Ελλάδα, Φθινόπωρο 2015.
Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές ξεκινούν για άλλη μια φορά το ταξίδι της νέας Σχολικής χρονιάς. Άγχος, στενοχώρια, νωθρότητα, χαρά, προσμονή, γέλια και χαμόγελα. Αισθήματα που όλοι νιώσαμε όταν περάσαμε από τα θρανία, έρχονται ξανά να γεμίσουν τους τοίχους των ελληνικών Σχολείων.
Όλα εκεί. Όλοι εκεί, εκτός από έναν: Τον Δάσκαλο.
Ο Δάσκαλος του διθέσιου Δημοτικού Σχολείου στους Αρκιούς δεν είναι εκεί.
Ο Δάσκαλος του δωδεκαθέσιου Ολοήμερου στη Σπάρτη απουσιάζει.
Ο Δάσκαλος του Ειδικού Σχολείου στα Χανιά δεν έρχεται κι ας τον περιμένουν ακόμα τα παιδιά.
Η Ελένη είναι μία από αυτά και πάσχει από σύνδρομο Down. Της πήρε αρκετό καιρό μέχρι να νιώσει ασφάλεια στα χέρια της περσινής δασκάλας και να μπορέσει να την εμπιστευθεί. Στο τέλος τα κατάφερε. Την αγάπησε την κυρία της και τη φώναζε με το μικρό της όνομα. Μαρία. Η Μαρία όμως φέτος δεν πήγε στα Χανιά. Έμεινε στο πατρικό της στη Ζάκυνθο κι ας την ψάχνει η Ελένη.
Η Δασκάλα παραμένει στο σπίτι της. Θέλει να πάει στα παιδιά της, αυτά που από τα 27 της νιώθει σαν δικά της παιδιά, αυτά που αγάπησε και που την εμπιστεύθηκαν, αλλά ακόμα δε μπορεί. Το ίδιο και η Σοφία από την Πάτρα. Και ο Κώστας από τη Λέρο. Κι ο Γιάννης. Κι ο Μιχάλης.
Και μερικές ακόμα χιλιάδες εικοσιπεντάρηδων πτυχιούχων εκπαιδευτικών που περιμένουν τη σειρά τους για μια τάξη, για μια έδρα, για ένα Σχολείο που ακόμα δεν άνοιξε, ενώ μπορούσε να το κάνει από τις 11 του Σεπτέμβρη.
Οι νέοι αυτοί είναι μια γενιά Εκπαιδευτικών που όμοιά της το ελληνικό Σχολείο δε γνώρισε ποτέ. Ο Δάσκαλος πια δεν είναι η χαριτωμένη καρικατούρα των περασμένων δεκαετιών και των πεπερασμένων δυνατοτήτων. Είναι ένας βαθιά καταρτισμένος επιστήμονας, τις περισσότερες φορές με μεταπτυχιακά, μετεκπαιδεύσεις και δεύτερα πτυχία, που τον καθιστούν ό,τι πιο άρτιο και ικανό είχε να επιδείξει ποτέ αυτό το Κράτος στον τομέα της Εκπαίδευσης.
Ένα Κράτος που τον μόρφωσε αλλά τώρα τον κρατά κλεισμένο στο σπίτι, όμηρο των δημοσιονομικών στόχων και κενών. Έρμαιο των περικοπών και της αριθμολατρείας. Αυτής που επιβάλλει τη λογική των δεκάδων χιλιάδων συνταξιοδοτήσεων αλλά των μηδενικών προσλήψεων στα Σχολειά αυτής της χώρας. Μιας χώρας που βλέπει τους νέους της να φεύγουν και τα παιδιά της να βολοδέρνουν μεταξύ των καταλήψεων και των κενών, της παρακμής και των προσδοκιών χωρίς αντίκρισμα.
Τα κενά σιγά σιγά θα καλυφθούν.Οι τρύπες θα γεμίσουν με τους προαναφερθέντες Εκπαιδευτικούς, οι οποίοι όμως θα παίξουν τον ρόλο του μεταφερόμενου θιάσου, χωρίς δικαιώματα, χωρίς επιλογές και στόχους. Αποκλειστικός σκοπός να βγούν τα νούμερα έστω και λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Η Σοφία, ο Κώστας κι ο Γιάννης θα μπούν τελικά στη σχολική αίθουσα και το μάθημα θ' αρχίσει κάπου μέσα στο Δεκέμβρη, αλλά δε θα διαρκέσει για πολύ.
Τον Ιούνιο τελειώνει.Μετά ο θίασος αυτός δεν θα χρειάζεται πια. Θ' απολυθεί και θα πεταχτεί στον κάδο της ανακύκλωσης για να ξεκινήσουμε πάλι απ' την αρχή τον γολγοθά της αναπλήρωσης των κενών της επόμενης χρονιάς. Μιας χρονιάς με ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα, αφού ο χρόνος λειτουργεί σωρευτικά όταν πρόκειται για τέτοια ζητήματα.
Και το ερώτημα που τίθεται πια αμείλικτα, είναι «ως πότε;»
Ως πότε μια χώρα ευρωπαϊκή θα επιτρέπει την Εκπαίδευση των παιδιών της, αυτών που θα κληθούν να αναλάβουν το βάρος της ανόρθωσης της οικονομίας που εμείς διαλύσαμε, να βρίσκεται στον αέρα; Ως πότε το Σχολείο θα συνεχίζει να είναι το κύριο, το βασικότερο και το μεγαλύτερο θύμα της κρίσης, που απο οικονομική τείνει να μετατραπεί σε υπαρξιακή για τα θεμέλια αυτής της χώρας;
Ελπίζω κι εύχομαι φέτος να είναι η τελευταία χρονιά της σύγχρονης εκπαιδευτικής τραγωδίας που ζούμε. Δεν είναι ζήτημα πολυτέλειας ή παροχών η μετάβαση στην ομαλότητα στον χώρο της Παιδείας. Είναι θέμα πρώτιστα ηθικό και πολιτισμικό κι έπειτα εθνικό. Τα παιδιά μας έχουν Συνταγματικό δικαίωμα στη δωρεάν μόρφωση και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αποκαλούμαστε Κράτος Δικαίου.
Η ώρα της Κάθαρσης, όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, είναι κοντά. Κι ο απο μηχανής Θεός που θα την επιβάλλει πρέπει να βρεθεί άμεσα. Σύντομα. Τώρα.