«Είμαι η Σίνα-Ειρήνη Χ., και σε λίγες μέρες θα γίνω πια έντεκα χρονών. Έχω δύο ονόματα, ένα από δω και ένα από αλλού. Γιατί μπορεί να έχω ρίζες αλλού, όμως εγώ γεννήθηκα εδώ.
Σίνα σημαίνει η βασίλισσα της ζούγκλας, ένα ορφανό κορίτσι που μεγάλωσε όπως ο Ταρζάν. Ειρήνη βαφτίστηκα για να έχω ένα όνομα που σημαίνει κάτι εδώ. Όταν αλλάζεις χώρα για να σωθείς από τον πόλεμο, η λέξη αυτή σημαίνει τα πάντα.
Ο πατέρας μου είναι από τη Λιβερία, μια χώρα της Αφρικής που έχει περάσει πολλούς πολέμους. Η μητέρα μου είναι από τη Σρι Λάνκα, μια Ασιατική χώρα που έχει κι αυτή περάσει εμφύλιο πόλεμο. Έφυγαν και οι δύο από τις πατρίδες τους για να γλυτώσουν. Πήγαν στο Ιράκ, που τότε δεν είχε πόλεμο. Γνωρίστηκαν στη Βαγδάτη και παντρεύτηκαν στις 7/7 του 2002. Το 7 είναι ο τυχερός αριθμός της μαμάς μου. Λίγους μήνες μετά, άρχισε ο πόλεμος. Έφυγαν ξανά για να γλυτώσουν. Εγώ τότε ήμουν μέσα στην κοιλιά. Μου έχουν πει ότι για εφτά μέρες δεν κλώτσησα. Ολοι μέσα στο πλοίο ήταν χαρούμενοι που κατάφεραν να ξεφύγουν. Οι γονείς μου όμως έκλαιγαν. Μόλις φτάσαμε στον Πειραιά, και έφαγαν λίγο γάλα και ψωμί, ξανακλώτσησα. Γεννήθηκα την τελευταία μέρα του χρόνου, εδώ. Και εδώ ζω. Είμαι πολλά πράγματα, πρώτα απ' όλα είμαι Ελληνίδα. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα στην Ελλάδα είναι η γειτονιά μου. Οι φίλοι μου και οι γείτονες, που χαιρετιόμαστε στο δρόμο.
Τα βράδια στο σπίτι λέμε ιστορίες. Από την Αφρική, από την Ασία, από την Ευρώπη και την Αμερική, από τη Βίβλο. Ο πατέρας μου πιστεύει στο Θεό και το CNN. Μου λέει για τον Ομπάμα που κατάφερε να γίνει ο δυνατότερος άνθρωπος στη γη. Η μαμά μου πιστεύει στην τύχη. Μου λέει να δίνω από το χαρτζηλίκι μου σ'αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Λέει πως ό,τι δίνεις, γυρνάει πίσω σε σένα.
Εμένα μου αρέσει η μουσική και η αριθμητική. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός ή μουσικός, κάτι που να σώζει τις ζωές των αθρώπων. Θα ήθελα να μπορούσα να σταματήσω τους πολέμους, να ξανακάνω τις πόλεις ειρηνικές και καθαρές. Θέλω να μάθω Γερμανικά, ξέρω λίγα αλλά θέλω να μάθω καλά. Ίσως κάποτε να πάω στη Γερμανία, ο πατέρας μου λέει πως εκεί σου δίνονται πολλές ευκαιρίες. Όταν ήμουν πολύ μικρή, νόμιζα ότι υπάρχει μόνο το εδώ. Μόλις έγινα τριών χρονών, άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άλλες χώρες. Άκουγα τους γονείς μου να συζητάνε για αυτές, να σκέφτονται να φύγουν. Εγώ πιστεύω ότι παντού σου δίνονται ευκαιρίες. Αλλά πρέπει κι εσύ να μπορείς να τις δεις, και να κάνεις κάτι.
Ξέρεις την ιστορία με τον άνθρωπο που πνιγόταν στο ποτάμι και περίμενε τον Θεό να τον σώσει; Πέρασε μια βάρκα, πέρασε μια δεύτερη βάρκα, στο τέλος μια τρίτη, αυτός όμως αρνήθηκε τη βοήθειά τους περιμένοντας τον ίδιο το Θεό. Όταν στο τέλος πνίγηκε και συνάντησε το Θεό, τον ρώτησε παραπονεμένος γιατί δεν πήγε να τον σώσει. Και ο Θεός τότε τον ρώτησε αν πέρασε από δίπλα του μια βάρκα, και μετά άλλη μία, και μία ακόμα. Ήταν οι βάρκες που του είχε στείλει για να σωθεί. Ετσι κι εγώ πρέπει να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και να βλέπω. Να βλέπω και να σκέφτομαι.
Όταν πήγα στο Δημοτικό, στην αρχή δεν είχα φίλους. Κανείς δε μου μιλούσε. Σκεφτόμουν ότι όλοι με έβλεπαν σαν ένα ξένο κορίτσι, μαύρο. Καθόμουν μόνη μου στα διαλλείματα, και δεν μιλούσα σε κανέναν ούτε κι εγώ. Η κυρία μου με αγαπούσε, το ίδιο και ο κύριος Φραγκίσκος, που πάντα μας κάνει όλους να γελάμε, κι έτσι, καμιά φορά, ξεχνούσα τη λύπη μου.
Μετά από καιρό έκανα μια φίλη. Παίζαμε μαζί, μοιραστήκαμε τα μυστικά μας, και μου είπε, αν θέλω, να μοιραστούμε και τους φίλους της. Το καλοκαίρι που πέρασε ήμουν πολλές ώρες μόνη μου στο σπίτι, και σκέφτηκα πολύ. Αποφάσισα να μην είμαι πια μόνη μου και να αποκτήσω φίλους, να μην ντρέπομαι, να πάω εγώ πρώτη σ'αυτούς, να τους μιλήσω ευγενικά, να μοιράζομαι και βοηθάω όποιον μπορώ. Πέρασαν μόνο λίγες μέρες μέχρι ν'αρχίσουν να κάνουν το ίδιο κι αυτοί.
Τώρα είναι φίλοι μου σχεδόν όλοι, παίζουμε μαζί στα διαλείμματα, είμαι πολύ ευτυχισμένη. Ακόμα κι αυτοί που λένε καμιά φορά άσχημα πράγματα, τώρα δεν καταφέρνουν πια να με στενοχωρήσουν. Εύχομαι να είχα σχολείο κάθε μέρα, ακόμα και την Κυριακή. Όχι μόνο εφτά ώρες, αλλά όλη τη μέρα.
Λέω πάντα στον εαυτό μου την ιστορία με τα δύο αδέρφια. Ο ένας έχτισε γρήγορα και εύκολα ένα σπίτι πάνω στην άμμο. Φύσηξε ο άνεμος, ήρθε το κύμα, έπεσε βροχή, και το σπίτι έπεσε. Ο άλλος προσπάθησε να χτίσει ένα σπίτι πάνω στο βράχο. Δυσκολεύτηκε, αλλά φύσηξε ο άνεμος, ήρθε το κύμα, έπεσε η βροχή, όμως τίποτα δεν κατάφερε να το ρίξει. Εμένα η Ελλάδα είναι το σπίτι μου. Μπορεί πολλά να είναι δύσκολα, όμως εγώ δε φοβάμαι...»
ΥΓ: Αυτά είναι τα λόγια ενός παιδιού της «δεύτερης γενιάς». Που γεννήθηκε εδώ, ζει εδώ, και για άλλους είναι, για άλλους δεν είναι «ξένο». Που όμως αντιπροσωπεύει, μαζί με άλλα παιδιά, το μέλλον της Ελλάδας, μέσα και έξω από τα στενά της σύνορα.