Από μικρή φαινόταν ότι θα ξεχωρίσει, από τα γήπεδα του τένις στην όπερα, η Αναστασία Ζαννή, επέλεξε ένα διαφορετικό μουσικό μονοπάτι. Έχει τραγουδήσει σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης. Στον Καναδά, όπου τραγούδησε στην έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, στην έναρξη του Μαραθωνίου στην Ελλάδα και στο Carnegie Hall, τον μεγαλύτερο προσωπικό της θρίαμβο μέχρι στιγμής. Τώρα, είναι έτοιμη να θέσει σε νέα τροχιά την καριέρα της, χωρίς να ξεχνά ποτέ την χώρα στην οποία γεννήθηκε.
Η Αναστασία Ζαννή δεν νιώθει ακόμα έτοιμη να μιλήσει για τον εαυτό της, αλλά προτίμησε να μεταφέρει τις ιδέες της και να αποκαλύψει τα όνειρά της στην Huffington Post μέσα από μία συζήτηση μαζί μου...
Βρισκόμαστε καθισμένες μπροστά από ένα μεγάλο Steinway πιάνο που χρονολογείται από την δεκαετία του '20 και το έχω φέρει από το οικογενειακό μας σπίτι στη Σύρο.
Ε.X.: Γιατί βρέθηκες στη Σύρο;
Α.Z.: Τώρα μόλις έδωσε κονσέρτο για τον εορτασμό των 400 χρόνων από τη γέννηση του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου. Όπως γνωρίζετε, η Σύρος φιλοξενεί τον πίνακα του Θεοτοκόπουλου, «Η Κοίμηση της Θεοτόκου» και η συναυλία, στην οποία παρευρέθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έγινε στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου που διαθέτει μία χορωδία που διατηρεί την ιστορική φήμη της καλύτερης χορωδίας στην Ελλάδα. Φυσικά δεν έλειπε το θρησκευτικό πνεύμα αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να ερμηνεύσω το «Άβε Μαρία» του Σούμπερτ και το «Amazing Grace».
Ε.Χ: Απ' ό,τι καταλαβαίνω απομακρύνεσαι από την όπερα;
Α.Ζ.: Ερμηνεύω άριες αλλά προσθέτω και μία διαφορετική νότα σε αυτές όπως έχουν κάνει και η Σάρα Μπράιτχαμ και ο Αντρέα Μποτσέλι. Δεν αλλοιώνω τη μελωδία αλλά προτιμώ πιο μοντέρνους ήχους. Είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανε ο μεγάλος συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου, τον οποίο θαυμάζω πολύ.
Ε.Χ.: Λατρεύω τη δουλειά του. Συνθέτει ακόμα;
Α.Ζ.: Φυσικά. Η τελευταία του συναυλία ήταν στο θέατρο Κατάρα στην Ντόχα, το 2012.
Ε.Χ.: Θα ήθελες να τραγουδήσεις στη Μέση Ανατολή; Η Ντόχα είναι ένα ανερχόμενο πολιτιστικό κέντρο.
Α.Ζ.: Ναι, θα το ήθελα πολύ.
Ε.Χ.: Ας γυρίσουμε στον ξεκίνημα όλων αυτών το οποίο ήταν πότε;
Α.Ζ.: Γεννήθηκα στην Αθήνα και ο πατέρας μου έπαιξε τον ρόλο του παραγωγού σε όλη μου τη ζωή. Στο Steinway πιάνο του παππού μου, ξεκίνησα μαθήματα ως τιμωρία στα 4 μου χρόνια. Ο πατέρας μου με έβαζε να ακούω κλασσικούς δίσκους και τζαζ, καλλιεργώντας την γνώση μου για την όπερα ώστε να ταιριάζει με τη δική του. Το όνειρό του ήταν να γίνω Σοπράνο.
Ε.Χ.: Έχεις αδέρφια; Ποια ήταν τα δικά τους όνειρα;
Α.Ζ.: Έχω έναν μικρότερο αδερφό και κατά σύμπτωση έχει εξαιρετική φωνή. Αλλά ήταν αφοσιωμένος στο στίβο και συγκεκριμένα το μήκος, όπου τελικά έκανε πρωταθλητισμό και αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως μέλος της Εθνικής Ομάδας με προσωπικό ρεκόρ τα 8,09 μέτρα. Είναι δυνατός και ρομαντικός χαρακτήρας. Η μητέρα μου είχε κι εκείνη τα δικά της όνειρα. Όταν αποφοίτησε από το Αμερικάνικο Κολλέγιο στην Αθήνα και ήταν έτοιμη να μετακομίσει στο Λονδίνο για να σπουδάσει, ερωτεύτηκε τον πατέρα μου, παντρεύτηκαν και έμεινε έγκυος σε εμένα. Πάντοτε ένιωθα ένοχη που ήμουν ο λόγος που η μητέρα μου δεν κατάφερε να κυνηγήσει το όνειρό της. Γι' αυτό προσπαθώ να ταξιδεύω πολύ, να κυνηγάω τα όνειρά μου και να ζήσω τη ζωή που δεν έζησε εκείνη ποτέ. Κάθε φορά που προσγειώνομαι και σε μία διαφορετική χώρα, το ταξίδι μου είναι αφιερωμένο σε εκείνη.
Ο πατέρας μου ήθελε επίσης να είμαι και καλή αθλήτρια και ξεκίνησα να παίζω τένις, όπου ήμουν μέλος της Εθνικής Ομάδας από τα 10 έως τα 18 μου χρόνια, όπου κέρδισα το ασημένιο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Έτσι, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο.
Ε.Χ.: Μου ακούγεται σαν να ήσουν πιεσμένη. Ήσουν πράγματι;
Α.Ζ.: Μπορώ να πω ότι μου έλειψε που δεν έζησα τα παιδικά μου χρόνια, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Δεν μου επιτρεπόταν να ακούω την ίδια μουσική με τους συνομηλίκους μου και ακόμα κι αν συναναστρεφόμουν κοινωνικά με τα υπόλοιπα παιδιά ήμουν πάντοτε συγκεντρωμένη και μέσα μου ένιωθα διαφορετική.
Ε.Χ.: Πώς συνδύασες το τένις με τη μουσική;
Α.Ζ.: Το σχολείο τελείωνε στις 2 το μεσημέρι και αφού τελείωνα τα μαθήματά μου, από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ, είχα μαθήματα πιάνου, τένις και αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά.
Ε.Χ.: Ακούγεται δύσκολο...
Α.Ζ.: Ναι ήταν, αλλά η αυτή η ρουτίνα με χαροποιούσε. Ακόμα και τώρα, όταν νιώθω μελαγχολική γυρνάω το μυαλό μου πίσω και ξαναζώ εκείνο τον πειθαρχημένο τρόπο ζωής. Δεν αγχωνόμουν ποτέ και η ζωή ήταν ένα υπέροχο παιχνίδι. Μετά τα 18 εγκατέλειψα το τένις και ξεκίνησα να σπουδάζω όπερα, όπου πήρα το δίπλωμά μου από το Ωδείο Αθηνών μετ' επαίνου. Στη συνέχεια πήγα στο Λονδίνο και παρακολούθησα κάποια μαθήματα στο Royal Academy of Music. Τα λάτρεψα. Πήγαινα σε δύο μιούζικαλ την ημέρα.
Ε.Χ.: Πώς σε επηρέασαν τα μιούζικαλ;
Α.Ζ.: Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να να διαλέξω ένα διαφορετικό μονοπάτι.
Ε.Χ.: Οπότε, ήταν σημαντικός αυτός ο καιρός για εσένα, σαν επιφοίτηση;
Α.Ζ.: Όταν σταμάτησα το τένις ξεκίνησα να επαναστατώ απέναντι στον τόσο πειθαρχημένο τρόπο ζωής που είχα έως τότε. Τότε είναι που άρχισα να αγχώνομαι και πέρασα μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Αυτό διήρκεσε από τα 18 μου έως τα 21 μου χρόνια. Το μόνο που ήθελα ήταν να βγαίνω έξω, να πηγαίνω αντίθετα σε ό,τι έλεγε ο πατέρας μου, να περάσω αυτή τη μικρή επανάσταση που δεν έκανα όταν πήγαινα σχολείο. Πέρασα πολύ χρόνο στη Μύκονο. Μέχρι τότε συναναστρεφόμουν μόνο με άλλους αθλητές στο γήπεδο του τένις, οπότε ένιωθα λίγο τρελαμένη.
Ε.Χ.: Πώς εκδηλώθηκε αυτό στη ζωή σου;
Α.Ζ.: Όταν έγινα 22 και αποφοίτησα έκανα ένα πέρασμα από ένα μουσικό show. Ήθελα να φαίνομαι σαν επαγγελματίας τραγουδίστρια και δούλεψα με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης κλπ. Ο πατέρας μου ήταν σοκαρισμένος. Ο ίδιος ήθελε, καθώς απομακρυνόμουν ήδη από την όπερα, να πάω στην Αμερική και να κυνηγήσω μία καριέρα στην τζαζ.
Ε.Χ.: Με ποιον τρόπο έδειξε τη δυσαρέσκειά του;
Α.Ζ.: Δεν ήρθε ποτέ να με ακούσει να ερμηνεύω αυτά τα λαϊκά τραγούδια και αυτό ήταν μεγάλο σοκ για εμένα.
Στη συνέχεια πήγα στη Γερμανία για να τραγουδήσω σε μία εκδήλωση που είχε οργανώσει ο τενόρος, Χοσέ Καρέρας. Αυτό ήταν και το βάπτισμα της αλλαγής μου. Τραγούδησα με ένα ροκ συγκρότημα και τη συμφωνική ορχήστρα, της οποίας μαέστρος ήταν ο Στέφανος Κορκολής. Κάναμε περιοδείες στην Γερμανία, ηχογραφήσαμε τον δίσκο «The Challenge» και ήμουν πολύ χαρούμενη. Ταυτόχρονα, ηχογράφησα 3 τραγούδια για τη συλλογή Budha bar.
Ε.Χ.: Μεγάλη αλλαγή...
Α.Ζ.: Αυτές οι ηχογραφήσεις και η περιοδεία με τράβηξαν από την Ελλάδα, αλλά όχι για πολύ...
Ε.Χ.: Τι σε κράτησε στην Ελλάδα;
Α.Ζ.: Ερωτεύτηκα! Θα μπορούσα να σηκωθώ να φύγω για πάντα, αλλά η γυναίκα μέσα μου κέρδισε την τραγουδίστρια.
Ε.Χ.: Α, η μάχη γυναίκας- τραγουδίστριας. Μήπως σου θυμίζει μία άλλη σοπράνο; Την Μαρία Κάλλας;
Α.Ζ.: Ευχαριστώ πολύ αλλά η Μαρία Κάλλας ήταν ένας μύθος και δεν μπορώ να συγκριθώ μαζί της, αλλά νιώθω πολύ κοντά με όλες τις γυναίκες που περιμένουν τον πρίγκιπα να έρθει. Αυτό έκανε και η Μαρία Κάλλας! Τέλος πάντων, ο έρωτας τελείωσε και τότε είναι που αποφάσισα να λάβω μέρος στο τηλεοπτικό show Fame Story, το 2005. Ήταν πολύ δημοφιλές τότε και αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμο για εμένα. Έγινα διάσημη και οι άνθρωποι στον δρόμο με φώναζαν με το μικρό μου όνομα, γεγονός που ήταν πολύ βοηθητικό και για εμένα και για την αυτοπεποίθησή μου. Ταυτόχρονα είχα και το καλλιτεχνικό πλεονέκτημα ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να τραγουδήσω Fados (παραδοσιακά πορτογαλικά τραγούδια) και τραγούδια από το Φάντασμα της Όπερας.
Ε.Χ.: Θα συμβούλευες κάποιον νέο να πάει σε αντίστοιχο talent show;
Α.Ζ.: Αν είναι όπως ήταν τότε το Fame story, σίγουρα ναι. Σε αντίστοιχα show σε άλλες χώρες, επίσης ναι. Αλλά όχι τώρα στην Ελλάδα, όχι τώρα. Οι Έλληνες είναι πολύ συντηρητικοί. Η αλήθεια είναι κανένα παιχνίδι ή δόξα μπορούν να σου δώσουν ή να σου πάρουν τη φωνή σου. Μετά το Fame story ήταν η δική μου σειρά να φύγω.
Ε.Χ.: Πού πήγες;
Α.Ζ.: Σε οποιοδήποτε μέρος τους άρεσα και με ήθελαν. Έκανα τις δικές μου συναυλίες, αντέδρασα σαν να ήμουν παραγωγός του εαυτού μου. Έτσι, βρέθηκα στο Τόκυο, το Χαμαμούτσου, τη Σεούλ, όπου κέρδισα βραβείο για Καλύτερη Ερμηνεία, για τον ελληνικό εθνικό οργανισμό τουρισμού στο Βερολίνο και στο Τσεσμέ, σε Τούρκικο διαγωνισμό τραγουδιού όπου κέρδισα το τρίτο βραβείο. Λατρεύω να ταξιδεύω!
Ε.Χ.: Ήσουν μόνη;
Α.Ζ.: Είχα τους μουσικούς μου για παρέα και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Μετανιώνω, μόνο, που δεν είχα κανέναν μάρτυρα για να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες μου. Ταξίδεψα και σε άλλα μέρη στην Ασία και στην Ευρώπη.
Ε.Χ.: Επόμενη στάση Αμερική. Πότε ήταν αυτό;
Α.Ζ.: Το 2011. Οι γονείς μου με προετοίμαζαν μία ζωή για να ζήσω το αμερικάνικο όνειρο και μόλις έφτασα εκεί, ένιωσα σαν να είμαι σπίτι μου.
Ε.Χ.: Η ανταγωνιστικότητα της Αμερικής, σε τρόμαξε;
Α.Ζ.: Όχι, το αντιμετώπισα ως μία δοκιμασία και δεν με τρόμαξε καθόλου. Στα προηγούμενα μακρινά ταξίδια μου, είχα νιώσει τη μοναξιά, το να μη με ακολουθεί κανείς. Στη Νέα Υόρκη δεν ένιωθε ποτέ μόνη, ένιωθα ότι η ίδια η πόλη μου κρατάει συντροφιά, αν και ζούσα μόνη μου σε αυτήν.
Ε.Χ.: Πότε ξεκίνησες να τραγουδάς στην Αμερική;
Α.Ζ.: Στην παρέλαση για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, στην Πέμπτη Λεωφόρο το 2012, το 2013 και το 2014, τραγούδησα τον Εθνικό Ύμνο, μαζί με τους Εύζωνες. Εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν 150 χιλιάδες άνθρωποι που με παρακολουθούσαν και στη συνέχεια ένιωσα μεγάλη τιμή που μου ζήτησαν να τραγουδήσω τον εθνικό ύμνο της Αμερικής μπροστά στον πρώην Πρόεδρο, Μπιλ Κλίντον. Ήταν τεράστια τιμή για εμένα, μιας και οι Αμερικανοί έχουν έντονο πατριωτικό πνεύμα και συγκινήθηκαν ακούγοντας τον εθνικό τους ύμνο. Ερμηνεύοντας τους εθνικούς ύμνους και βρισκόμενη ανάμεσα σε τόσους Έλληνες της διασποράς ένιωσα πολύ συνδεδεμένη μαζί τους και κατάλαβα πόσο τους λείπει η πατρίδα.
Ε.Χ.: Τραγούδησες τον Ολυμπιακό Ύμνο στην έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Κάλγκαρι, στον Καναδά και στην Αρχαία Ολυμπία, καθώς και στην Αθήνα στην Πνύκα. Οι συναυλίες σε εξωτερικό χώρο, έχουν προβλήματα;
Α.Ζ.: Όχι ιδιαίτερα. Φυσικά, έχουμε μικρόφωνα αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το συναίσθημα. Το κοινό είναι έτοιμο και διακατέχεται έντονα από το συναίσθημα της ομαδικότητας, ότι είμαστε όλοι μαζί. Τίποτα δεν μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Νιώθω ότι υποστηρίζω μία ιδέα και συγκινούμαι με τον Εθνικό Ύμνο, αφού νιώθω ότι εκπροσωπώ την Ελλάδα και αυτό είναι σημαντικό για εμένα.
Ε.Χ.: Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την εικόνα της Ελλάδας;
Α.Ζ.: Αυτός είναι ο μεγαλύτερος στόχος που έχω θέσει στην καριέρα μου. Πάρα πολλά παγκοσμίως γνωστά ονόματα «σύμβολα» είναι ελληνικά, όπως το όνομα Nike, της αθλητικής μάρκας, που σημαίνει «νίκη» στα ελληνικά. Η όπερα έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Τραγωδία. όλοι οι ηθοποιοί ονειρεύονται να παίξουν στην Επίδαυρο και ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να «ανοίγω» την τελετή έναρξης στον Μαραθώνιο το 2012 και στην Αρχαία Ολυμπία, στο άναμμα της ολυμπιακής φλόγας που στάλθηκε στο Λονδίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2012. Τόσο ο Μαραθώνιος, όσο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ελληνικοί. Ας διαδόσουμε το μήνυμα αυτό σε όλο τον κόσμο.
Ε.Χ.: Το Carnegie Hall πώς προέκυψε;
Α.Ζ.: Ήταν μία συναυλία αφιερωμένη στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, όπου τα έσοδα πήγαιναν στο σύλλογο Ελπίδα, και είμαι πολύ χαρούμενη που με συνόδευαν μουσικά τζαζ μουσικοί που είχαν κερδίσει Grammy.
Ε.Χ.: Ποιο ήταν το ρεπερτόριο σου;
Α.Ζ.: Τραγούδια του Cole Porter, του John Lennon, κλασσικές δουλειές από ιταλικά και ισπανικά μιούζικαλ και μελοποιημένα ποιήματα του Σεφέρη και του Ελύτη από τον Χατζιδάκη.
Ε.Χ.: Ήταν αυτή η καλύτερή σου εμπειρία;
Α.Ζ.: Ναι, ήταν η καλύτερη προσωπική μου εμπειρία!
Ε.Χ.: Και η χειρότερη;
Α.Ζ.: Στο γκαλά του Χοσέ Καρέρας, που ρώτησα τον παραγωγό εάν γίνεται να μην εμφανιστώ και να πληρώσω εγώ την αποζημίωση για την ακύρωση της εμφάνισής μου. Μου είπε ότι κάτι τέτοιο θα κόστιζε 10 εκατομμύρια δολάρια, μιας και επρόκειτο για μία τεράστια συμφωνία με το δίκτυο ARD.
Ε.Χ.: Έχεις συνήθως άγχος;
Α.Ζ.: Μου αρέσει να περνάω τη νύχτα πριν από κάθε εμφάνιση στο μέρος όπου θα γίνει η συναυλία ώστε να μπαίνω στο πνεύμα. Τη μέρα της συναυλίας, από τη 1 το μεσημέρι θέλω να είμαι μόνη μου. Η μητέρα μου δεν με παίρνει ποτέ τηλέφωνο γιατί γνωρίζει ότι δεν μου αρέσει. Θέλω να εμφανίζομαι στη σκηνή από το πουθενά και γι' αυτό αποφεύγω να μιλάω σε οποιονδήποτε πριν τραγουδήσω. Όταν τραγουδάω είμαι μία ερμηνεύτρια που δεν έχει να κάνει με τον κανονικό μου εαυτό.
Ε.Χ.: Νιώθεις ότι έχεις θυσιάσει την προσωπική σου ζωή; Να γίνεις μητέρα;
Α.Ζ.: Τα παιδιά δεν ήταν ποτέ κάτι που είχα στο μυαλό μου και δεν είναι στη φύση των αντρών να ακολουθούν ή να στηρίζουν μία γυναίκα που κυνηγάει τα όνειρά της. Κάθε φορά προκύπτει η ίδια ερώτηση: «Θα πάρεις το επόμενο αεροπλάνο για να πας να κάνεις μία συναυλία ή θα μείνεις»; Συνήθως τότε είναι που λέω αντίο.
Ε.Χ.: Ποιος είναι για εσένα ήρωας;
Α.Ζ.: Οι άνθρωποι που ξεπερνούν τον εαυτό τους. μεγάλοι αθλητές, όπως ο Ρότζερ Φέντερερ που παραμένει στην κορυφή και διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ. Η Μαρία Κάλλας που το ταμπεραμέντο της ήταν αντίστοιχο της φωνής της και έζησε μία ζωή γεμάτη πάθος.
Ε.Χ.: Κάποιος άλλος;
Α.Ζ.: Ναι, η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ είναι ηρωίδα χωρίς να είναι ούτε δραματική, ούτε βαρετή. Η απίστευτη πειθαρχία της είναι που την έχει κρατήσει τόσο καιρό στην κορυφή.
Ε.Χ.: Ποιο είναι, λοιπόν, το όνειρό σου;
Α.Ζ.: Να τραγουδήσω μαζί της για την Ελλάδα, στα αγγλικά.
Ε.Χ.: Νοιάζεσαι πολύ για την πατρίδα σου. Θαυμάζεις κανέναν άλλον διάσημο Έλληνα;
Α.Ζ.: Την Αριάννα Χάφινγκτον. Την γνώρισα στην κυκλοφορία του βιβλίου της «Δες τη ζωή αλλιώς», σε ένα διήμερο σεμινάριο στη Νέα Υόρκη. Είναι ένα τόσο γνωστό πρόσωπο αλλά πήγε στην «πατρίδα» της, την Αστόρια για να παρουσιάσει το βιβλίο της στα ελληνικά. Αυτό με εντυπωσίασε. Διάβαζα το βιβλίο κάθε πρωί πριν φύγω από το σπίτι και αντικρύσω το Μανχάταν. Η Μελίνα Μερκούρη, είναι επίσης ένα από τα είδωλά μου. Θυμάμαι τα τραγούδια από το «Ποτέ την Κυριακή» και το Όσκαρ αλλά αγαπώ και την ίδια και τη μάχη που έδωσε για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, έναν σκοπό που υποστήριξε πρόσφατα και ο George Clooney.
Ε.Χ.: Επιθυμείς να φτάσεις όσο πιο μακριά μπορείτε;
Α.Ζ.: Ναι, επικεντρώνομαι στο πιο θα είναι το επόμενο βήμα στην καριέρα μου, αλά δεν θα ξεχάσω ποτέ από που προέρχομαι και την έμπνευση που αντλώ από εκεί.
Ε.Χ.: Για να κλείσουμε και με την Σύρο από όπου ξεκίνησε και η κουβέντα μας, έχει μια μικρότερη εκδοχή της Σκάλας του Μιλάνο, το θέατρο του Απόλλωνα. Έχετε κανένα μελλοντικό πλάνο για κάποιο από τα δύο; Είτε τη Σύρο είτε το Μιλάνο;
Α.Ζ.: Στο Μιλάνο; Η Σκάλα; Θα ήταν φανταστικό να τραγουδήσω άριες αλλά όχι όπερα. Ή ακόμα κι ένα μιούζικαλ, αν μπορούσα. Θα ήμουν το ίδιο περήφανη σε όποιο από τα δύο κι αν τραγουδούσα. Ξέρεις, Ευγενία, δεν έχει να κάνει με το να είσαι επιτυχημένος. Είναι στη φύση μας να υπηρετούμε και η φύση μας αυτή είναι και το πεπρωμένο μας. Αυτό είναι το μότο μου. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το να είναι κανείς αυθεντικός και ειλικρινής με τον εαυτό του. Εάν πετύχεις αυτό, πιστεύω μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Έχω μια φωνή και είναι στη φύση μου να τραγουδάω, και αυτός είναι ο σκοπός μου.
Καθώς τίναζε τα μακριά καστανά μαλλιά της και μου χαμογέλασε, κατάλαβα ότι θα ήταν χαρούμενη σε όποια από τις La Scala.