Οι αραβικές εξεγέρσεις, που σύμφωνα με τους δυτικούς ορισμούς ονομάζονται «Αραβική Άνοιξη», μπορεί για πολλούς λόγους να μη απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα στη βελτίωση των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών στους ενδιαφερόμενους λαούς. Όμως αποσαφήνισαν πολλά θολά σημεία που σχετίζονται με τις δομές και τις πολιτικές του διεθνούς συστήματος που ήδη είχαν διαμορφωθεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής μετά το τέλος του Ανατολικού ζητήματος το 1918 και καθιερώθηκαν επίσημα μετά το τέλος του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου.
Πριν ξεσπάσουν οι αραβικές εξεγέρσεις αρκετοί δυτικοί (ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, διπλωμάτες, αναλυτές, δημοσιογράφοι κλπ.) επεσήμαναν διαρκώς τη σημαντική έλλειψη των στοιχειωδών αρχών δημοκρατίας και ελευθερίας στον Αραβικό κόσμο. Σε ένα τέτοιο σημείο που μέχρι και οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων επηρεάστηκαν αρνητικά από την έλλειψη του εκδημοκρατισμού στην περιοχή. Στην περίπτωση της Συρίας πολλά είναι τα στοιχεία που δείχνουν ότι πρόκειται για εξέγερση. Ένα από αυτά είναι ότι ξεκίνησε από τις επαρχίες και όχι από μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, με σκοπό την επίτευξη οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Μετά το πέρασμα 6 ετών, αυτή η εξέγερση μετατράπηκε σε ανθρώπινο δράμα με το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα από το 1945 με συνυπεύθυνους τους παράγοντες του διεθνούς συστήματος, τον Άσαντ και το ΙΣΙΣ για την επιδείνωση της κατάστασης αυτής στη Συρία.
Έτσι, η συριακή κρίση προκάλεσε μεταβολές στο διεθνές σύστημα που ελέγχει τα ηνία του πλανήτη μας:
Πρώτο, η συριακή εξέγερση καταδεικνύει την πτώχευση των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν για την αποκάλυψη της αλήθειας, αντιθέτως επικεντρώθηκαν στην εξυπηρέτηση των ομάδων συμφερόντων και των εξουσιοδοτημένων εταιριών δημοσίων σχέσεων.
Δεύτερο, τα περισσότερα κέντρα λήψης αποφάσεων στον δυτικό κόσμο αγνόησαν τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης της πλειονότητας του συριακού λαού που επικρατούσαν πριν το 2011. Επίσης αδιαφορούν για τη σφαγή που μέχρι σήμερα αριθμεί, τουλάχιστον, 500.000 ανθρώπινα θύματα, επί του πλείστον γυναικόπαιδα, με αποτέλεσμα να ισοπεδωθούν οι αρχές και οι αξίες της ανθρώπινης ζωής στις οποίες στηρίζεται το δυτικό δημοκρατικό μοντέλο.
Τρίτο, οι δυτικές χώρες μπροστά στα εθνικά τους οικονομικά συμφέροντα δεν δίνουν δεκάρα περί των αιτημάτων για στοιχειώδη δημοκρατία και ελευθερία των μεσανατολικών λαών κυρίως των μουσουλμανικών. Έτσι τα προνόμια της δημοκρατίας και της ελευθερίας περιορίζονται στους ανθρώπους με τα «γαλανά μάτια». Οι λαοί της Μέσης Ανατολής (πλην Ισραήλ) θα έχουν μόνο δυο επιλογές: Χούντα ή φανατισμό.
Τέταρτο, η συριακή κρίση χάρισε στην Ρωσία του Πούτιν τη χρυσή ευκαιρία να φτάσει στα ζεστά νερά της Μεσογείου, για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αν και τα ηνία διαχείρισης της κρίσης αυτής ήταν στα χέρια των Αμερικάνων μέχρι το τέλος του 2013.
Πέμπτο, παρόλο που οι Ρώσοι, στρατιωτικά και επιχειρησιακά, δεν έχουν ανταγωνιστές στη Συρία, η συριακή κρίση αποκάλυψε σημάδια αδυναμίας των ρωσικών ένοπλων δυνάμεων. Αυτή η πραγματικότητα τεκμηριώνεται κυρίως από τα αδικαιολόγητα ατυχήματα στον ισχυρό στρατιωτικό εξοπλισμό που χρησιμοποιήθηκε. Για παράδειγμα, η πτώση δύο μαχητικών στη θάλασσα της Μεσογείου, μέσα σε ένα μήνα επειδή δεν κατάφεραν να προσγειωθούν στο γερασμένο ρωσικό αεροπλανοφόρο Κουζνετσόφ, μας δίνει μια ρεαλιστική εικόνα των πραγμάτων.
Έκτο, ο αγώνας των Σύριων για τον εκδημοκρατισμό μετατράπηκε σε ενδοθρησκευτική διαμάχη μεταξύ σιιτών και σουνιτών, γεγονός που λειτουργεί υπέρ της Δύσης. Έτσι, η αύξηση της επιρροής του σιιτικού Ιράν στη Συρία έχει φτάσει σε ανησυχητικό σημείο για την πλειοψηφία του σουνιτικού στοιχείου της χώρας. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η περιοχή αυτή μπήκε, με την ευλογία της Δύσης, σε αιώνια σύγκρουση και μας θυμίζει την Ευρώπη πριν 200-300 χρόνια. Για παράδειγμα, η σιωπή των δυτικών κέντρων λήψης αποφάσεων για τις δραστηριότητες της φιλοϊρανικής οργάνωσης Χεσμπουλάχ εντός Συρίας, που χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατική από τους δυτικούς, αποδεικνύει αυτή τη δυτική ανοχή.
Έβδομο, η συριακή κρίση έδειξε ολοφάνερα ότι οι πλούσιες μοναρχίες του Κόλπου δεν θα στήριζαν ποτέ τον πραγματικό αγώνα των Σύριων στον εκδημοκρατισμό, γιατί οι ίδιες δεν πιστεύουν στις αρχές του εκδημοκρατισμού. Αντιθέτως μετάφεραν το μέτωπο της σύγκρουσης με τον ιστορικό τους εχθρό (Ιράν) μέσα στο συριακό έδαφος.
Όγδοο, η εμφάνιση του ΙΣΙΣ δεν ήταν τυχαίο γεγονός, διότι όλα τα μέρη της σύγκρουσης στη Συρία ωφελήθηκαν από την ανάπτυξη το ΙΣΙΣ, πλην του συριακού λαού και πολιτισμού. Ο Άσαντ χωρίς τους Τζιχαντιστές θα είχε πέσει, γιατί προσανατολίστηκε η παγκόσμια κοινή γνώμη με την προτεραιότητα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και όχι στον αγώνα των Σύριων. Επίσης, η Τουρκία ήθελε να χρησιμοποιήσει τους ακραίους φανατικούς για να πετύχει πολιτικά οφέλη από τους Κούρδους. Ενώ, οι Αμερικάνοι, που μέσα σε ένα μήνα κατατρόπωσαν τον ισχυρό στρατό του Σαντάμ Χουσέιν, δεν κατάφεραν εδώ και δυο χρόνια περίπου να δώσουν τέλος στο τρομοκρατικό ΙΣΙΣ και μάλιστα μιλάνε για πολλά χρόνια και πολλά δισ. δολάρια, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της εξάλειψης του ΙΣΙΣ, δηλ. ο πόλεμος αυτός έχει μετατραπεί σε μακροχρόνια «επένδυση».
Με τη σειρά τους, το Ιράν και η Ρωσία εισέβαλαν στη Συρία με την αιτιολογία της καταπολέμησης του ΙΣΙΣ και στην ουσία ήθελαν να προστατέψουν το καθεστώς Άσαντ από τους αντάρτες και όχι το ΙΣΙΣ. Επιπλέον, οι χώρες του Κόλπου άφησαν πολλούς πολίτες τους που είχαν τάση προς τον φανατισμό να ενταχθούν στους κόλπους των ακραίων οργανώσεων στη Συρία με σκοπό τη εξάλειψή τους ως κίνδυνο για την ασφάλεια των μοναρχιών. Καθώς και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη άφησαν πολλούς από τους ύποπτους υπηκόους τους να πάνε Συρία για το ίδιο λόγο, δηλαδή την εξάλειψή τους και χωρίς να εκτιμηθούν οι συνέπειες για το συριακό λαό.
Τέλος οι Κούρδοι, εξαιτίας του ΙΣΙΣ, παρέλαβαν τόσα εξελιγμένα ποιοτικά όπλα που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ, με αποτέλεσμα να προχωράνε κανονικά οι προσπάθειες συγκρότησης κουρδικού κράτους. Ενώ κάθε χωριό που το καταλαμβάνουν οι κουρδικές δυνάμεις του Πεσμεργκά από το ΙΣΙΣ εντάσσεται στην εδαφική κυριαρχία του Κουρδιστάν κυρίως στα χωριά γύρω από τη Μοσούλη.
Ένατο, η συριακή κρίση απογύμνωσε το θεσμό του ΟΗΕ και απέδειξε για μια άλλη φορά ότι ο Οργανισμός αυτός λειτουργεί για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων ορισμένων κρατών και όχι όλων των λαών του κόσμου.
Δέκατο, η συριακή κρίση αποδείχθηκε κλειδί για την ασφάλεια της Τουρκίας, το αποτυχημένο πραξικόπημα και η εμπλοκή των δυτικών χωρών είχε σκοπό την εξουδετέρωση και αποδέσμευση της Άγκυρας από κάθε ανάμειξή στη Συρία, ώστε να διατηρηθεί το status quo.