Ο περιορισμός κίνησης κεφαλαίων στις επιχειρήσεις, η υπαγόρευση στους δημοσίους υπαλλήλους και στους συνταξιούχους για το πώς θα ξοδεύουν την πλειονότητα των χρημάτων τους σε μετρητά, η προπαγάνδα του πλαστικού χρήματος που κατακλύζει τους τηλεοπτικούς δέκτες ολοκληρώνουν το σχέδιο του κεντρικού σχεδιασμού. Επαναπροσδιορίζουν τον μετασχηματισμό. Μετουσιώνουν την Οργουελική δυστοπία. Παραδίδουν άνευ όρων την ελευθερία στον κυριαρχικό έλεγχο των κρατούντων.
Η ιδιωτικότητα ως δικαίωμα στην Δύση έχει τις ρίζες της στο πέρας του Β' παγκοσμίου πολέμου. Είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, αναμφιβόλως από τα σπουδαιότερες κατακτήσεις της σύγχρονης εποχής. Εντοπίζεται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (UDHR), στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ICCPR), την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ECHR) και σε διάφορες άλλες διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες. Ως μία κλασσική έννοια στην οποία διαπλέκονται inter alia αξίες, συμφέροντα αλλά και η ίδια η εξουσία ως ο κατεξοχήν συγκρουσιακός παράγοντας είναι δυσερμήνευτη. Παρόλα αυτά η ιδιοκτησία με υλικούς αλλά και πνευματικούς όρους είναι το κύριο πεδίο οριοθέτησης (το σπίτι μου είναι δυνητικά ο ναός της ιδιώτευσης, "my home is my castle"). Το αναπόδραστο της τεχνολογικής εξέλιξης είναι αυτό που δημιουργεί πλέον πολλαπλά προβλήματα στον ορισμό αλλά και στην προστασία της ιδιωτικότητας. Στον κόσμο των νέων δικτύων γίνεται λόγος για μία ρευστή κατάσταση που η διαχωριστική γραμμή δημοσίου και ιδιωτικού έχει εκλείψει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ιδιωτικότητα δεν παραμένει ένα θεμελιώδες δικαίωμα, σύμφυτο με την αξιοπρέπεια και την διαφορετικότητα του κάθε ατόμου. Η μυστικότητα (secrecy) όμως βρίσκεται υπό μία πρωτοφανή διεισδυτική επίθεση που ο γράφων θα την αποκαλούσε και ως εισβολή.
Υπό το ηθικοπλαστικό αίτημα πάταξης της φοροδιαφυγής πραγματώνεται ο απόλυτος αντιπερισπασμός προώθησης των μεταρρυθμίσεων.
Τα υποτιθέμενα παιδιά των δικαιωμάτων που ουδέποτε κατάλαβαν τον ωφελιμισμό ήρθαν να τον επιβάλλουν στην πιο εκχυδαϊσμένη εκδοχή του, εκείνην της τυρρανικής πλειοψηφίας. Το ενδιαφέρον είναι πως με τον τρόπο που παρουσιάζεται στην δημόσια σφαίρα δεν προκύπτει βέβαια ως μία βίαιη υπαγωγή αλλά αντίθετα σαν μία ενσυνείδητη απόφαση προκειμένου να περιοριστεί η κοινωνική οδύνη. Υπό το ηθικοπλαστικό αίτημα πάταξης της φοροδιαφυγής πραγματώνεται ο απόλυτος αντιπερισπασμός προώθησης των μεταρρυθμίσεων. Με μία σφοδρή επίθεση στην ιδιωτικότητα προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες πως η παραχώρηση υπερεξουσιών στο κράτος προστατεύει τα ατομικά συμφέροντα και το κοινό καλό. Συνεπείς στην εντοπιότητα της ιδεολογίας τους θεωρούν πως το κράτος είναι το όργανο εκείνο που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα συμφέροντά των μελών του. Η μείωση των ατομικών και εξελικτικά των συλλογικών ελευθεριών εμφανίζεται ως κάτι το φυσιολογικό, ως απότοκο γενικής ασφάλειας. Θέτουν το κράτος ως ασπίδα προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος ενώ στην ουσία στην ίδια την μηχανική της εξουσίας κρύβεται ο πιο ακραίος ολοκληρωτισμός εκείνος που ενδιαφέρεται να μάθει τις μύχιες επιθυμίες σου, τον ιδιωτικό χώρο των σκέψεων, των κινήσεων και των δραστηριοτήτων σου. Ο στόχος είναι ο κόσμος της βιοπολιτικής συνθήκης, η απόδοση όρων στο σώμα, η φρονηματική διακυβέρνηση, η ίδια η διαχείριση της ζωής με στενά κανονιστικούς, ταξινομικούς όρους. Είναι σε τελική ανάλυση ο αυταρχισμός της αριστερής διακυβέρνησης, εκείνης που απογυμνωμένης πλέον από την αντιπολιτευτική ασφάλεια ήρθε να δείξει το αυθεντικό της πρόσωπο.
Συγχρόνως, είναι μία τακτική που αναδεικνύει δύο πράγματα. Αφενός τον ιδεολογικό ταυτοτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης που αναφέρθηκε προηγουμένως, αφετέρου την ανικανότητά της να χαράξει βιώσιμη πολιτική ανάπτυξης. Λαμβάνοντας υπόψη πως οι λέξεις επενδύσεις, αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, καταργήσεις δημοσίων φορέων είναι απαγορευμένες οι φόροι παντός είδους φαντάζουν ως η μόνη λύση. Η επερχόμενη συντεχνιακή κοινωνία δημοσίων υπαλλήλων και απλήρωτων συνταξιούχων είναι το απόλυτο κυβερνητικό όραμα. Αποστολή της αντιπολίτευσης είναι απέναντι στην εκθεσιολογικού πανελλαδικού τύπου πολιτική της νέας ύφεσης να αντιπαραθέσει πραγματικές λύσεις και εναλλακτική -απέναντι στους φόρους- πρόταση παραγωγής πλούτου, δομικών μεταρρυθμίσεων και περιορισμού του γραφειοκρατικού αυτισμού. Χρέος της δε η προστασία των ατομικών ελευθεριών απέναντι στην κεκαλυμμένη αυθαιρεσία της εξουσίας.
ΥΓ. Είναι η παραπάνω ρητορική υπερβολική; Ενδεχομένως ναι. Η ελάχιστη καταβολή φόρων από όλους άλλωστε διασφαλίζει την πολιτική συμβίωση, το ίδιο το κοινωνικό συμβόλαιο. Το θέμα όμως είναι να μην γίνεται καταναγκαστικά, εκβιαστικά, ρεβανσιστικά. Σίγουρα δε δεν θα κριθεί από τους σκιαμαχούντες με το κίνημα του «δεν πληρώνω».