Είμαι τεταρτοετής φοιτήτρια στη Νομική Αθήνας. Το προηγούμενο εξάμηνο ήμουν Εrasmus στο Παρίσι στη Σορβόννη. Από το τέλος του α' έτους στη σχολή συμμετέχω ενεργά στην Αριστερή Ενότητα, σχήμα που παρεμβαίνει πολιτικά στο φοιτητικό σύλλογο της Νομικής.
Κι έρχεται η στιγμή που, χωρίς να το περιμένεις, καλείσαι να μπεις μέσα στο στρόβιλο της καταιγίδας και να προσπαθήσεις να παλέψεις για να διατηρήσεις αυτά που ως τώρα θεωρούσες κεκτημένα.
Ξεκινάει η νέα ακαδημαϊκή χρονιά κι εσύ μόλις γύρισες από Εrasmus στα «εκσυγχρονισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού»-συγκεκριμένα στη Σορβόννη, την οποία παρά την ιστορική θέση της και την πιο πολύπλευρη διδασκαλία της, βρήκες αποδιαρθρωμένη σε επίπεδο διοικητικών υπηρεσιών, με την κοινωνική ζωή εντός της μηδαμινή, με τους φοιτητές να τρέχουν να προλάβουν τον καθηγητή δακτυλογραφώντας στο αυτόματο, κολλημένοι στις οθόνες του λάπτοπ τους, την καθηγητική "σοφία", χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν καμία συλλογική αντίσταση στο κύμα περικοπών φοιτητικών παροχών που αντιμετωπίζουν.
Η νέα αυτή χρονιά ξεκινάει με τον κ. Θ. Φορτσάκη στη θέση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον άνθρωπο αυτόν τυχαίνει να τον γνωρίζεις, αφού τα προηγούμενα χρόνια ήταν Πρόεδρος της σχολής σου. Ένας πρόεδρος που, κατά τη διάρκεια της θητείας του έκλεινε με λοκ- άουτ τη σχολή στα ξαφνικά, και στη συνέχεια κατηγορούσε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για τα χαμένα μαθήματα, ένας πρόεδρος που διατήρησε εξαιρετικά εχθρική στάση τόσο απέναντι στο πρωτότυπο εγχείρημα αυτοδιαχείρισης που γεννήθηκε στη Νομική στα τέλη του 2012, το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής, με το οποίο οι φοιτητές καλύπτουν οι ίδιοι τις ανάγκες τους συστήνοντας συγχρόνως ένα χώρο πολιτικής και πολιτισμικής όσμωσης που βοήθησε στην αναγέννηση της συλλογικής ζωής των φοιτητών και φοιτητριών όσο και απέναντι στην απεργία των διοικητικών υπαλλήλων το 2013, ανθρώπων που αγωνίζονταν για το αυτονόητο, να μην χάσουν τη δουλειά τους σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης και να μην αποδιαρθρωθεί πλήρως η λειτουργία του πανεπιστημίου, επειδή η κυβέρνηση ψάχνει από παντού να κάνει περικοπές στο δημόσιο...
Σε κάποιο εξάμηνο στο α' έτος είχες τον Φορτσάκη καθηγητή. Εκείνος όμως δεν ήρθε να κάνει μάθημα ποτέ, απορροφημένος από τη λειτουργία της ιδιωτικής νομικής του εταιρείας ή ακόμη και από τις προσωπικές του φιλοδοξίες για ανέλιξη, μετά την "εκκαθάριση" της ΕΡΤ, στο εποπτικό συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ. Και κάπως έτσι λειτουργούν και οι περισσότεροι καθηγητές σου. Σου διδάσκουν την "αρχή της νομιμότητας" και είναι οι ίδιοι μπλεγμένοι σε αμέτρητα σκάνδαλα ή μεγαλοδικηγόροι που υπερασπίζονται εκείνους που έχουν προκαλέσει τα μεγαλύτερα σκάνδαλα των τελευταίων ετών. Σου διδάσκουν για "εθνικό συμφέρον" και δεν σου εξηγούν, όπως θα έπρεπε να κάνει οποιοσδήποτε σοβαρός επιστήμονας, πως το "έθνος" είναι μια έννοια κατασκευασμένη, με αποτέλεσμα να εγγράφονται και οι ίδιοι σε όλες τις εθνικιστικές και ρατσιστικές ιδέες εθνολατρείας.
Ο πρύτανης αυτός λοιπόν, με την ανοχή και των καθηγητών σου έχει βαλθεί να αλλάξει βίαια το πανεπιστήμιό σου. Δεν τον αφορά το γεγονός πως η σχολή είναι γεμάτη σκουπίδια και οι φοιτητές και φοιτήτριες κινδυνεύουν από ένα σωρό ασθένειες-η υπεύθυνη εργολαβική εταιρεία έκλεισε πέρσι μετά τη δυναμική απεργία των καθαριστριών που πληρώνονταν με λιγότερο από 2 ευρώ την ώρα... Όχι μόνο αδιαφορεί για το ότι αναγκάζεσαι να πληρώνεις 100 και 200 ευρώ το εξάμηνο για συγγράμματα αλλά έχει βαλθεί να εφαρμόσει μέχρι το τέλος τα νομοθετήματα των τελευταίων ετών που διαλύουν την ανωτατη εκπαίδευση.
Κι εσύ έχεις κοπιάσει για να μπεις στη Νομική Αθηνών δεύτερη στη χρονιά σου, σε μια σχολή που ο τελευταίος εισακτέος έχει στις πανελλήνιες 18.700 μόρια, σε αντίθεση με τα παιδιά των πολιτικών που μας κυβερνούν αλλά και ακόμη και των καθηγητών σου, που πηγαίνουν στα αμερικάνικα και αγγλικά πανεπιστήμια που όλως τυχαίως ξεχνάμε ότι είναι ιδιωτικά. Και μπαίνεις σε μια σχολή η οποία υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο ακριβώς από εκείνους που ενώ δουλειά τους είναι να διδάσκουν σε αυτήν και να υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα της προκειμένου να έχουν όλοι πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, θεοποιούν την ιδιωτική εκπαίδευση και λασπολογούν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Και δεν είναι τυχαίο που το πτυχίο της Νομικής κινδυνεύει να διασπαστεί, με αποτέλεσμα πιο περιορισμένα επαγγελματικά δικαιώματα στο μέλλον, ενώ παράλληλα εξισώνεται με ένα πτυχίο που κάποιοι αγόρασαν στην ιδιωτική Νομική που άνοιξε στην Κρήτη και δεν προβλέπει ούτε το μισό των μαθημάτων που έχεις διδαχτεί.
Και σε αυτό το σημείο είναι που αναρωτιέσαι και πρέπει να επιλέξεις αν θα συνεχίσεις ήσυχος και πειθήνιος να δέχεσαι τα ψίχουλα που σου προσφέρουν ως «ανώτατη εκπαίδευση» ή θα διαμαρτυρηθείς και θα ζητήσεις αυτό που πράγματι σου αναλογεί. Και επιλέγεις το δεύτερο γιατί υπό αυτές τις συνθήκες το πρώτο δεν έχει κανένα νόημα αλλά σου τσαλακώνει την αξιοπρέπειά...
Όμως η απάντηση σε κάθε διαμαρτυρία που κάνεις με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές σου δεν είναι άλλη από τα ΜΑΤ, την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ και το δόγμα «ησυχία-τάξη-ασφάλεια».
ΜΑΤ που σου απαγορεύουν να μπεις στο κτίριο της πρυτανείας για να ζητήσεις το αυτονόητο, τη διενέργεια συγκλήτου μετά από ένα μήνα που ο πρύτανης, σαν άλλος απόλυτος άρχοντας αποφασίζει και διατάζει διαγραφές φοιτητών, είσοδο εταιρειών security, κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, εξάλειψη κάθε φωνής που λέει κάτι το διαφορετικό.
ΜΑΤ που σου απαγορεύουν την είσοδο στη σχολή σου για να την «προστατέψουν» δήθεν από τους «κακούς καταληψίες» που θέλουν να τη «διαλύσουν» και σου ρίχνουν χημικά και σε βαράνε και ανοίγουν τα κεφάλια δύο συμφοιτητών σου.
Τα ίδια ΜΑΤ σου ξαναεπιτίθενται το ίδιο βράδυ επειδή η φοιτητική πορεία θέλησε να συντονιστεί μέσα στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου και μάλιστα λίγο πριν την επέτειο της εξέγερσης της 17ης Νοέμβρη και στριμώχνουν κοπέλες σαν κι εσένα στον τοίχο και τις βαράνε με γκλομπς.
Και συνειδητοποιείς πως κι εσύ η ίδια θεωρείσαι, για πρώτη φορά στη ζωή σου, «κακός καταληψίας» και «θρασίμι» ενώ εκείνο που θες να αναδείξεις είναι πως στην κατάσταση που το υπουργείο έχει φέρει το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχει καμία κανονικότητα και πως εκείνο που ζητάς είναι ένα άλλο πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία και τις ανάγκες της, στο οποίο οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα έχουν λόγο για όσα τους αφορούν, όπως το πρόγραμμα σπουδών της σχολής, που θα παράγει γνώση που δεν θα είναι κατευθυνόμενη αναλόγως των συμφερόντων του εκάστοτε χορηγών αλλά σε άμεση σύνδεση με τις κοινωνικές ανάγκες, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο να μπορείς να κουβεντιάζεις, να δίνεις και να παίρνεις ερεθίσματα μέσα από εκδηλώσεις, αντιμαθήματα, προβολές ταινιών κάνοντας το πανεπιστήμιο πραγματικά ελεύθερο κοινωνικό χώρο , στο οποίο να επανοηματοδοτείται η συλλογική ζωή εκεί που περνάς το μεγαλύτερο μέρος των ομορφότερων, όπως λένε, χρόνων της ζωής σου.
Χρόνων, όμως, τους οποίους πάνε να σου καταστρέψουν στερώντας σου το δικαίωμα όχι μόνο να δρας ελεύθερα αλλά και να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Ευτυχώς, όμως, και όπως φάνηκε και από την μαζικότατη πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου, οι νέοι και οι νέες ξυπνούν, αγωνίζονται και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται ενάντια σε κάθε λογική αυταρχικοποίησης της ζωής τους και καταστολής των ονείρων και του χαμόγελού τους.