Πριν καμιά βδομάδα, πηγαίνοντας προς το Μαρκόπουλο με τον σύντροφό μου, πετάχτηκαν ξαφνικά δύο κουτάβια μπροστά από το αμάξι. Σταματήσαμε απότομα και, ευτυχώς, καταφέραμε να προλάβουμε το κακό. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, καταλάβαμε ότι τα κουτάβια ήταν καθαρόαιμα ποϊντεράκια, ηλικίας το πολύ ενός μηνός. Ήταν πολύ αδύνατα και διστακτικά, με αποτέλεσμα να μην έρθουν αμέσως τρέχοντας προς το μέρος μου. Έκατσα στα γόνατα και, αφού τα φώναξα δύο-τρεις φορές, άρχισαν να μας πλησιάζουν. Τότε ήταν που βγήκαν τρεις άντρες από ένα οικόπεδο, το οποίο έμοιαζε περισσότερο με σκουπιδότοπο, φωνάζοντάς μας να εξαφανιστούμε.
Αυτό το έργο, δυστυχώς, το έχουμε ξαναδεί όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την προστασία των ζώων. Επειδή δεν είναι λίγες οι φορές που οι πιο τολμηροί από εμάς τους φιλόζωους έχουμε κάνει έφοδο σε τέτοιου είδους καταυλισμούς Ρομά, αντικρίζοντας σκυλιά σε φρικτή κατάσταση, άρρωστα, υποσιτισμένα και πολλές φορές νεκρά, ήξερα ότι δεν θα καταφέρναμε τίποτα χωρίς τη βοήθεια της αστυνομίας.
Έλα, όμως, που και η αστυνομία σπάνια τα βάζει μαζί τους...
Με βαριά καρδιά, δεν μπορούσα παρά μόνο να τους κοιτάζω, ενώ έβαζαν τα κουτάβια μέσα στη μάντρα, κλείνοντας πίσω τους τη σιδερένια πύλη, η οποία αποτελούσε φυλακή για αυτά τα άτυχα πλάσματα. Τα ζωάκια αυτά, συνήθως κλεμμένα από τους αρχικούς τους ιδιοκτήτες, θα είναι τυχερά αν καταφέρουν να κλείσουν τους δύο μήνες ζωής, αλυσοδεμένα και κακοποιημένα σε σημείο που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους.
Η αλήθεια είναι ότι με ένα 20ευρο το πιο πιθανό είναι να καταφέρναμε να τους τα παίρναμε, αλλά με τι αντίκτυπο; Να τους πληρώσουμε για τις φρικτές τους πράξεις με αποτέλεσμα να αντικαταστήσουν αυτά τα δύο κουτάβια με άλλα δύο ή πέντε... ή δέκα; Πού είναι ο νόμος σε αυτές τις περιπτώσεις; Από την άλλη, βέβαια, πώς να έχουμε την απαίτηση να προστατεύσει αυτές τις ψυχούλες, ενώ αδυνατεί να προστατεύσει παιδιά που βιώνουν την εκμετάλλευση από την ημέρα της γέννησής τους;
Έχουν έρθει στο καταφύγιο κατά καιρούς δεκάδες σκυλιά από καταυλισμούς... άλλα φοβικά σε βαθμό που κλαίνε πριν τα πλησιάσουμε, άλλα βιασμένα από «ανθρώπους», γεμάτα εσωτερικούς τραυματισμούς! Αυτά όλα για εμάς, αποτελούν πλέον καθημερινότητα... Δεν μας κάνουν πια καμία εντύπωση! Ίσως, όμως, μιλώντας για αυτά, καταφέρουμε να αφυπνίσουμε τον κόσμο που ούτε τα ξέρει, ούτε τα φαντάζεται.
Ο χαρακτηρισμός του "τρελού" είναι συνηθισμένος για εμάς τους φιλόζωους και η αλήθεια είναι πως με αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα...με αυτή την κτηνωδία μερικών «ανθρώπων», είναι δύσκολο να μην χάσουμε το μυαλό μας.