Μέσα σε μία χώρα που βιώνει ένα πρωτοφανές πολιτιστικό ρήγμα κι ένα τεράστιο οικονομικό χάσμα, με μία κοινωνία αποκομμένη στην πλειονότητά της από την ιστορική ελληνική συνείδηση και μ' ένα πολιτικό σύστημα να μετεωρίζεται μεταξύ του ρευστού και του κενού, μόνο «κεραυνός εν αιθρία» δεν απετέλεσαν τα όσα εκτυλίχθηκαν στην ΝΔ κατά την διαδικασία εκλογής του νέου αρχηγού της. Απλώς πιστοποίησαν (για μία ακόμη φορά) το τέλος του πιο σαθρού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας, αυτό της κομματοκρατίας, που εγκαθιδρύθηκε στη Μεταπολίτευση του '74. Πρότυπο που (εκτός από τα ελάχιστα καλά δημιουργήματά του) παρήγαγε ή αναβίωσε τα χειρότερα ένστικτα και τις πιο δυσάρεστες παθογένειες μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Κυρίως, οικοδόμησε μέσα από ένα σύστημα παρασιτικών και κρατικοδίαιτων συμφερόντων την κλεπτοκρατία (ατομική, επιχειρηματική, κομματική) που οδήγησαν αναπόδραστα την Ελλάδα στη σημερινή κατάστασή της∙ στην χρεοκοπία. Στην ολική φθορά της.
Μήπως δεν είναι ορατή η πεποικιλμένη φθορά της; Το κενό στο οποίο ευρίσκεται;
Η κεντρική εξουσία ασκείται από μία επηρμένη -δήθεν πλειοψηφίας- κυβέρνηση, που όμως δεν εκπροσωπεί (λαμβανομένης υπόψη της αποχής) ούτε το 20% των πολιτών. Η αξιωματική αντιπολίτευση, βασικός θεσμικός πυλώνας σ' ένα δημοκρατικό πολίτευμα, βρίσκεται σε απόσταση αθώρητων χιλιομέτρων από την κοινή γνώμη και ιδίως σε κατάσταση σήψεως (ίσως και πολυδιάσπασης). Ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος διατελεί κατακερματισμένος, με τον πατριωτισμό να έχει εκχωρηθεί δυστυχώς σε ακραία αντιδημοκρατικά μορφώματα και τη λαϊκή ευαισθησία να έχει παραχωρηθεί σε παρωχημένες αριστερές ιδεοληψίες (γνησίως αντιλαϊκές και απάνθρωπες).
Ο υγιής και πάντοτε δημιουργικός αστικός δημοκρατικός χώρος, αρχίζει να εκλείπει. Η αστική τάξη, εάν δεν εξαϋλώνεται, τουλάχιστον αποδεκατίζεται. Την ίδια ώρα τα «δυνατά μυαλά», οι νέοι της πατρίδας, μισεύουν στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Οι ελληνικές επιχειρήσεις μετεγκαθίστανται στη Κύπρο ή στις όμορες Βαλκανικές χώρες. Κοντολογίς: Με διαγραμμένο (στο μεγαλύτερο μέρος) το ιστορικό παρελθόν της και με το θνησιμαίο παρόν της, έχει μέλλον αυτή η πολυχαμόγελη αλλά και τόσο πολυδάκρυτη χώρα; Μήπως ήρθε η ώρα μιας «απότομης σπαθιάς» κατά τον Αξελό; Ελλάδα, αφυπνίσου!