Εκ του αποτελέσματος θα έλεγα ότι οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος δεν κάναμε τίποτα, παρά μόνο θόρυβο και ταλαιπωρήσαμε τον κόσμο που δούλευε, κλείνοντας τους δρόμους για σχεδόν δύο μήνες. Ήταν η πρώτη και η μόνη φορά που συμμετείχα σε διαδηλώσεις, λίγους μήνες πριν φύγω στο εξωτερικό για το μεταπτυχιακό μου. Ο λόγος που συμμετείχα ήταν ότι το είχα πιστέψει, πίστευα ότι θα γίνει κάτι μεγάλο, κάτι δυνατό, τολμούσα να φαντάζομαι κάτι σαν εξέγερση, είχα πιστέψει ότι υπάρχει αληθινή φλόγα στην καρδιά των νέων, ότι κάποιοι θα έφευγαν πράγματι με ελικόπτερα και πως τα ντοκυμαντέρ της Αργεντινής σήμαιναν για τον Έλληνα κάτι πολύ περισσότερο από το «βαράω μια κατσαρόλα στην πλατεία Συντάγματος».
Αφού έζησα για λίγο στη Γαλλία λοιπόν, κατάλαβα το εξής παράδοξο. Εμείς μπορεί να βγαίνουμε στο δρόμο, για να αποτρέψουμε μια απόφαση της Βουλής, π.χ. μείωση μισθών και συντάξεων, η οποία απόφαση συνήθως έχει ήδη ψηφιστεί, ενώ οι Γάλλοι βγαίνουν προληπτικά στο δρόμο για να διεκδικήσουν κάτι καινούργιο, όπως για παράδειγμα κάποια αύξηση. Για το ελληνικό αίτημα μπορεί να έρθει η μισή Ελλάδα στην Αθήνα για να βροντοφωνάξει τα δίκια της έξω από τη Βουλή, και το αίτημα να απορριφθεί. Για το γαλλικό ζήτημα δεν θα ανοίξει ρουθούνι και το αίτημα θα εκπληρωθεί.
Μπορεί να είμαι και λάθος, μα μου φαίνεται δεν είναι φυσιολογικό, να ακούμε για απεργίες και στάσεις εργασίας και να σκεφτόμαστε «ωχ... θα φάω δύο ώρες μέσα στο αυτοκίνητο!», ή «ωωω, θα γίνουν φασαρίες στο κέντρο! Ας κλειδαμπαρωθώ σπίτι μου!».
Έχετε κι εσείς την αίσθηση ότι οι δικοί μας μάς γράφουν τελείως; Από όλες τις απεργίες και τις διαδηλώσεις που έχουν γίνει, το μοναδικό πράγμα που βρήκε αντίκρισμα ήταν το ζήτημα με τις καθαρίστριες του Υπουργείου! Ωστόσο, ο Έλληνας συνεχίζει και θα συνεχίσει να βγαίνει στους δρόμους και να φωνάζει, είτε επειδή κάποιος Υπουργός πέταξε τη δική του ιστορική κοτσάνα, είτε επειδή ως δάσκαλος δεν διορίστηκε παρά κάνει τον αναπληρωτή του εαυτού του σε κάποιο σχολείο, όπου οι σοβάδες πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, είτε επειδή δεν αντέχει άλλη μείωση - οικονομική και ηθική... Οι λόγοι είναι πολλοί, μα τελικά, στην Ελλάδα έχει νόημα να διαδηλώσεις; Είναι μετρήσιμη τέλος πάντων αυτή η πολιτική αδιαφορία;
Μέχρι και την Κυβέρνηση Τσίπρα, δεν υπήρχε ποτέ καμία «απάντηση» προς το λαό που διαμαρτύρεται. Ύστερα ήρθε η πρώτη φορά αριστερά και έκανε το δημοψήφισμα -μας έδωσαν τη πάσα, αλλά και πάλι εκ του αποτελέσματος, προφανώς και ο λαός δεν εισακούστηκε! Κι έκτοτε, όποτε βγαίνει ο Έλληνας στο δρόμο, η απάντηση μοιάζει με εκείνα τα «ετοιματζίδικα», ασαφή και γενικόλογα γράμματα που στέλνουν οι πιτσαρίες προς απάντηση «παραπόνων πελατών». Κύριοι μου, δεν σας κάνουμε παράπονα που μας σερβίρατε κρύα την πίτσα! Εδώ πρόκειται για τη ζωή μας, για την τιμή μας, για την τιμή που μας πουλάτε και μας αγοράζετε. Κυβερνήστε επιτέλους, εσείς, όχι οι επικοινωνιολόγοι που γράφουν τα κείμενά σας!
Μπορεί να είμαι και λάθος, μα μου φαίνεται δεν είναι φυσιολογικό, να ακούμε για απεργίες και στάσεις εργασίας και να σκεφτόμαστε «ωχ... θα φάω δύο ώρες μέσα στο αυτοκίνητο!», ή «ωωω, θα γίνουν φασαρίες στο κέντρο! Ας κλειδαμπαρωθώ σπίτι μου!». Σε μια υγιή κοινωνία, οι διαδηλώσεις είναι ειρηνικές, οργανωμένες σωστά, έχουν στόχο, όραμα και διεκδικούν ένα αποτέλεσμα. Υπάρχουν οι πομποί -οι διαδηλωτές- και οι δέκτες - πολιτικοί, όχι ντουβάρια. Οι διαδηλωτές, μάς θέλουν δίπλα τους, όχι απέναντι, ούτε να είμαστε απόντες από τους αγώνες τους γκρινιάζοντας για την κίνηση στους δρόμους. Σίγουρα, στόχος της διαδήλωσης δεν είναι να κλείσω το δρόμο για να εκνευρίσω όσους δουλεύουν επειδή εγώ είμαι άνεργος. Στόχος της διαδήλωσης δεν είναι να κάνω όση περισσότερη φασαρία μπορώ, ούτε να πω μαζεμένες όλες τις βρισιές που ξέρω για να ξεθυμάνω. Η διαδήλωση και η απεργία είναι έντιμη ένδειξη διαμαρτυρίας, είναι θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα, δύο πολύ σημαντικά ζητήματα που θα πρέπει να επανεξετάσουν αμφότερες οι πλευρές, τόσο οι διαδηλωτές, όσο και οι κυβερνώντες.
Ναι οκ, όλοι ταλαιπωρούμαστε όταν κλείνει το κέντρο, όμως να θυμάστε ότι δεν διαδηλώνει κανείς για να μας τη σπάσει...