Γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι; Είναι μια κοινότυπη ερώτηση απελπισίας, που θέτουμε συχνά στον εαυτό μας όταν μας πιάνει το παράπονο, άσχετα με το αν είναι της στιγμής, της ημέρας, της «φάσης» ή γενικότερο πρόβλημα.
Εγώ πάντως, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είμαι ευτυχισμένη αυτή την περίοδο διότι δεν νιώθω πραγματικά ελεύθερη. Δεν εννοώ την ελευθερία που έχουν όσοι δεν είναι σε σχέση, αλλά γενικότερα την ελευθερία των επιλογών. Η σκλαβιά μου ξεκινάει από το πρωί, όταν χτυπάω την κάρτα στη δουλειά. Συνεχίζει να με βαραίνει, όταν έχω τελειώσει τις δουλειές μου, ή έχω κάτι σημαντικότερο να κάνω, αλλά δεν μπορώ να φύγω, γιατί πρέπει να περιμένω μέχρι το σχόλασμα για να ξαναχτυπήσω την κάρτα μου. Γιατί έτσι πρέπει!
Νοσταλγώ την ελευθερία μου κάθε φορά που με ρωτούν γιατί δεν παντρεύτηκα ακόμη και πότε θα κάνω παιδί. Στην πραγματικότητα όμως, δεν ξέρω αν θέλω, ή αν πρέπει να θέλω, γιατί θα δυστυχήσω αν δεν έχω αυτά, μιας που έχω ήδη χάσει όλα τα άλλα!
Χάνω τον εαυτό μου και την ελευθερία μου, όταν με ρωτούν γιατί μένω στην Ελλάδα και δεν φεύγω στο εξωτερικό να βρω την τύχη μου. Όταν κοιτάζω φωτογραφίες από την πραγματική μου ελευθερία, τότε που ήμουν φοιτήτρια στο εξωτερικό και σας το λέω, το μάτι μου αστράφτει, υπάρχει ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, που ποτέ δεν την ξαναείδα στον καθρέπτη από τότε! Αλλά κατά βάση, έχασα την ελευθερία μου όταν συμβιβάστηκα στη ζωή που ζω σήμερα και έβαλα τη ζωή σε πρόγραμμα, απέκτησα συνήθειες που τηρώ ευλαβικά με σχεδόν αυτιστικό τρόπο.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, έγραψε ο Κάλβος. Για να είσαι απόλυτα ελεύθερος πρέπει να είσαι και έτοιμος για όλα. Να πεις, «σήμερα θα πάρω τη βαλίτσα μου και όπου με πάει ο δρόμος». Έτσι ήμουν πριν από 3 χρόνια, φοιτήτρια σε ξένη χώρα, ένιωθα ότι έχω όλες τις επιλογές ανοιχτές, ότι έχω απογαλακτιστεί από όλα τα δεσμά.
Ήμουν ελεύθερη, γιατί μπορούσα να κάνω πολύ καλή παρέα με άτομα που γνώριζα ελάχιστα και να περιορίσω στο ελάχιστο τη νοσταλγία για τους φίλους και την οικογένειά μου. Ήμουν ελεύθερη, γιατί δεν ένιωθα να με καθορίζει κανείς και τίποτα, παρά μόνο οι πράξεις της κάθε ημέρας και όταν τελείωνε η ημέρα αυτή, μπορούσα να επανακαθορίσω τον εαυτό μου την επόμενη. Με λίγα λόγια, η προσαρμοστικότητά μου ήταν η καλύτερή μου φίλη και με άφηνε να απολαύσω την κάθε στιγμή.
Κατανοούσα πλήρως τον εαυτό μου και ήμουν σε αρμονία μαζί του. Για μήνες ολόκληρους περπατούσα δίπλα στο ποτάμι πηγαίνοντας στο μάθημα και έλεγα μέσα μου «τι όμορφα που είναι», κάτι που δεν έχω πει ποτέ περπατώντας στην Αθήνα -και δεν φταίει η πόλη. Είχα ένα μικρό σπιτάκι, τόσο μικρό, όσο το σημερινό δωμάτιό μου, μα δεν με πείραζε καθόλου. Δεν είχα ούτε τηλεόραση και η αλήθεια είναι πως δεν ασχολιόμουν καθόλου με την επικαιρότητα και την «κρίση». Ήμουν «ελεύθερη» σε βαθμό που δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κανέναν, γιατί η ελευθερία είχε να κάνει με τον τρόπο που σκέφτεσαι και στον τρόπο που χτυπάει η καρδιά. Κι όλα αυτά, είναι πολύ πιο εύκολα να γίνονται αμερόληπτα όταν βρίσκεσαι μακριά από όλους και από όλα.
Το σίγουρο είναι πως αν δεν είχα νιώσει όλα αυτά, σήμερα δεν θα αναγνώριζα το καθεστώς ανελευθερίας στο οποίο ζω. Κι ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα ανακτήσω τη χαμένη ευτυχία του να απολαμβάνω τον εαυτό μου όπως είναι, χωρίς να πάρω τα βουνά!
Η Ελλάδα πολιτικά και κοινωνικά θέλει πολύ δουλειά για να μπορεί κανείς να χτίσει την ευτυχία του «επάνω» της. Οι συνθήκες δεν μας βοηθούν, υπάρχει όμως πάντα ο παράγοντας "προσωπικό στοίχημα" και πρέπει να το νικήσουμε!
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο A Zed Story blog.