεσία του καπιταλισμού είναι απλά μια θορυβώδης προσπάθεια αποποίησης ευθυνών.
Η τρίτη βόμβα που έσκασε στα χέρια του Ανδρέα Λοβέρδου ενώ την είχε νομοθετήσει ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, με τη συναίνεση ΟΛΩΝ των κομμάτων είναι η πικρή αλήθεια, είναι οι μετεγγραφές. Εδώ η επικοινωνιακή διαχείριση ήταν αριστοτεχνική. Υπερέκθεση του θέματος με δραματικούς τόνους, στα τέλη του καλοκαιριού, καλλιέργεια προσδοκίας ότι κάτι σώζεται με τροπολογία, στο τέλος Σεπτεμβρίου, και ανακοίνωση στις 18 Οκτωβρίου ότι, ω του θαύματος, ο συνολικός αριθμός των μετεγγραφών μειώθηκε! Όντως μειώθηκε, μόνο που εδώ ισχύει η μακάβρια ρήση «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε» και ασθενής στην προκειμένη περίπτωση είναι οι σχολές υψηλής ζήτησης που δέχθηκαν όλο το βάρος της ανέξοδης «κοινωνικής πολιτικής».
Την ίδια στιγμή, οι περικοπές στα τριτοβάθμια ιδρύματα, από το 2009, ξεπερνούν σε αρκετές περιπτώσεις το 70%, που οι υπηρεσίες υποστήριξης έχουν αποδεκατιστεί από τη διαθεσιμότητα και το διδακτικό προσωπικό μειώνεται συνεχώς και γερνάει αφού έχει παγώσει κάθε πρόσληψη.
Όλα αυτά δεν τα λες εύρυθμη λειτουργία και κυρίως δεν προσπαθείς να πείσεις ότι την επιβάλεις επιστρατεύοντας τα ΜΑΤ. Οι σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης δεν μπορούν να λειτουργήσουν εύρυθμα. Ακόμη και αν δεν τις κλείσουν οι φοιτητές ή δεν προλάβουν να τις κλείσουν, προληπτικά, ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ Θεώδορος Φορτσάκης και οι πιθανοί μιμητές του, οι σχολές καταρρέουν υπό το βάρος των πολιτικών λιτότητας των 3 τελευταίων ετών.
O παράγοντας Φορτσάκης είναι από μόνος του εκρηκτικός μηχανισμός. Μέσα σε όλο αυτό των ορυμαγδό προβλημάτων που αντιμετωπίζει το τεράστιο ίδρυμα που έχει αναλάβει αποφάσισε να δώσει προτεραιότητα στην επιβολή καλών τρόπων στους λιγοστούς αλλά θορυβώδεις φοιτητές που αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν, όχι πολύ ευγενικά είναι η αλήθεια. Κυρίως όμως προσπαθεί να ολοκληρώσει την εφαρμογή του νόμου 4009 ως προς τον αποκλεισμό των φοιτητών από τα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου και την αποδυνάμωση των φοιτητικών παρατάξεων.
Από τη μεταπολίτευση και μετά, το φοιτητικό κίνημα τροφοδοτούσε τους κομματικούς μηχανισμούς με στελέχη πρώτης γραμμής. Η ρήξη αυτού του δεσμού σηματοδοτεί μια στροφή στις επιλογές του πολιτικού συστήματος που κυβερνά τα τελευταία χρόνια ή προοιωνίζεται έναν νέο σφιχτό και κυρίως ελεγχόμενο εναγκαλισμό;
Το σίγουρο είναι ότι η απογοήτευση από την αλαζονική και κατευθυνόμενη στάση των «φοιτητοπατέρων», η ανάγκη άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης ή βιοπορισμού παράλληλα με τις σπουδές έχει απομακρύνει τους φοιτητές από τα ακαδημαϊκά κοινά. Τα πανεπιστήμια ωστόσο, με τις στρεβλώσεις και τις ακρότητες τους, παραδοσιακά, αποτέλεσαν φυτώριο του όποιου οράματος κατάφερε να έχει η ελληνική κοινωνία. Μήπως λοιπόν είναι μια αντίφαση οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούν τάξη και υπάκουους φοιτητές να παραπονιούνται ότι οι φοιτητές δεν έχουν πιά όραμα για μια καλύτερη κοινωνία;