Την Κυριακή θα παιχτεί η πρώτη, ίσως η μόνη, πράξη του δράματος «Ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας». Στο δράμα αυτό κάποιοι ίσως παθιάζονται, γιατί ψήφιζαν, ψηφίζουν ή θα μπορούσαν να ψηφίσουν αυτό το κόμμα. Κάποιοι άλλοι ίσως ετοιμάζονται να παίξουν ένα ρόλο κομπάρσου, αναζητώντας δευτερόλεπτα πολιτικής επιρροής. Οι πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, που είναι ψηφοφόροι ή οπαδοί άλλων κομμάτων υπομειδιούν με μια δόση χαιρεκακίας - όταν το σπίτι του γείτονα γκρεμίζεται, σκέφτεσαι ότι το δικό σου ίσως και να μην είναι τόσο ασταθές όσο φοβόσουν.
Κάπως έτσι θα έπρεπε να αισθάνθηκαν οι σημερινοί Συριζαίοι όταν άρχισαν να κλονίζονται τα οχυρά του ΠΑΣΟΚ. Είμαι σίγουρη, δυστυχώς, ότι πολλοί από τον κατακερματισμένο χώρο του Κέντρου αισθάνονται κάπως έτσι για τα τεκταινόμενα στην ΝΔ: Ας βγάλουν τα μάτια τους, ας περιχαρακωθούν να αφήσουν τόπο για εμάς. Να δούμε και εμείς, επιτέλους, μια άσπρη μέρα.
Δεν υπάρχει πιο κοντόφθαλμη οπτική.
Όσοι πιστεύουν ότι το πολιτικό Κέντρο έχει κάτι να πει, πρέπει να εύχονται να επικρατήσει μια νέα και ιδεολογικά συνειδητοποιημένη Νέα Δημοκρατία. Ένας καλός αντίπαλος θα σου δώσει την ευκαιρία να πείσεις - μέσα από την συζήτηση, το διάλογο, την αντιπαράθεση. Η ποιότητα του πολιτικού συστήματος τρέφεται από το διάλογο και την διαφωνία. Ένα καλό επιχείρημα από την μια πλευρά ενθαρρύνει τον πειστικό αντίλογο από την άλλη.
Το πολιτικό σύστημα ή ανεβαίνει όλο μαζί, ή πέφτει όλο μαζί.
Γνωρίζω ότι αυτή είναι αιρετική άποψη. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το πολιτικό μας σύστημα με τη λογική οικοπεδοφάγων οικοδομικών συνεταιρισμών της δεκαετίας του '60. Εκεί ο καθένας σπεύδει να ορίσει το δικό του οικόπεδο, ελπίζοντας να φάει κάτι από τον διπλανό του. Αν δε ο διπλανός είναι απασχολημένος με τον γείτονα της άλλης πλευράς (ή με την μοιρασιά μεταξύ ξαδέλφων), τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να μετακινηθεί στα μουλωχτά ο φράχτης για να μεγαλώσει το δικό σου οικόπεδο.
Το κεντρικό οικόπεδο, με αυτή την λογική είναι προνομιακό, γιατί μπορεί να «φάει» και από τις δυο πλευρές (με το άβολο παρεπόμενο, δυστυχώς, ότι μπορεί να φαγωθεί και από τους δύο). Άρα, όσο χειρότερα πάει ο γείτονας, τόσο καλύτερα για εμάς. «Παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος», που θα έλεγαν στη θεωρία παιγνίων. Όσο καταρρέει το διπλανό αυθαίρετο, τόσο θα «πανωσηκώνω» το δικό μου.
Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση φαίνεται αν σκεφτούμε το παράδειγμα του οικισμού αυθαιρέτων. Όποιος βλέπει πώς είναι σήμερα οικισμοί που πορεύτηκαν με αυτή τη λογική τα περασμένα χρόνια, θα καταλάβει ότι είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε απώλειες για όλους. Ακόμη και όσοι κέρδισαν σε τετραγωνικά ή σε αριθμό αυθαιρεσιών, και αυτοί χαμένοι είναι. Χαμένοι είναι όλοι οι κάτοικοι, παλιοί και νέοι, ψευτο-κερδισμένοι ή χαμένοι, υπόλογοι ή απλώς περαστικοί. Η κακομοιριά του συνόλου, η κοινωνική υποβάθμιση, η ποιότητα ζωής είναι διάχυτα και επηρεάζουν όλους βαθιά. Διαμορφώνουν μια κατάσταση που δύσκολα αλλάζει.
Δυστυχώς για τη ΝΔ, για το πολιτικό σύστημα αλλά και για τις ελπίδες τις δικιές μου, η εκστρατεία των υποψηφίων της ΝΔ θυμίζει έντονα τους υπόγειους διαγκωνισμούς των συνεταιρισμών αυθαιρετούχων παλιών εποχών.
Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, ως πολιτική ακτιβίστρια όμορου χώρου στην ΝΔ, αλλά και ως Ελληνίδα πολίτης, αρνούμαι να μπω στην λογική «το πρόβλημα του γείτονα είναι το δικό μου κέρδος». Επιθυμώ διακαώς να επιλεγεί μια ηγεσία στην ΝΔ με την οποία να μπορεί να υπάρχει πολιτική συζήτηση. Αν, μάλιστα, αυτή η νέα ηγεσία συμφωνεί σε σημεία με τις θέσεις του Ποταμιού - για τις ελευθερίες, για τις μεταρρυθμίσεις, για την κοινωνική πολιτική, για την θέση των μικρομεσαίων - αυτό δεν το βλέπω ως απειλή αλλά ως ένα είδος φιλοφρόνησης στην ορθότητα των θέσεων, αλλά και ως μια ευκαιρία να πάμε ένα βήμα εμπρός.
Δυστυχώς για τη ΝΔ, για το πολιτικό σύστημα αλλά και για τις ελπίδες τις δικιές μου, η εκστρατεία των υποψηφίων της ΝΔ θυμίζει έντονα τους υπόγειους διαγκωνισμούς των συνεταιρισμών αυθαιρετούχων παλιών εποχών. Αν δεν μπορούν να συνομιλήσουν μεταξύ τους, τότε πώς θα συνομιλήσουν με άλλους; Αν προσπαθούν να πείσουν όσους, υποτίθεται, είναι πιο κοντά τους χωρίς κανένα επιχείρημα και με λόγους κενούς, φρίττω όταν σκέφτομαι τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσουν για να πάρουν, αργότερα, την εξουσία της χώρας. Θα περιμένουν, όπως έκαναν και οι σημερινοί κυβερνώντες, να πέσει η εξουσία στα χέρια της σαν ώριμο - πλην σάπιο - φρούτο. Αυτοί μεν θα πάρουν την εξουσία. Σε εμάς θα αφήσουν την σαπίλα.
Στη ΝΔ έχουν κληρονομήσει το πολιτικό οικόπεδο από διαφορετικές θείες, και ψάχνουν ιδέες για να μη διαλυθεί. Εμείς στο Ποτάμι το βλέπουμε αλλιώς. Λέμε το σωστό και φτιάχνουμε το δικό μας ακίνητο, με όλες τις αναγκαίες άδειες και στατικές μελέτες. Χτίζοντας από κάτω προς τα πάνω και ελπίζοντας να αναπτυχθεί με την πειθώ και όχι με τη συγκόλληση παλιών φέουδων...
Για εμάς στο πολιτικό κέντρο, λοιπόν, η επιλογή νέας ηγεσίας στην ΝΔ, δεν είναι καβγάς σε ξένο αχυρώνα. Το τι γίνεται εκεί, το ποιος θα κερδίσει και πώς, θα επηρεάσει προς το καλύτερο ή, πιο πιθανό, προς το χειρότερο, την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης και το πολιτικό παιχνίδι στο οποίο παίζουμε το Ποτάμι και όλοι οι υπόλοιποι, άτομα ή κόμματα. Αυτός ο αχυρώνας, δυστυχώς, είναι και δικός μας.