Όταν γέννησα το γιο μου, το θέμα του θηλασμού, το είχα δει μάλλον χαλαρά. Στο μαιευτήριο θήλασα για πρώτη φορά στο δωμάτιο της ανάνηψης και μου άρεσε πολύ η εμπειρία. Τις επόμενες μέρες ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της μαίας μου. Ήρθε το πρώτο γάλα, ήρθε την τρίτη ημέρα και το γάλα, πρήστηκα, φούσκωσα και πήγα στο σπίτι πιστεύοντας πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Για αρκετές μέρες, το μόνο που έκανα ήταν να θηλάζω κάθε τρεις ώρες περίπου, ενδιάμεσα το μωρό να κοιμάται, καμιά βόλτα με το μάρσιπο, όλα τέλεια. Παράδεισος! Χωρίς μπουκάλια, αποστειρώσεις και περιττές μετακινήσεις μέσα στη νύχτα για να φτιάξω γάλα, ο θηλασμός φαινόταν παιχνιδάκι!
Σαράντα ημέρες γιορτή! Ώσπου μια μέρα ξύπνησα και ένιωσα το στήθος μου άδειο. Το μωρό να κλαίει συνέχεια και εγώ από πάνω του να το ταΐζω, προφανώς χωρίς επιτυχία. Το απόγευμα άρχισα να σκέφτομαι τι στην ευχή δεν έκανα σωστά. Μήπως δεν έτρωγα αρκετά; Μήπως δεν έπινα πολύ νερό; Είχε καλοκαιριάσει πια.
Στενοχωρήθηκα στην ιδέα πως ίσως να μην μπορούσα να συνεχίσω. Είχα ακούσει ιστορίες από άλλες μαμάδες, ξέρετε από αυτές που μοιράζονται όλες οι μαμάδες, να λένε πως ξαφνικά τους κόπηκε το γάλα, άρα σκέφτηκα πως μάλλον είμαι μια τέτοια περίπτωση. Πήρα την μαία τηλέφωνο περιμένοντας να ακούσω πως αυτά συμβαίνουν και δεν πειράζει και εν πάση περίπτωση δεν θα πάθει κάτι το μωρό αν δεν πίνει μητρικό γάλα. Η μαία, πράγματι, μου είπε πως αυτά συμβαίνουν, αλλά υπάρχει τρόπος να το αντιμετωπίσω. «Δίνε γάλα και το σώμα θα παράγει, μην σταματάς». Εντάξει, λοιπόν, δεν σταματάω!
Έτσι, μετά από κάθε θηλασμό, ο οποίος ακόμα διαρκούσε περίπου 40 λεπτά, έβαζα υπομονετικά και το θήλαστρο στα δυο στήθη για άλλη μισή ώρα. Τέρμα ο παράδεισος. Σε εκείνη τη φάση, όμως, είχα πια πειστεί πως το μητρικό γάλα βοηθάει το βρέφος σε πολλά. Στους κολικούς, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει παρεμπιπτόντως, στις ιώσεις, στις αναγωγές (κι αυτές είχαν ξεκινήσει και ήταν εντυπωσιακές), στα πάντα σχεδόν. Και ως γνωστόν, αν σταματήσεις δεν υπάρχει επιστροφή. Σε όλη αυτή την προσπάθεια μιλούσα συχνά με τη μαία για συμβουλές αλλά και για ψυχολογική υποστήριξη. Θα μου πεις «σιγά το θέμα για να χρειάζεσαι και ψυχολογική υποστήριξη». Δίκιο έχεις, αλλά είχα μπει στη διαδικασία να δώσω, πάση θυσία, αυτήν την πολύτιμη τροφή στο παιδί μου, και όσο προσπαθούσα τόσο πιο έντονα το σκεφτόμουν.
Το έκανα λοιπόν, εκτός από το βράδυ που απλά δεν άντεχα από την κούραση και μέσα σε λίγες μέρες είδα μεγάλη διαφορά. Μια πολύ χρήσιμη συμβουλή που πήρα από τη μαία, ήταν να βάζω το μωρό στο στήθος όσο περισσότερο μπορώ. Έτσι, ενώ στην αρχή ντρεπόμουν πολύ, άρχισα να θηλάζω δημοσίως. Κάλυπτα, βέβαια, όσο μπορούσα την περιοχή, αλλά τελικά κατάλαβα πως ο κόσμος δεν πολύ-ασχολείται με το αν κάποιος θηλάζει. Παρ' όλα αυτά, οι μέρες με το ξεφούσκωτο στήθος και το μειωμένο γάλα ξαναήρθαν. Ξανά την ίδια διαδικασία, λοιπόν. Πάλι από την αρχή. Γενικά, ασχολιόμουν συνεχώς με το αν και πόσο γάλα έχω. Δυστυχώς, στη δική μου περίπτωση, αυτή η απότομη μείωση στο γάλα συνέβαινε συχνά. Έβλεπα άλλες μαμάδες να θηλάζουν χαλαρά και τις ζήλευα. Είχα φτάσει στο σημείο να ζουλάω συνεχώς το στήθος μου για να δω πόσο γάλα έχει μέσα. Ήταν τραγικο!
Κάπως έτσι, πέρασαν πέρασαν περίπου 4 μήνες με πολύ αγώνα κατά διαστήματα έως ότου πραγματικά να εδραιωθεί ο θηλασμός. Τελικά, τον γιο μου τον θήλασα ένα χρόνο περίπου, πολύ περισσότερο απ' ό,τι είχα ποτέ φανταστεί, αλλά είχα παλέψει τόσο για αυτό που μετά δυσκολευόμουν να το εγκαταλείψω. Και τις περιόδους που πήγαινε καλά μου άρεσε πολύ που θήλαζα.
Στη δική μου περίπτωση, είχα όρεξη, είχα χρόνο και υπομονή και τα κατάφερα, και αυτό που κατάλαβα είναι ότι αν θηλάζεις και θέλεις να συνεχίσει, υπάρχει τρόπος για να κατακτήσεις τον θηλασμό. Με δυσκολίες μεν, αλλά υπάρχει. Το πιο σημαντικό, όμως, που πρέπει να κάνει κάθε μαμά σχετικά με τον θηλασμό, είναι ό,τι κάνει την ίδια ευτυχισμένη. Ας μην ξεχνάμε ότι τα μωρά, πάνω απ' όλα θέλουν τη μαμά τους.