Μεγαλώνοντας από παιδί με μια σοβαρή νόσο, ήθελα να ζήσω στα άκρα, να τα προλάβω όλα, χωρίς να κοιτάζω γύρω μου. Στα 27 μου ξεκινά η κρίση και με τις πρώτες αλλαγές στο σύστημα υγείας νιώθω τον αντίκτυπο. Κατεβαίνω κι εγώ στο Σύνταγμα των «αγανακτισμένων» πριν προλάβει το κομματικό σύστημα να μας καπελώσει. Το σύστημα όμως είναι έξυπνο και ξέρει να τελειώνει κάθε αυθόρμητη επανάσταση. Άσε που το θέμα της υγείας μου δεν μπορούσε να λυθεί με την «καταδίκη» των 300 της Βουλής.
Συνειδητοποιώ ότι το ελληνικό σύστημα υγείας μας καταδικάζει να ζούμε δέκα χρόνια λιγότερο σε σχέση με τους συνασθενείς μας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τότε αναλαμβάνω ενεργό ρόλο στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και καταφέρνουμε να κάνουμε πραγματικότητα αιτήματα 10 ετιών σε μόλις 2 χρόνια! Σε καιρούς οικονομικής κρίσης πετυχαίνουμε προσλήψεις, σε εποχή συγχωνεύσεων την παραχώρηση πτέρυγας σε νοσοκομείο. Όχι με στείρο συνδικαλισμό, όχι με κατασκηνώσεις έξω από Υπουργεία, αλλά με συνεργασίες, στρατηγικό σχεδιασμό, ανάληψη ευθύνης, διαφάνεια, ρεαλιστικές προτάσεις.
Δεν ήταν εύκολο. Στην ίδια κυβέρνηση άλλαξαν δύο Υπουργοί Υγείας, τρεις διοικητές νοσοκομείου και κάθε φορά παρακαλούσα για τα αυτονόητα. Το γενικότερο αποτέλεσμα; Φτάσαμε από τις σπατάλες, στον «στραγγαλισμό» της υγείας. Κι η ανθρώπινη ζωή, όχι, δεν μπορεί να μετριέται σε χρήμα. Ο γιατρός, όχι, δεν μπορεί να είναι λογιστής, πρέπει να τηρεί τον όρκο του Ιπποκράτη. Μία ευρωπαϊκή χώρα οφείλει να προστατεύει τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες της.
Πώς όμως μπορούν να αλλάξουν όλα αυτά, αν κάνεις δεν "λερώσει τα χέρια του''; Το πρώτο λάθος μας ήταν ότι αφήσαμε την πολιτική για τους άλλους. Επιτρέψαμε την ενασχόληση με τα κοινά σε επαγγελματίες πολιτικούς, σε πολίτες χωρίς "ένσημα'', που αποφάσιζαν για τις ζωές μας. Όταν ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα ενός καινούργιου κινήματος, που υπόσχεται το αυτονόητο, συνειδητοποίησα την αιτία της σημερινής κατάστασης.
Όλοι σιχαίνονται τους πολιτικούς. Η σχέση με κάποιο κόμμα για έναν πολίτη που σέβεται τον εαυτό του και ξέρει να αγωνίζεται τίμια, είναι ντροπή. Η ενασχόληση με την πολιτική είναι συνώνυμο με την ''λαμογιά''. Όταν κάλεσα ανθρώπους του περιβάλλοντος μου να συμμετέχουν ενεργά, με κανόνες πλήρους διαφάνειας και κατάθεση βιογραφικού, αρνήθηκαν. Αλήθεια ποιος επιτυχημένος επαγγελματίας διαθέτει χρόνο για το κοινό συμφέρον; Ποιος μπορεί να προσφέρει εθελοντικά τον χρόνο του χωρίς αντάλλαγμα; Ποιος μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες τόσων δεκαετιών; Ποιος θα τολμήσει να αναγγείλει την δυσάρεστη κατάσταση που βρισκόμαστε με ειλικρίνεια;
Ήρθε η ώρα οι πολίτες να αξιολογήσουμε το πολιτικό μας σύστημα. Να αλλάξουμε την χώρα χωρίς να την γκρεμίσουμε, αναλαμβάνοντας την ατομική και κοινωνική μας ευθύνη. Να μην παραμυθιαζόμαστε από τους επικίνδυνους λαϊκιστές, γιατί πραγματικά δεν ξέρω εάν έχουμε καταλάβει την ιστορικότητα των στιγμών που ζούμε.
Δεν θέλω να φανταστώ την χώρα εκτός ευρωζώνης, γιατί ξέρω τι θα σημαίνει αυτό για τους χρόνια πάσχοντες με μηνιαίες θεραπείες αρκετών χιλιάδων ευρώ. Αν κάποιος νομίζει ότι η χρόνια πάθηση ή αναπηρία δεν θα τον αγγίξει, θα πρέπει να αναλογιστεί ότι στην Ελλάδα πάνω από το 1/10 του πληθυσμού πάσχει από κάποια χρόνια πάθηση ή αντιμετωπίζει κάποιου είδους αναπηρία. Αν κοιτάξει δίπλα του θα τη βρει μπροστά του. Κάποια στιγμή οι περισσότεροι θα φτάσουν στην τρίτη ηλικία, όπου η ανάγκη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι αναπόφευκτη. Κάποιο ατύχημα ή ασθένεια θα μας φέρει σίγουρα αντιμέτωπους κάποια στιγμή με το σύστημα υγείας. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να σημαίνει μια ενδεχόμενη έξοδος από την ευρωζώνη.
Οι ηρωικές επαναστάσεις και η αυτοδυναμία μιας χώρας δεν δημιουργείται με λαϊκισμούς και απειλές αλλά με εγχώρια παραγωγή και με διαπραγμάτευση από ισχυρή θέση. Ακόμα και με μια άμεση διαγραφή όλων των χρεών, σε λίγους μήνες θα ήμασταν και πάλι υπόχρεοι. Απλούστατα γιατί δεν μάθαμε να παράγουμε, δεν μάθαμε την ατομική και κοινωνική μας ευθύνη.
Σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο δεν μπορούσα να είμαι απών. Η εκλογή δεν είναι αυτοσκοπός, καθώς έχω αναλάβει μια μεγαλύτερη ευθύνη, αυτή προς τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τους ανάπηρους και χρόνια πάσχοντες. Είμαι ένας από αυτούς και παλεύω ήδη για την αλλαγή, χωρίς να φοβάμαι πως θα συγκρουστώ ή θα "τσαλακωθώ''. Θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια.
Δεν μπορώ να ανέχομαι η σχολή μου να είναι στο έλεος κομματικών υποκαταστημάτων. Θέλω οι συνομήλικοί μου να ζουν και να διαπρέπουν εδώ, κι όχι να φεύγουν στο εξωτερικό ντροπιασμένοι. Δεν θέλω άλλο να δέχομαι την έλλειψη δικαιοσύνης, φορολογικής και κοινωνικής, από μεταρρυθμίσεις που δεν έκανε το παλαιοκομματικό σύστημα στο όνομα του πολιτικού κόστους. Ούτε την έλλειψη δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών. Ούτε την απουσία ισονομίας. Ούτε την ειρωνεία των success story, ούτε και τον εκφοβισμό. Προσωπικά, θέλω να νιώθω την ηρεμία ότι ανέλαβα την ευθύνη μου, κι ας αποτύχω.
Η πολιτική καθορίζει τις ζωές μας και δεν θα επιτρέψω σε ανάξιους να διαλύουν τα όνειρά μου. Το κάνω για μένα και την αξιοπρέπειά μου! Αγαπώ την ευθύνη. Εγώ, μονάχος μου, έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, φταίω.